Wim van Rooij, enkele jaren geleden, toen hij werd gehuldigd omdat hij voor de 60e keer achter elkaar bij de Heemdagen aanwezig was.
Wim van Rooij, enkele jaren geleden, toen hij werd gehuldigd omdat hij voor de 60e keer achter elkaar bij de Heemdagen aanwezig was. Foto: Hans van den Wijngaard

Wim van Rooij, de ‘Rooijste’ mens ooit

Rouw Rouw

Sint-Oedenrode - Er zijn meer mensen genomineerd voor de officieuze titel ‘De Rooijste mens’. Zelfs burgemeester Kees van Rooij zou er een gooi naar kunnen doen, als echte burgervader, zijn naam heeft ie alvast mee. Maar als iémand bovenaan die lijst prijkt, als ‘Rooijste mens ooit’, kan dat niemand anders zijn dan Wim van Rooij. Helaas overleed hij afgelopen maandag, in Sint-Oedenrode.

Welke Rooienaar kent hem niet? Als zoon van hoofdonderwijzer Van Rooij, waarna Wim ook het onderwijs in ging en les gaf aan de basisschool St. Oda, als historicus, als medeoprichter van de VVV Sint-Oedenrode waar hij meer dan 50 jaar als gids rondleidingen gaf, 63 maal als deelnemer aan de Brabantse Heemdagen waar hij ook verschillende bestuursfuncties heeft bekleed, als secretaris van de Stichting Behoud Martinuskerk, als medeoprichter van de Heemkundige kring waar hij verschillende bestuursfuncties heeft bekleed en ook erelid werd. Ook was hij auteur van boeken en publicaties, onder meer Sint-Oedenrode, Het dorp van Mgr.Bekkers (1968), Een halve eeuw school in Boskant (1996), Een kwart eeuw Odendael (2000), Ammel in ’t Rois (2012, gedichtjes en liedjes), Grepen uit de Rooise historie (2016) en Sint-Oedenrode, Schijndel en Veghel / Meierijstad (2017) Ook in DeMooiRooiKrant verschenen van tijd tot tijd stukken van Wim van Rooij.

Het onderwijzersbloed is bij hem altijd blijven kriebelen en regelmatig hanteerde hij de rode pen, onder meer als corrector van de Midden-Brabant als een redacteur daar in zijn ogen een taalfoutje maakte in het Roois dialect. “Ge moet ’t opschrijven zoas ge ’t hurt” werd min of meer zijn lijfspreuk.
Zelfs zijn huis kan niet Rooiser: een statig pand aan de Rooise Markt, zodat hij niets hoefde te missen van wat er in het Rooise centrum gebeurde. Zijn geboortehuis, Markt 15, ligt op een steenworp afstand. En, typisch Wim van Rooij: “Da’s nu café D’n Dommel, maar da zegt gin mens. Eigenlijk is het dun Dommel.”