Wouter Plevier
Wouter Plevier

Rooise trainer Wouter Plevier: 'Met de ziel op je talent aan het werk.'

Algemeen

Sint-Oedenrode - De eerste drie kwartier van mijn interviewafspraak met Rooienaar Wouter Plevier (47) gaan, zonder één vraag van mijn kant gesteld te hebben, over persoonlijkheidskenmerken en persoonlijkheidsontwikkeling. Niet verwonderlijk, want het is zijn vak: mensen 'een zetje geven', zoals hij het zelf noemt, zodat ze beter in hun vel zitten, blijer worden, zowel als individu als in teamverband, thuis of in het werk. 'Talent activeren' gebruikt hij ook wel tijdens het gesprek om uitdrukking te geven aan zijn bestaan. Zijn echtgenote Carolien noemt hem 'levensbezieler'. Zelf houdt hij het op 'verbeteren van de persoonlijke effectiviteit van mensen.' Hij trainde en coachte tot nu toe 57.000 mannen en vrouwen, die hem allemaal een 9,3 als waardering gaven. Een inspirerende Rooienaar, al enige tijd inwoner van Rosmalen, die bruist van activiteit, creativiteit en ideeën. Zijn missie en doel: vóór 2020 100.000 mensen 'met de ziel op hun talent aan het werk hebben gezet.'

Door Jan H.F. van der Heyden

Want daar gaat het hem vooral om: de ziel van de mens. Niet voor niets draagt de naam van zijn bedrijf 'Innerspective', wat betekent 'naar binnen kijken.' Wouter Plevier kijkt beroepshalve bij de mens naar binnen om te zien wat de ziel beweegt. Vervolgens zorgt hij er dan door training en coaching voor dat die mens bij zichzelf naar binnen kijkt met het doel zichzelf door persoonlijke effectiviteit te verbeteren. De ziel van de mens brengt hij tijdens de eerste drie kwartier van ons gesprek herhaaldelijk ter sprake, want hij wil dat 'de mens met zijn ziel op zijn talent zit'. 'Weet je dat slechts 12% van de mensen bezield werkt? En dat 35% op talent werkt? Weet je dat 54% van de leidinggevenden zijn personeel demotiveert, dus contraproductief maakt?' En dan, stellig: 'Talent wordt onvoldoende geactiveerd, mensen zijn snel tevreden. Ik wil dat mensen de juiste dingen gaan doen en dat zijn de dingen waar ze blij van worden. Vaak gaat het in de carrières van mensen over "kort geluk en lange pijn", zoals ik het noem. Maar je moet voor het tegenovergestelde zorgen: korte pijn en lang geluk. Voor die korte pijn zul je even uit je comfortzone moeten. Mensen spelen te weinig, verwonderen zich te weinig, durven niet een verandering te maken.'
Googel 'Wout Plevier', kijk op LinkedIn of sla de homepage van zijn internetsite op en lees wat de Rooienaar doet: 'al 16 jaar trainer, topcoach en spreker voor toonaangevende bedrijven om de persoonlijke effectiviteit van managers en teams met 100% te verbeteren. Met visie, focus, daadkracht, balans en optimale performance. Persoonlijke effectiviteit die gericht kan zijn op talentontwikkeling, snellezen, coaching en managementtrajecten.' Later in het gesprek zal ik hem confronteren met bombastische teksten op zijn site en LinkedIn en hem vragen of die bij hem horen.

Hij werd in 1969 geboren in de Graaf Arnulfstraat in Sint-Oedenrode. Zijn ouders komen uit Noord-Holland ('een hele reis'). Vader had een technische baan bij Philips gekregen, moeder werd directiesecretaresse bij Ahrend/Oda. Hij krijgt drie broers en twee zussen. 'Een warm, stabiel en gelukkig gezin', zegt hij, 'waar leren belangrijk was.' Hij bezocht de Odaschool en toog daarna naar het Zwijsen College in Veghel. Maar juist wat zijn 'redelijk strenge' ouders zo belangrijk vonden, goed leren op school, ging bij Wouter wat minder. 'Ik was een creatieve dromer. Ik maakte muziek, hield van tekenen, had altijd ideeën. Ik was een beroerde leerling, ben nooit een echte student geweest, bezat slechte leertechnieken, had te weinig interesse in vakken, zeker in wiskunde, scheikunde en natuurkunde.' Bekent: 'Ik ken maar twee standen: "aan" of "uit" en licht ze toe: 'Ik ben óf in mezelf gekeerd óf expressief naar buiten gericht.'

'Ik had Rooise stapvrienden, tennisvrienden en muziekvrienden. Allemaal gave groepen.'

