Dankzij Zedde ziet het leven van Coert er heel anders uit

Nijnsel - In Nijnsel woont Coert Kleijkamp. Hij heeft al een tijdje een hulphond, die zijn beste maatje is geworden. Zijn leven is hierdoor drastisch veranderd. Hij is veel minder afhankelijk en heeft het gevoel dat hij weer meedoet in de maatschappij.

Door: Caroline van der Linden

Coert is inmiddels 65 jaar, maar in 2013 op 57-jarige leeftijd kreeg hij een herseninfarct. Negen maanden lang lag hij in Blixembosch om te revalideren. Voorheen werkte hij bij de voormalig schooltandarts in ’s Hertogenbosch, waar hij verantwoordelijk was voor de financiën. Elke dag na het werk ging hij hardlopen in het bos en voor het werk trok hij in het Sportiom dagelijks zijn baantjes in het zwembad. Regelmatig ging hij met zijn vrouw op vakantie en genoten ze samen van alles wat het leven te bieden had. Maar daar kwam negen jaar geleden op een druilerige zaterdag abrupt een einde aan.

Op zo’n jonge leeftijd als sportieve gezonde man, stelden de artsen dat dit niet in het beeld paste, maar helaas overkwam het hem wel. Coert zat ’s morgens in zijn huis aan de Hazenputten de krant te lezen en merkte op dat hij wat hoofdpijn had. Het was slecht weer buiten, maar hij besloot toch in de tuin te gaan werken. Maar al snel werd de hoofdpijn erger. “Ik dacht ik moet naar binnen toe”, vertelt Coert. “Dadelijk lig ik met mijn neus in de champignonmest, omdat ik niet kan blijven staan. Ik werd draaierig, ging op de bank liggen en zei tegen mijn vrouw Mireille: het gaat niet goed. Ze belde de huisartsenpost en de buurman, die als ambulancebroeder heeft gewerkt. Die zei: “Je hebt een beroerte.” Omdat Coert altijd al met humor in het leven stond, zei hij: “Nou zeg, je bent bedankt voor je diagnose”. Snel werd 112 gebeld. In het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven ging het echt mis en kreeg Coert een herseninfarct terwijl er een scan werd gemaakt. De volgende dag werd hij met spoed overgebracht naar het Elizabeth Ziekenhuis in Tilburg. “Ik had altijd al het idee: daar moet je niet komen, dat is niet goed.” Hij werd daar door de druk in zijn hoofd een aantal keer geopereerd aan zijn schedel. Het infarct zat aan de rechterkant, waardoor zijn linkerkant aangedaan is. Hij zou nooit meer kunnen lopen, moest opnieuw leren eten, praten ging niet goed en zijn linkerarm kon hij niet meer gebruiken. Regelmatig kwamen de verpleegkundigen aan zijn bed en zeiden: ‘uw bloeddruk is goed meneer, u bent een geweldig sportman.’ “Ik dacht nou, daar heb ik wat aan, voorlopig lig ik hier nog wel”. Maar met een enorm doorzettingsvermogen liet Coert zien dat hij met behulp van fysiotherapeuten, ergotherapeuten, logopedisten en psychologen een heel eind kon komen. In revalidatiecentrum Blixembosch hing boven zijn bed een foto van de tuin met achterin een parkbankje. “Daar wil ik van de zomer naar toe”, zei Coert tegen zijn fysiotherapeute. Dat dit voor Coert niet zo onrealistisch was, dan zijn therapeute dacht, bleek na negen maanden thuiskomst. Samen met zijn vrouw liep hij er in etappes met behulp van een tuinstoel naartoe. Inmiddels kon hij met een aangepaste schoen, beenspalk en stok een kort stukje lopen, functioneerde zijn arm helaas niet, verbeterde zijn spraak wel, maar moest hij zich zien te redden met een voor hem niet waarneembare linkerkant, ook wel een neglect genoemd. Dit betekent dat de hersenen stelselmatig één lichaamshelft of de ruimte om iemand heen negeren. Dingen die aan de linkerkant stonden, zag Coert dus niet, daar liep hij tegenaan. Zijn bord at hij maar half leeg, want één kant zag hij niet. Als hij zou vallen, kon hij niet op staan. Veel obstakels, waardoor alleen thuis blijven geen optie was en hij afhankelijk werd van hulpverlening. Aan vrijheid en zelfstandigheid leverde hij dus drastisch in. Zijn vrouw maakte een schema als ze naar haar werk ging, van hulpverlener naar hulpverlener.

