Iedereen heeft het recht op een waardig levenseinde

Sint-Oedenrode - Hoe het leven verloopt kan niemand zeggen. Er is eigenlijk maar één zekerheid en dat is dat we uiteindelijk overlijden. Hoe ons levenseinde eruit ziet is ongewis, maar iedereen wenst een zachte dood zonder lijdensweg.

Toch is de dood voor veel mensen nog steeds een taboe. We praten er nauwelijks over en denken er liever ook niet aan. Over het einde van het leven en dan vooral de manier waarop, spreken te weinig mensen zich uit. We schuiven de beslissing over wel of geen euthanasie voor ons uit. “Als het straks niet meer gaat, dan vraag ik de dokter wel om me te helpen”, is een veel gehoorde uitspraak”, dat blijkt wel uit de ledenaantallen van de NVVE, de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. Met zo’n 170.000 leden vertegenwoordigt zij zo’n 10% van de Nederlanders. De CLW, de Coöperatie Laatste Wil, kent zo’n 27.000 leden. Het leeuwendeel van deze leden is ouder dan zestig. Euthanasie en een vrijwillig levenseinde zijn twee beladen onderwerpen. Veel mensen vinden dat iemand het recht heeft om zelf te bepalen of het leven nog zin heeft. Aan de andere kant van het spectrum is ook een grote groep ervan overtuigd dat God wikt en beschikt. Twee uitersten, die elkaar waarschijnlijk nooit zullen begrijpen. Toch kan iedereen vroeg of laat met de laatste wil van een dierbare worden geconfronteerd. Dat leidt mogelijk tot verdriet, woede, onbegrip en zelfs tot het einde van jarenlange vriendschappen. Is dit te voorkomen? Nee, maar door hierover vroeg en open met elkaar te praten, kan veel verdriet en ruzie worden voorkomen. DeMooiRooiKrant sprak met Petra de Jong, voormalig longarts en directeur van de NVVE. Nu is ze bestuurslid van de CLW.

“Als longarts word je vaak met de dood geconfronteerd”, vertelt Petra. “Heel veel longaandoeningen leiden uiteindelijk tot de dood. Bijna altijd een verschrikkelijke dood, patiënten stikken langzaam, het einde kan dagen, weken of zelfs maanden op zich laten wachten. Dat doet iets met de naasten van een patiënt, maar ook voor een arts is het slopend om iemand met veel pijn te zien sterven. Dat zette mij aan het denken en al tijdens mijn opleiding in 1984 werd ik geconfronteerd met de vraag van een patiënt die me vroeg om hem uit zijn lijden te verlossen. 

Lees woensdag het hele verhaal in DeMooiRooiKrant