Soms is het wind tegen en hopen dat je het goed doet…
Algemeen Column'Sssst', zeg ik tegen mijn man als we samen heel zachtjes om het hoekje van de garage lopen om te kijken of onze zoon aan het spelen is met de kinderen van het pleintje waar we aan wonen. Maar mijn keel slaat even dicht als ik hem iets verderop zie staan huilen, mijn god wat doe je een kind aan als je besluit te emigreren.
Ik hoor het de juf van groep 3 in Nederland nog zeggen: "Floris, waarom gaan jullie in Afrika wonen"? En hij antwoordt steeds hetzelfde: "Omdat het de droom van mijn moeder is." En nu heb ik hem gepusht om naar buiten te gaan en vriendjes te maken. Ik herinner me hoe we huilend in de auto zaten nadat we hem af hadden gezet op school. Het maakte niet uit dat de school er zo mooi tegen de bergen aanligt, dat de zon schijnt en iedereen er schattig uitziet in schoolkleding. Dat hij geen woord Engels spreekt dat is pijnlijk. Ik herinner me het moment dat we hem ophaalden. Hij was blij, er zat een Nederlands jongetje in de klas en school is leuk. Ik daarentegen heb moeite met de regels, het haar moet heel kort, maar meer moeite heb ik ermee dat je vooral allemaal hetzelfde moet zijn en doen.
Het leven oppakken
Samen boodschappen, wijn-estates bekijken en wijn inkopen, ergens lekker lunchen of koffiedrinken. Het land is groot en er is tijd om meer te ontdekken. Het wordt 1 dag per week vrijwilligerswerk bij een kinderopvang / hospitaaltje. Ik was er druk met de baby's en later de kleuters die ik graag meer persoonlijke aandacht wilde geven maar ook een huiselijke gevoel dat onbekend voor ze was. Na een poos nam ik een kindje mee naar huis dat gaf meer voldoening. Ook omdat ik geen 'echte' aansluiting kon krijgen met het personeel. Het werd meer en meer duidelijk dat ze niet mixen. Ik die graag wilde integreren, iets van het land wilde leren, ik die in Nederland toch ook vrienden had van verschillende afkomst…het ging me (nog) niet lukken.
De meest gemakkelijke manier van contact maken is via de kinderen. Blij was ik toen hij uitgenodigd werd bij Zuid-Afrikaners, waar ik een kop koffie kreeg aangeboden. Dat uitgenodigd worden is niet echt een gewoonte, kinderen worden vaak aan de deur afgezet en je moet soms maar zien hoe laat ze opgehaald worden. En ik dacht steeds maar weer: 'Loslaten As, al die ingebakken Nederlandse gewoontes', ben nu eens flexibel, dit zijn de gewoontes hier, wen er maar aan'! Het schrijven van de Zeelandhuys Blog en het bellen met vrienden en familie bleef op deze manier heel belangrijk.
Lees woensdag verder in DMRK