Totdat de mogelijkheid van een hulphond ter sprake kwam. Een hulphond is een professioneel opgeleide hond die mensen met een beperking helpt meer vrijheid te verkrijgen om zelfstandiger te kunnen leven. Een hulphond kan bijvoorbeeld ingezet worden bij mensen met een lichamelijke beperking, epilepsie, PTSS of een ontwikkelingsstoornis. Bijna iedereen kent de blindengeleidenhond, maar er zijn dus veel verschillende soorten hulphonden. Het traject voor de aanvraag van een hulphond werd gestart, lang en intensief, waar veel geduld voor nodig was, want alles moest nauwkeurig beschreven worden en er moest goedkeuring komen van de zorgverzekeraar door aan te tonen dat er voldoende bespaard zou worden door verminderde inzet van hulpverleners. Na een jaar werd de aanvraag tot grote opluchting goedgekeurd. Daarna ging het razendsnel. Stichting Hulphond zette het traject direct in op zoek naar de meest geschikte hond voor Coert, een intensief (selectie)proces.

De match voor zowel hond als baasje werd gevonden. Hij leerde de dingen waar hij Coert mee kan helpen en inmiddels is Zedde, de hulphond van Coert, een Goldendoodle niet meer weg te denken uit zijn leven. “Hij weet hoe hij zich in een drukke omgeving moet gedragen, hij raapt dingen van de grond die ik nodig heb of laat vallen, hij doet met behulp van een touwtje aan de klink voor mij de deur open en dicht, doet mijn jas uit als ik thuis kom, maakt de klittenband van mijn schoen los, brengt een leeg melkpak naar de vuilnisbak ,drukt met zijn neus op de alarmknop van het seniorenalarm als ik “help” roep waardoor er hulp komt en haalt zelfs de was uit de wasmachine”, vertelt Coert trots. “Als er pakketjes gebracht worden, zet hij zijn tanden erin en brengt hij het naar binnen toe. Hij vindt het leuk om voor zijn baasje iets te doen en wil heel graag werken”. Een slimme rustige hond, die goed getraind is en het leven van Coert enorm verrijkt. “Naast dat Zedde mij ontzettend ondersteunt met de handelingen die hij voor mij uitvoert, ervaar ik ook heel veel gezelligheid van hem”, vertelt Coert. “Wanneer ik hier in de keuken zit, gebeurt het weleens dat ik in slaap val, dan duwt hij op een gegeven moment met zijn neus tegen me aan om te zeggen: “Nou baas dat dutje heeft wel lang genoeg geduurd, wordt maar eens wakker”.

Helaas komt het weleens voor dat een hulphond bij gelegenheden wordt geweigerd. Het gaat ooit mis, door gebrek aan informatie. Mensen zijn soms onbekend met de rechten voor mensen met een handicap en met het feit dat hulphonden niet geweigerd mogen worden in openbare gelegenheden. Mireille en Coert merken hier zelf gelukkig weinig van. Ze gaan samen graag uit of winkelen in ons eigen dorp en onze Rooise ondernemers weten inmiddels wie ze zijn en hebben gezien dat Zedde zich keurig netjes gedraagt. “Als ik een tafeltje voor twee reserveer inclusief blonde hulphond, worden we overal van harte welkom geheten”, zegt Coert. “Vaak heeft Zedde nog eerder iets te drinken dan wij”, lacht Mireille.

Voor wie Zedde nog niet heeft ontmoet. Hij is te herkennen aan het hesje dat hij draagt, waar de benaming hulphond en de tekst “niet afleiden” duidelijk op aangegeven is. Belangrijk om te weten is dat het niet gewenst is hem aan te halen of eten te geven. Het kan zijn dat Coert zijn hond bepaalde commando’s heeft gegeven en daar moet hij zich dan goed op kunnen focussen.

Stichting Hulphond, die dit voor Coert en Mireille mogelijk heeft gemaakt, is volledig afhankelijk van donaties. Als je dit goede doel wil ondersteunen om mensen hun vrijheid terug te geven of meer informatie wil, kijk dan op www.hulphond.nl.