Dichterbij de hemel, komen de tranen los

Sint-Oedenrode - Boven, op de top van de Tanzaniaanse Kilimanjaro, op bijna 5900 meter hoogte, kwamen de tranen los bij de drie Rooise zussen Yvonne, Monique en Margot van Woezik en hun echtgenoten Jan Sijbers en Henri van den Oever. 'Ik denk dat het komt, omdat je een stuk dichter bij de hemel bent', verklaart Jan Sijbers zijn emoties. Hij verloor nog maar een goede maand geleden zijn bijna 95-jarige vader. 'Mijn vader heeft nooit van zijn leven geklaagd. Hij was iemand die nooit zeurde. Dus ik dacht vaak aan hem. Als mijn vader op zijn sterfbed nog niet klaagde en zeurde, moet ik dat hier toch zeker niet doen, zei ik dan in mezelf. Maar eenmaal boven heb ik gehuild. Ik heb deze emoties met niemand gedeeld. Vertel het nu pas.' Margot (46) en Monique (52) lieten op 'het dak van Afrika' een foto achter van hun vriendin Annemiek Peereboom, die op 43-jarige leeftijd afscheid van het leven nam. Yvonne (54) en Jan (59) treurden er in de zuurstofarme lucht om het verlies van hun goede vrienden Maarten van den Bosch (53) en Hans van den Nieuwenhuyzen (56). Alle vijf dachten op de bedwongen top intens 'aan ons pap', Wil van Woezik, de aannemer die 21 jaar geleden op 61-jarige leeftijd overleed. Mevrouw Van Woezik, de inmiddels 82-jarige Riki de Poorter, hoort de emoties van haar dochters en schoonzoons gelaten aan. Ze sluit even haar ogen.

Door Jan H.F. van der Heyden

De ontroerende ontboezemingen duren maar kort. De rest van het gesprek vervult zich met vreugde, voldoening en verrassing. Vorige week zaterdag keerden de vijf terug uit Tanzania, waar ze in zes dagen de bijna 5900 meter hoge berg 'voetje voor voetje' beklommen, begeleid door drie Tanzaniaanse gidsen en 17 inlandse 20 kilo-dragers met o.a. een kok, wc-manager en een kampmanager. In twee dagen daalden ze af en beloonden daarna zichzelf met een 5-daagse safari door verschillende parken in Tanzania en 'genoten van de natuur, het verblijf in dit wonderschone land, de cultuur en van elkaar,' zoals Jan Sijbers het ook namens zijn vier familieleden verwoordt.
Ze hebben afgezien, jazeker. Jan Sijbers: 'Vooral de eerste vier dagen. Dan is het voetje voor voetje omhoog en dan weer een stuk afdalen om te overnachten. Dat uitzichtloze . . . . . van ben ik er nou nóg niet . . . . . en . . . . . waar is het einde. . . . . . en . . . . waar ben ik aan begonnen . . . . ', verzucht hij thuis in zijn prachtige boerderij 'De Roskam' aan de Liempdseweg, enkele uren nadat hij op Schiphol is geland. 'Fysiek is het niet zo moeilijk, maar vooral saai, het schiet niet op, moedeloos word je . . . . . nou loop ik al vier dagen en de top is nog niet in zicht . . . . . het was knokken de eerste vier dagen.' De gidsen en natuurlijk zijn vier liefdevolle naasten hielpen hem over de inzinkingen heen. Jan: 'De gidsen zeggen alsmaar dat die eerste vier dagen nodig zijn voor het laatste stuk, want dat is een stijging van tweehonderd meter waarover je drie kwartier doet. Zij noemen dat "mind setting", zij zeggen dat het een proces is dat je moet ondergaan.' Margot had last van 'pijnlijke druk op haar hoofd' en Henri, van zichzelf al astmatisch, kreeg op 4600 meter eveneens last van hoofdpijn, ging moeilijk adem halen, en kreeg tot vijf keer toe een zuurstofmasker om bij te tanken. Henri: 'na zes passen lopen was ik bekaf. Het was zwaar. Ik heb nog nooit zoiets zwaars gedaan. Je voelt je hart bonken.'' Margot: 'na vier nachten dacht ik . . . . pffff. . . . . nog twee.''

Lees woensdag meer in DMRK