Kermis- en marktmeester Maartje Schraven: 'Geniet nooit met mate!'

De dag dat deze krant bij u in de bus glijdt, giert de adrenaline in de hoogste versnelling door het lijf van Maartje Schraven. Want over drie dagen begint de kermis en Maartje is als gemeentelijk kermismeester de Grote Regisseur van dit tijdelijk vermakelijkheidsparadijs op de Markt en het Kerkplein.

Door Jan H.F. van der Heyden

In het anderhalf uur durend gesprek heb ik twee verschillende gezichten van Maartje Schraven (44) gezien. Achter de gevel van een avontuurlijke en stoere survivaller, duiker en motorrijder schuilt een sociale, gevoelige en enigszins kwetsbare vrouw. En zo voelt ze het zelf ook. 'Het is een tweestrijd', bekent ze, 'het geeft me soms een dubbelgevoel.' In haar werk als gemeenteambtenaar komen de twee gezichten ook tot uiting: achter de receptie van het gemeentehuis en als Ambtenaar van de Burgerlijke Stand een charmante, vriendelijke en innemende persoonlijkheid, als kermis- en marktmeester van Sint-Oedenrode een praktische organisator en oplosser. 'Bij markt- en kermismensen moet je duidelijk zijn, krachtig. Je moet je mannetje staan. Ze moeten weten wat ze aan je hebben.' Haar zachte, sociale kant komt ook tot uitdrukking in haar sterke betrokkenheid andere mensen te helpen. 'Ik ben een echt EHBO-mens', zegt ze zelf. 'Ik heb in mijn leven al zeker 75 keer 112 gebeld.' Ze reanimeerde in een half jaar tijd vier mensen. Ze was ook bij de vrijwillige brandweer en is op het gemeentehuis een bekend gezicht als 'bedrijfshulpverlener.'

Als Ambtenaar van de Burgerlijke Stand verbindt de op jonge leeftijd gescheiden Maartje Schraven mensen in het huwelijk. Als ik haar met deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheid confronteer is haar reactie kort én krachtig: 'Het Burgerlijk Wetboek geeft geen garantie.' Ze huwt alleen kennissen, zegt ze, zoals binnenkort twee mannen in Huis Ter Duin in Noordwijk. Maartje trouwde in 1993 toen ze 22 was. Een jaar later kwam Lisa ter wereld, Steffie twee jaar daarna. Tien jaar hield het huwelijk stand. 'Ik ben nu dertien jaar alleen.' Moeilijke tijd, zo'n scheiding? 'Nee, helemaal niet' klinkt de verrassende ontkenning. In de loop van het gesprek maakt ze in stukjes en beetjes duidelijk dat ze last heeft van bindingsangst. 'Wil graag mezelf zijn …... Ben bang om mezelf te verliezen …... Ik wil niet vastgelegd worden ……. Als ik dingen niet op mijn manier kan doen …………. Ik ben van alle "markten" thuis, maar niet goed in relaties.' En dan - als het ware ter geruststelling: 'Ik heb wél een stel hele goede vrienden en vriendinnen, hoor, maar ik ben slecht in liefdesrelaties.' Even later serieus: 'Ik zou het wel willen.' Kort daarop gekscherend: 'De man die het met mij kan uithouden, moet wel heel sterk in zijn schoenen staan.'

Als alleenstaande moeder van jonge kinderen toonde Maartje zich een aanpakker om de kost te verdienen. Begon op een callcenter in Nijnsel, werkte nog even in de horeca, en zorgde ervoor dat ze altijd om drie uur 's-middags thuis was. Met trots: 'Ik heb nooit oppas hoeven regelen.' Acht jaar geleden begon ze op het gemeentehuis in een meervoudige functie: als bode en als markt- en kermismeester, een paar uur bij Burgerzaken en achter de receptie. 'Ik grijp alle kansen aan die mij geboden worden. Als ze je liggen moet je ze pakken. Ik ken gelukkig mijn beperkingen, kan niet alles, maar vindt wel alles leuk. Ik zou wel heel veel dingen willen, maar ik moet daarmee ook weer uitkijken, want ik wil niet vastliggen, dat geeft verplichtingen. Krijg ik kriebels van. Spontane acties, ja, dat wel.'

'Ik heb altijd voldoende geld gehad om voor mezelf en de kinderen te zorgen. Maar nu met twee volwassen dochters wordt het toch wat lastiger. Moet uitkijken, kan niet alles meer doen. En ik ben een levensgenieter, ga graag uit, naar de kroeg, pilsje pakken op een terrasje, naar muziekbands hier in Rooi luisteren. Paaspop bezoeken. Ja, ik heb een voorkeur voor lichte rock.'

