Muzikale aspergekoningin Annie van Hoof: van binnen en van buiten hetzelfde

What you see is what you get. Dat is Annie van Hoof, de muzikale koningin van de asperges. Een vrouw uit één stuk, van binnen en van buiten hetzelfde. Geen opsmuk, geen theater. De 71-jarige Ollandse is gezellig en levenslustig, heeft veel meegemaakt, is diep gelovig, heeft haar hele leven hard gewerkt en plukt nu met vreugde de vruchten van haar noeste arbeid, kijkt met terechte trots naar een imposant florerend bedrijf dat zij 25 jaar geleden in haar eentje begon.

Door Jan H.F. van der Heyden

Om met de typering, gezellig en levenslustig, te beginnen. Annie speelt al vanaf haar dertiende accordeon. 'Dat is mijn alles,' zegt ze, 'ik zou het heel erg vinden als ik niet meer zou kunnen spelen. Je kunt er zoveel in uiten, zoveel inleggen, zoveel enthousiasme bijvoorbeeld. Ik heb een voorkeur voor licht klassiek, maar ik speel van alles, vooral wat oudere nummers van vroeger die gemakkelijk in het gehoor liggen, echt voor de gezelligheid.' Annie zingt in drie verschillende koren. 'In het kerkkoor zing ik uit principe, vanuit mijn geloof, in het gemengd koor om fijn te zingen en in het smartlappenkoor voor de gezelligheid. Zingen lucht op, kan ik alle sores van me afzetten, ben ik gewoon leeg en voel ik me kiplekker. Mijn stem is wel wat gezakt. Die hoge tonen kan ik niet meer aan. Een paar jaar geleden zijn mijn amandelen verwijderd.' Als je naar hoogtepunten uit Annie's leven informeert, noemt ze de feesten in de familie. 'Toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren en mijn broer en ik samen honderd werden. Of toen Martien en ik 25 jaar getrouwd waren. Een feest is altijd een hoogtepunt.'
Ze heeft heel veel meegemaakt. Dat begon al toen ze rond haar 21ste een zwaar auto-ongeluk kreeg in Schijndel samen met haar tweelingbroer Jo, waardoor ze een jaar lang 'uit de running' was. Ze lag maanden in het Veghelse ziekenhuis in de kreukels in een kamer naast die van haar broer die ze pas na vier weken voor het eerst een half uurtje mocht zien. 'Rugklachten en hevige hoofdpijn eraan overgehouden,' zegt ze. 'Vijftig jaar geleden bestond een whiplash nog niet, maar dat was het achteraf gezien wel. Een ortho-manuele arts uit Limburg heeft me helemaal recht gezet. Ik ga er nog elk jaar naar toe voor een behandeling. Dan kan ik weer een jaar vooruit. Ik denk dat ik, alles bij elkaar, wel een jaar in ziekenhuizen heb doorgebracht. Ik heb ze hier in de omtrek bijna allemaal gehad.' Het zware auto-ongeluk en de gevolgen gooiden haar jonge leven ook behoorlijk in de war. Ze had net verkering met Martien, die ze had leren kennen op de dansavonden afwisselend in De Beurs in Sint-Oedenrode en in Unitas, een zaal naast de Vlokhovense kerk in het Eindhovense stadsdeel Woensel. Want vlak daarbij – op Bokt - is Martien geboren en opgegroeid. Door dat ongeluk trouwde ze pas in 1974 toen ze dertig was. 'Tijdens onze ondertrouw stierf mijn vader.' Door het ongeluk liep ze haar gedroomde loopbaan mis. 'Ik wilde graag keurmeester van vee en vlees worden. Maar toen ik tot die opleiding werd toegelaten, kreeg ik dat ongeluk en is het er nooit meer van gekomen.' Nog meer tegenspoed ondervond ze toen haar oudste broer Jan, vrijgezel, na een ziekbed van drie maanden in 1996 op 55-jarige leeftijd aan slokdarmkanker overleed. 'We deden alles samen, we zongen samen, hadden een enorme goed band. Heb de laatste maanden van zijn leven voor hem gezorgd.' Een jaar later overlijdt Annie's moeder. 'Daar was niemand bij. Ik heb jaren voor mijn moeder gezorgd.' Over haar eigen borstkanker, negen jaar geleden, spreekt ze maar amper en ze zwijgt helemaal over andere teleurstellingen in haar leven. 'Dat zijn familieaangelegenheden.'

