Peer van der Linden: "Ik mis het buurten"

Sint-Oedenrode - Voor wie de afgelopen decennia regelmatig binnen liep bij cafetaria De Mèrt – en dat waren héél veel Rooienaren – moet het even wennen zijn geweest. Na bijna 45 jaar niet meer de vertrouwde gezichten en stemmen van Peer en Riky, toch een stukje historie dat verloren is gegaan, met de daaraan verbonden herinneringen. Maar dat alles valt in het niet bij de ervaring van de man die de vertrouwde gezichten allemáál niet meer ziet, dan een enkele keer bij het "rondje op de Mèrt" dat hij steevast iedere avond doet.

Peer en zijn Riky wonen in een mooi appartement met uitzicht op het cafetaria waar ze de helft van hun leven zoveel lief en leed hebben gedeeld, niet alleen samen maar ook met hun kinderen en klanten. Voor hun een gewéldige plek, midden in het bruisende hart van Rooi. Maar nu zit er glas tussen en het komen, gaan en bankzitten aan de overkant knaagt. Vooral bij Peer, de 'frontman' van De Mèrt. "Ik mis mijn klanten, en het buurten". Door zijn vrij plotselinge vertrek, onder meer omdat opvolger Stefan de Vries snel het pand in gebruik wilde nemen. heeft hij amper fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van zijn klanten. Riky: "En er waren ook nog eens veel mensen op vakantie." Peer: "We willen onze klanten en leveranciers maar vooral ook ons personeel ontzettend bedanken dat ze het ons zo gegund hebben. Wil je dat er bij zetten?"

Het rauwe ei, de baard en de kuil
Bij een praatje met de krant komen de herinneringen boven en Peer geniet ervan. De ene anekdote na de andere vliegt over tafel en Peer vertelt het zo ongeremd en smeuïg dat Riky af en toe op de rem moet gaan staan. "Zet dát maar niet zo in de krant hè".
Vooral de late uurtjes, als veel van zijn klanten al diep in het glaasje hadden gekeken, waren een onuitputtelijke bron van anekdotes. Zoals de man met de grote baard, die per sé een ei op zijn hamburger wilde. "Geen gebakken, geen gekookt, nee, een rauw ei!" Peer beleeft het opnieuw en beschrijft hoe hij het ei zo voorzichtig mogelijk op het broodje hamburger drapeerde, de man vervolgens een grote hap nam, de struif rijkelijk over zijn baard spoot en de viespeuk het daar gewoon liet zitten. Peer proest het uit. "Ik kreeg zelf geen hap meer door m'n keel!"
Of de enorme kuil voor zijn pand, die de gemeente had laten graven om de oude, zieke lindeboom te vervangen door een andere. Peer maakte er een hele show van. "Alle pers stond bij het gat toen de boom er in zou gaan, maar ik stoof naar buiten in munne witte jas. En ik zeg tegen die ambtenaar: 'Ge gaat dien dikke boom niet recht voor mijn zaak zetten. Als er iets die kuil in gaat, bende gij het!'. Het feest ging toen niet door. We hebben 's avonds met een paar man in die kuil nog een potje bier gevat en flink lol gemaakt, maar die boom is er later toch in gekomen."

