"Het kleinschalige van Boskant heeft me altijd getrokken"

Boskant - Hij belde naar huis met de boodschap dat de opleiding tot fysiotherapeut het niet ging worden. Het antwoord dat zijn moeder hem gaf, was kort maar bondig: "dan ga je maandag maar naar de Pedagogische Academie bij de nonnen in Schijndel." Zo werd op die decemberdag, midden jaren zeventig, de toekomst van Thijs Greijmans geschreven.

Door: Hans van den Wijngaard

"Ik heb er geen minuut spijt van gehad dat ik uiteindelijk leraar ben geworden", vertelt Thijs. "Die opleiding voor fysiotherapeut was voor mij te hoog gegrepen. Mijn vooropleiding was onvoldoende en ook mijn vakkenpakket sloot niet bij de opleiding aan. Tachtig procent van de eerstejaars haalde de tweede klas niet. Ik snapte met Sinterklaas dat ik niet bij de twintig procent hoorde die het wel zouden gaan maken. Na het afronden van de opleiding aan de Pedagogische Academie, die toen nog gewoon PA heette, ben ik in Boskant op de Franciscusschool begonnen. Ik had daar ook al stage gelopen. Dat is denk ik ook wel het geluk geweest dat ik daar meteen aan de slag kon."

Geen schoolkrijt meer
Toen Thijs in 1978 als leerkracht begon, was het allemaal nog net wat anders dan tegenwoordig. Tafeltjes werden net zo lang opgedreund, tot dat iedereen ze kon dromen en meneer Thijs was nog gewoon Meester Greijmans. Maar dat veranderde al snel in meester Thijs en nog wat later had iedereen het over Mees of Meesie. Maar niet alleen de lesstof en de omgangsvormen zijn in de loop van die achtendertig jaar anders geworden. Thijs schudt daarover een anekdote uit zijn mouw. "Tijdens de gymles wilde ik met krijt wat aangeven op de grond. Maar ik kon in geen enkel klaslokaal ook nog maar één krijtje vinden, digiborden hebben de taak van het schoolbord de laatste jaren helemaal overgenomen". Als we het dan toch over de digitalisering in het onderwijs krijgen, vraag ik Thijs of dat een vloek of een zegen is? Maar net als zoveel dingen, heeft ook deze medaille twee zijden. "Vroeger vertelde ik een verhaal voor de klas, zeker met geschiedenisles zaten de leerlingen dan gekluisterd in de schoolbanken. Het leuke was dat je dan ook wat meer je eigen draai aan zo'n verhaal kon geven. Daar tegenover staat dat als de kinderen tegenwoordig een filmpje kijken, dat ze dan op een andere manier heel intensief betrokken zijn bij het onderwerp".

Lees deze week meer in DeMooiRooiKrant