Annie is net als haar moeder diep gelovig. 'Ik krijg er rust door.' Ze gaat 'niet iedere zondag, maar toch wel om de veertien dagen' naar de kerk. Ze is een fervent Maria-vereerster. 'Ik bid meer tot Maria dan tot Onze Lieve Heer. Marialiederen zijn zo prachtig.' Gelovig word je wel, beweert ze, als je zo'n auto-ongeluk hebt meegemaakt. 'In de auto waarin wij zaten hing een Christoffelbeeldje. Die auto was total loss op de sloperij terechtgekomen. Mijn moeder heeft hemel en aarde bewogen om dat beeldje terug te krijgen. Zij gelooft heilig dat ik daardoor in leven ben gebleven. Dat zei ze ook tegen mij. En het kan ook anders, hè,' vervolgt ze verwijzend naar de vroege dood van haar oudste broer. 'Zal ik je eens iets sterks vertellen? Toen mijn moeder was overleden werd er een mis voor haar in elkaar gezet. Ik had geen rust in mijn lijf. In mijn hart was ik het niet eens met hoe het liep. In één keer, één dag voor de begrafenis, had ik het. Ik wist in één keer dat het Ave Maria van Bach door onze Jan gezongen moest worden tijdens de mis. Ik heb toen het cassettebandje laten draaien in de kerk waarop onze Jan het Ave Maria van Bach zingt. Iedereen zat te janken. En toen kwam ik ook tot rust.'
Annie van Hoof is de middelste uit een gezin van zes kinderen. Als tweeling geboren in de boerderij van haar ouders gelegen aan de Pastoor Smitsstraat in Olland. 'Toen was het nog B 87,'zegt Annie, 'in 1944 hadden we nog geen straatnamen.' Mei 1944: 'ik heb met mijn tweelingbroer Jo bijna altijd in de schuilkelder gelegen.'

'Een wereldreis: eerst met de fiets naar Rooi, daarna met de bus naar Eindhoven en dan nog eens met de trein naar Helmond'

Ze gaat al op driejarige leeftijd naar de kleuterschool in Olland, op voorspraak van de pastoor, omdat er te weinig leerlingen waren. Lagere school, huishoudschool in Schijndel, thuis helpen op de boerderij met het verzorgen van kippen en koeien. In de avonduren middenstandsdiploma gehaald op de Handelsavondschool. Naar de vijfjarige slagersvakschool in Helmond ('een wereldreis; eerst met de fiets naar Rooi, daarna met de bus naar Eindhoven en dan nog eens met de trein naar Helmond') die ze in vier jaar deed. Vervolgens naar de eenjarige kruideniersvakschool in Den Bosch. Bedrijfsleider bij André van Hulst in Schijndel en later chef-slager bij de Vivo aan het Mgr. Bekkersplein in Sint-Oedenrode. 'Ik ben van slager toch nog groenteboer geworden.' Annie en Martien kregen vier kinderen: Jan in 1977 (heeft nu een rundveebedrijf aan de Slophoosweg), Mariëlle in 1978 (bezig met de ombouw van Jumbowinkels), Hendy in 1979 (fiscaal juriste, woont in Weesp) en Maarten in 1984 (nu mede-eigenaar van het bedrijf Van Hoof asperges en zacht fruit).
Annie en Martien hadden 'zomaar' een stuk grond van twee hectaren gekocht aan de straat Erica. Ze hadden er geen concrete plannen mee. Toen de ruilverkaveling in zicht kwam, ontstond het idee om er toch maar iets mee te ondernemen. 'Ik ben een boerendochter,' zegt Annie terugkijkend, 'en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus ik mijmerde en mijmerde en kwam toen op het idee van asperges kweken. 'Het stuk zandgrond lag gunstig voor het kweken van asperges, namelijk hoog en goed water doorlatend. Asperges kunnen namelijk niet tegen natte voetjes. Maar ik wist niet wat een asperge was. Ben toen een cursus voor beginnende aspergetelers gaan volgen in Helmond, was daar de enige vrouw, maar dat was ik op de slagersvakschool ook al, en toen ik klaar was met die cursus en er veel over gelezen had, ben ik begonnen met het aanplanten van asperges. Dat was in 1990. In die tijd deden we nog twee keer op een dag steken: 's morgens van zeven tot elf, daarna sorteren en veilingklaar maken, en 's avonds van half zes tot 'n uur of negen. De eerste weken van het steken zijn zwaar. Dan rol ik uit mijn bed. Dan doet het overal zeer. Spierpijn, je gewrichten. 's Morgens hielpen altijd huisvrouwen uit de hele regio en 's avonds scholieren. Ik denk dat ik alle jeugd uit Olland ken die bij mij heeft gewerkt.' Sinds een jaar of drie steekt Annie zelf geen asperges meer. Twee eerste prijzen en twee tweede prijzen sleepte ze in de wacht met de kwaliteit van haar 'witte goud.'
Tien jaar geleden is haar jongste zoon Maarten tot de maatschap toegetreden en is het bedrijf inmiddels uitgegroeid naar zeventien hectaren aan de Schootsedijk en Erica, tien hectaren voor zacht fruit (bramen, bessen, frambozen) en zeven voor asperges. Met trots laat Annie zien hoe aan de Schootsedijk voor de Poolse werknemers (30 in het hoogseizoen) een prachtige accommodatie is gebouwd met slaapkamers, douches, keuken, zitkamer, kantine en recreatieruimte. Met trots zet ze op 21 juni a.s. de deuren van dit buitenlands wooncomplex open. Iedereen mag zien hoe Annie en haar zoon voor hun medewerkers zorgen, hoe asperges worden gestoken, hoe zacht fruit wordt gekweekt. Met de 'open dag' wordt tevens het 25-jarig bestaan van Annie's bedrijf gevierd. Annie en Maarten geven er rondleidingen.
Aan het einde van ons gesprek vraag ze: 'Zal ik mijn lied eens zingen?' Ze haalt haar accordeon tevoorschijn en zingt en speelt dan de door haar zelf gecomponeerde 'Asperge Suite.' Met in het refrein de volgende woorden:

"Ik droom van asperges
waar ik zo van houd
van die kleine koningin
het witte goud."