Met trots en enthousiasme praat ze over het Vlijmense gezin waar ze uit komt. 'Een bijzonder gezin met bijzondere mensen. Mijn vader was sportleraar net zoals mijn broer. Twee zussen, de ene is schrijfster en de ander juf. Mijn broer is met zijn vrouw en twee kindjes voor een half jaar met een oude Landrover door Afrika getrokken om daar sportprojecten op te zetten. Fantastisch! Hij heeft de 'Marathon des Sables' gelopen. Dat is de zwaarste marathon ter wereld. Een zesdaagse van 250 kilometer in de woestijn. Hij is nog veel avontuurlijker dan ik. Mijn vader vindt het prachtig allemaal. Hij stimuleert dat ook. Dat ik motor rijd en duik vindt hij geweldig.' Ze laat op haar smartphone een foto zien van haar vader (76) zittend achter Maartje op de Yamaha 535 Virago. 'Toen hij achterop zat, zei hij zachtjes dat hij stikjaloers was.'

'Vroeger vond ik die spreuken van Loesje zo geweldig. Ken je mijn spreuk? Dat is: "Geniet nooit met mate." Die gebruik ik al jaren. Zet ik vaak onder kaarten of zo die ik verstuur. Het leven kan immers zo afgelopen zijn.' Ze denkt dan aan het overlijden van haar moeder na een lang ziekbed. Ze was een puber van 13 jaar. Haar moeder was 42. En vervolgens herinnert ze zich het overlijden van haar vriend door een eenzijdig motorongeluk in 2007. 'Wij hadden nog niet zo lang een relatie, maar zaten boven op de roze wolk. En dan krijg je te horen, net na onze eerste vakantie samen, dat hij is verongelukt. Tja, dan zakt de vloer onder je vandaan. Enig relativeringsvermogen heb ik daardoor wel gekregen, aanpassingsvermogen aan anderen wat minder. Van deze ervaringen ben ik overigens niet slechter geworden, zeg ik altijd. Ik heb er inhoud door gekregen. Ik verstop me niet achter een boom. Op mijn manier geniet ik echt van hele kleine dingen.'

'Ja, ik ben best wel vrolijk. Zo'n type van "alles komt goed." Positief. Ik heb geweldig leuke dochters. Daar geniet ik van. Lisa werkt nu bij "De Pastorie" en volgt de opleiding voor schoonheidsspecialiste. Heeft gebackpackt in Maleisië. Geweldig vind ik dat. Dat stimuleer ik ook erg. Je moet iets met je leven doen. Steffie doet de entertainmentopleiding aan de Cosmo Academy in Den Bosch en loopt nu vijf maanden stage op het Esmeralda Park in Cala d' Or op Mallorca. Daar verzorgt ze entertainment- en animatieprogramma's voor jong en oud. Ze treedt er zelf ook op. Ze kan heel goed dansen, dat kunnen ze allebei trouwens heel goed, hebben ze van jongs af aan gedaan en nog steeds bij de showgroep Unique. Ze kan goed toneelspelen en zingen. Ze staan allebei lekker in het leven.' Luttele seconden later: 'Ik mis Steffie wel heel erg. Vijf maanden, dat is lang! Ik hoop dat ik tegen het einde van haar stageperiode er nog een weekje naar toe kan. Zou het wel leuk vinden om haar daar bezig te zien.'

Als ik naar de meest dierbare herinnering uit haar leven informeer, moet ze opvallend lang nadenken. Zegt dan na enige tijd aarzelend: 'Dat vind ik heel moeilijk. Dat weet ik eigenlijk niet.' Uiteindelijk komt ze met 'misschien mijn eerste duik in Egypte. Dat was bizar mooi. Ik zeg altijd dat ik toen de hemel heb gezien. Het mooiste plekje op de wereld is onder water. Daar hangt zo'n rust, al die kleuren, schildpadden, haaien en zo ………'
Het noemen van haar grootste teleurstelling gaat minder moeizaam. 'Dat is natuurlijk de dood van mijn moeder en van mijn vriend. Maar ik ben er wel door gevormd tot de mens die ik nu ben. Ja, ik ben best trots op mezelf. Ik doe de dingen die ik graag doe, ben niet gauw jaloers op iemand die wél een man heeft of een nieuw huis of een grote auto. Het gras bij de buren is voor mij niet groener.'

Of ze nog idealen heeft? Moet weer heel lang nadenken. Zegt dan: 'Nee, eigenlijk niet. Natuurlijk wil ik graag gezond oud worden. Dat is wel iets waar ik erg mee bezig ben. Laat door alle kanker in mijn familie toch regelmatig allerlei testen doen.' Wensen dan? 'Dat mijn dochters heel erg goed op hun plaats komen. Ik hoop dat ze vinden wat ze zoeken en verwachten van het leven. Dat ze genieten van het leven, want dan doe ik dat ook.' En dan, écht aan het einde van het gesprek, verklapt ze toch nog een ideaal dat ze verborgen probeerde te houden, omdat ze weet dat ze het niet kan realiseren vanwege het zuinig moeten omgaan met de centjes. 'Mooie reizen maken, naar Costa Rica en Peru, de Malediven. Ja, de natuur opzoeken, daar val ik toch altijd weer op terug. Reisjes maken en leuke dingen doen geeft mooie herinneringen. Die nemen ze je nooit meer af.' 'En oh ja, wat ik ook wel zou willen doen is het verzorgen van diensten bij huwelijken en crematies, vooral voor dierbaren. Een mooie dienst in elkaar zetten, dat ligt me wel. Mooi om te doen.'