Jaske Leenderts: een karakteristiek man

Olland - Olland, als bebouwingslint ontstaan, langs de doorgaande weg van Sint-Oedenrode naar Sint-Michielsgestel. De weg die evenwijdig loopt aan het Dommeldal en op de overgang ligt van de hoger gelegen gronden en het Beekdal. Olland, een dorp gekenmerkt door grote saamhorigheid, sociale betrokkenheid en een rijk verenigingsleven. Men kent elkaar en helpt elkaar als het nodig is. Het gaat er gemoedelijk aan toe. Het kleinste kerkdorp van Sint-Oedenrode, maar zeker prachtig met karakteristieke mensen. Eén van die mensen, wonend aan de Pastoor Smitsstraat, breng ik een bezoek. Jaske Leenderts (96 jaar) zit in zijn ouderlijk huis aan de keukentafel, lekker warm bij de kachel op mij te wachten.

Door: Caroline van der Linden

Jaske vertelt me dat hij in dit huis geboren is. Het gezin waarin hij opgroeide bestond uit zes kinderen, vijf meisjes en één jongen en dat was Jaske. "Ze waren heel blij dat ze d'r ééntje hadden", zegt hij lachend. Zelf heeft hij ook kinderen. "Ze komen hier veel op bezoek. 's Zondags voor de middag zit hier de tent vol. Ik heb altijd volk." Jaske trouwde op zijn 28e en is daarna tot twee keer toe weduwnaar geworden. "Vroeger was ik een 'boerke'. We hadden koeien, varkens, kippen, van alles." Zijn vader werd maar 52 jaar oud en zijn moeder 67. "Das nie oud hè?" zegt Jaske. Pa had vroeger een houtbedrijf en zijn moeder was altijd voor iedereen in de weer. Ze zei dan tegen hem: 'Jaske, daor kunde gij wel efkes nor toe gaon, efkes helpen, want dieje mens is toch al nie goewd, help ouwe medemens.' "Dat heeft de Ollander altijd onthouden. Heel ingrijpend in zijn leven was toen hij veertig jaar geleden twee van zijn kinderen af moest geven. "Een zoon van achttien en een dochter van twintig", vertelt hij met tranen in zijn ogen. "Ik woon hier alleen, maar ben nooit eenzaam. Elke dag om vijf voor zeven gaat de wekker en luister ik naar de berichten van de radio. Ik kijk door het raampje en dan zijn ze al volop bezig hier in het bedrijf, glas aan het opladen. Ik ga vaak lopen en heb een paar adressen die graag hebben dat ik kom buurten. Als ik thuis ben, kijk ik weleens naar de belevenissen van Hendrik Groen of de Rijdende Rechter, maar verder zit ik mooi hier in m'n keukentje."
Drie dagen in de week gaat Jaske met 't busje naar Odendael. Daar wordt hij naar eigen zeggen erg verwend. Hij is er heel graag. Jaske is ingeschreven om er ooit elke dag te gaan wonen. Dan zeggen zijn kinderen: 'Hoe kan dat nou? Je hebt altijd gezegd: Ik gao noit men huiske uit.' "Dat klopt", geeft hij toe, "dat heb ik altijd gezegd, maar nou voel ik steeds meer dat ik tussen die mensen thuis hoor. Omdat ik 96 ben, snap je wel dat ik daar goed tussen pas." Op zijn oude dag is Jaske nog behoorlijk actief. Bij Odendael zijn twee jeu de boules banen die hij eens goed bekeken heeft. "Op die baan kan ik mooi een minibeugelbaantje maken en dan 'afscheie'. Een beugelbaan is altijd 'ins zû lang as ie breed is'. Dan maak ik een plank die bekleed wordt met rubber en als ik er die dan uitpak, dan kunnen ze weer gewoon jeu de boulen." Jaske kennende is hij al van alles aan het vergaren aan materiaal en als het dan zover is, heeft hij dat natuurlijk zo voor elkaar. "Als ik die mensen daar nog een plezier mee kan doen, 'dan 'gî 't men goewd."

Lees dinsdag verder in de Kersteditie van DeMooiRooiKrant!