Frikandellen met echo, Caballero mét en bitterballen
En dan de carnavals-hit uit 1999 'Frikandelle, delle, delle' waarmee Peer en zijn begeleiders 'Toeters zat' een gooi deed naar de Blèrcup. "Eén jurylid gaf ons nul punten, omdat ik geen lid was van een carnavalsclub, niet van een blaaskapel en omdat ik zong voor eigen belang" kijkt Peer terug. Maar de mannen hadden die cup ook nergens voor nodig. Het nummer werd opgenomen op een CD, die dikwijls gedraaid werd, niet alleen elke carnavalsnacht maar ook daarna en zelfs nu nog galmt het lied in de late uurtjes soms uit tientallen kelen door het centrum. "Eén pekske Caballero" bestelde een klant met enigszins dubbele tong. Peer, altijd in voor een grapje: "Mayonaise d'r op?" "Ja!" Aldus geschiedde. Peer gaf het omgekeerd aan de klant, die zag de mayonaise niet en greep er midden in. "Ik zie net Peer van der Linden aan komen lopen met een schaal vol bitterballen", waarschijnlijk ontstaan bij een feest in 't Leeuwke, werd in Rooi dé uitdrukking om een gezellig feestje nog een tijdje te rekken. En zo kan Peer nog heel lang doorgaan. Niet zo vreemd als je bedenkt dat hij bijna 45 jaar lang de biechtstoel heeft beheerd van de dorstige kelen in het Rooise centrum.

De serieuze kant
Maar alle gekheid op een stokje: Peer heeft ook een héél serieuze kant. Hij staat graag in het middelpunt en Riky gunt hem dat. "Maar zonder Riky was er niks van mij en van de zaak terecht gekomen" bekent hij spontaan. "Zij was de drijvende kracht. We kregen drie prachtige kinderen, en hebben inmiddels zeven hele lieve kleinkinderen". Voor kinderen heeft hij trouwens altijd een zwak gehad. Andersom ook. Maar misschien heeft dat ook iets te maken met de snoepzakjes die Peer achter de toonbank klaar had liggen voor ieder kindje dat aan moeders hand het cafetaria binnen liep. Want als Peer er dan niet was klonk meteen het kinderstemmetje "Is Peer d'r niet?"

Maar niet alleen kinderen hebben een warm plekje in het hart van Peer. Dat bleek ieder jaar bij de Truckrun vanuit Schijndel, waar mensen met een beperking een dag krijgen om nooit te vergeten. Soms wel 150 trucks rijden daarbij van dorp naar dorp met in iedere vrachtwagen een speciale gast. De reacties vanaf de straat zijn steevast hartverwarmend. De claxons van iedere truck, vaak op kilometers afstand al hoorbaar, trekken ieder jaar veel volk, blije gezichten en zwaaiende handen. Bij Peer kregen de deelnemers altijd een aangename verrassing. Op ladders stonden hij en zijn team dan klaar om goodybags met leuke presentjes cadeau te geven, geschonken door verschillende ondernemers op de Markt inclusief cafetaria de Mèrt zelf.

Riky neemt ook even het woord, over de minder leuke kanten van hun leven in het cafetaria. "Ge had geen privéleven, we hadden nooit tijd om samen te eten en we konden eigenlijk nooit met vakantie. En onze eerste carnaval, in 1974, gingen we pas om vier uur dicht. Dat was meteen de laatste keer dat we dat deden. Want toen probeerde een stel van die zatte snotapen mij als een hond te commanderen. Dan waren ze bij mij toch aan het verkeerde adres." Maar kort daarop, bijna in koor: "We hebben prachtige, mooie jaren gehad."

Een hoogtepunt in hun leven was absoluut dit jaar, toen hun kinderen in de optocht meeliepen met een parodie op hun ouders, en daarmee ook nog in hun categorie de eerste prijs in de wacht sleepten. "Na 44 jaar bakke, tijd om in te pakke." "Dat sloeg zó mooi op ons! Zó mooi dat onze jongens dat zo opgepakt hebben!" Alsof dat nog niet genoeg was brachten alle kapellen uit Rooi een serenade aan Peer en Riky. "Daar hebben we zó van genoten!"

En de toekomst? Daar zijn Peer en Riky al aan begonnen. Ze zijn op familiebezoek naar Canada geweest, daarna naar Dubai, naar Canada gaan ze volgend jaar zeker nog een keer terug. En daarna? "Doorgaan met van het leven te genieten. En lekker samen oud worden" aldus Peer. "Beste mensen, hartstikke bedankt!"