Als hij van het Zwijsen College komt, verlaat hij op 20-jarige leeftijd zijn geboorte- en woonplaats Sint-Oedenrode om in Maastricht de Hoge Hotelmanagementschool te volgen. Hij is nog maar amper verhuisd of zijn vader overlijdt. 'Ja, mijn moeder was jong weduwe. Ze heeft nu een bijzonder leuke relatie met Fried van de Laar, Opa Fried noemen wij hem. Dat gaat werkelijk heel goed. Ze is nu 76.'
Zijn jeugd in Sint-Oedenrode staat nog vers in zijn geheugen gestempeld. 'Ik had drie verschillende groepen vrienden: stapvrienden, tennisvrienden en muziekvrienden. Dat waren allemaal gave groepen. Met de stapvrienden ging ik - soms met een groep meiden uit Boskant erbij - uit in Schijndel, Veghel, Uden, soms Volkel en ook weleens in Eindhoven. Ik stond 364 dagen van het jaar op de tennisbaan van De Kienehoef. Tot zes jaar geleden heb ik nog voor De Kienehoef competitie gespeeld. Met muziekvrienden speelde ik in bandjes. Ik speel zelf toetsen, gitaar en ik zing. Ik heb alles bij elkaar 734 muzieknummers geschreven. Die heb ik allemaal nog, zijn allemaal gedigitaliseerd. Ik kom nog bijna elke week in Sint-Oedenrode voor bezoek aan mijn moeder, mijn broer en vrienden. Ik ben ook trots op het dorp. Bij lezingen, workshops of presentaties zeg ik ook altijd dat ik uit Sint-Oedenrode kom, zeg ik dat ik blij ben Brabander te zijn. Want Brabanders zijn gezellig, niet zo hard. Ik noem mezelf weleens "de missionaris van Rooi" vanwege de Brabantse gezelligheid.'

Na vier jaar 'Maastricht' gaat hij Facility Management en Re-engineering Corporation studeren aan de Hogeschool Diedenoort in Wageningen. Zijn eerste werkplek is bij KPN op de afdeling 'interne verkoop'. Voor slechts drie weken, want die job ligt hem niet: 'weinig eigen invloed'. Komt dan bij BP als Sales Representative. Voor KPN had bij TopScore in Gouda een korte opleiding gevolgd en was daar kennelijk opgevallen, want TopScore haalt hem binnen en geeft hem een interne opleiding tot trainer. Dat doet hij drie jaar. Op 33-jarige leeftijd begint Wouter Plevier zijn eigen onderneming. Daarin heeft hij tot nu toe in 16 jaar tijd de persoonlijke effectiviteit van 57.000 vrouwen en mannen verbeterd. 'Eenlingen, maar ook groepjes van vijf of tien of vijfentwintig, maakt me niet zo veel uit. De grootste groep die ik ooit heb toegesproken bestond uit 1100 mensen. En allemaal offline, hè', voegt hij er duidelijkheidshalve aan toe, 'allemaal persoonlijk ontmoet.' Deze 57.000 mannen en vrouwen gaven hem een waardering van 9,3. Hoe hij dit weet? 'Door "Springest", de grootste onafhankelijke vergelijkingssite voor opleidingen, trainingen en cursussen in Nederland. Die houden dat allemaal keurig digitaal bij.'
Dan confronteer ik hem met zijn bombastische teksten op zijn internetsite en bij LinkedIn. Lucht?
Fronst de wenkbrauwen en kijkt verwonderd in mijn richting. 'Nee, het is geen lucht. Zeer zeker niet. Het heeft met de schrijfstijl van internet te maken. De mensen moeten mij al googelend vinden op "inspirerende spreker" of "inspirerende trainer' of "inspirerende coach" en deze woorden moeten telkens worden herschreven en herhaald om mij op internet vindbaar te maken. Het is een noodzakelijkheid van deze tijd. Social media, twitter, facebook, de hele rattenplan, het online aanwezig zijn, het hoort er allemaal bij. Ik heb zelf veel blogs geschreven, vlogs en video's gemaakt, maar heb dit nu overgegeven aan een social mediateam. Het is namelijk een hele ontdekkingstocht om goed zichtbaar te worden.' Even later komt hij terug op de door mij als bombastisch aangemerkte teksten op zijn site en bij LinkedIn. 'Eens. Klopt wel. Het is niet mijn "tone of voice". Gaan we veranderen. Is in transformatie, zeg maar.'

'Te weinig mensen staan met elkaar in verbinding. We leven met elkaar, maar we zien elkaar niet.'

Zijn eigen, authentieke 'tone of voice' is inderdaad veel zachter, zoals zijn karakter. Dat blijkt als we het hebben over zijn visie op de huidige en toekomstige maatschappij. 'Veel mensen zijn op zoek naar grip in het leven. De maatschappij heeft met problemen van geld en ego te maken. Er zijn nog veel stigma's rond bepaalde dingen die niet goed zijn, zoals geld en macht. Te weinig mensen staan met elkaar in verbinding. We leven met elkaar, maar we zien elkaar niet. De maatschappij is emotie-arm geworden. We zijn ook veel te snel met onze antwoorden en onze reacties. We zouden ons veel meer moeten inleven met de omgeving.'
Even later als we over goede doelen spreken: 'Het is niet belangrijk dat ik goede doelen steun, maar ik wil wel de mensen bewust maken dat het belangrijk is om goede doelen te steunen.' Hij vertelt dan over zijn gratis bijdragen aan en financiële ondersteuning van instellingen, zoals KIKA Kinderkankervrij, Cliniclowns, de Nierstichting, ALS en het Emmaziekenhuis. 'Ik heb wel iets met kinderen en ziek-zijn.'
'Mensen zouden meer sympathie voor elkaar moeten opbrengen en elkaar veel meer moeten helpen, want elkaar helpen kost niks. Hij maakt zich best zorgen, vertelt hij desgevraagd over de toekomst van zijn kinderen. Wouter heeft er twee: Sanne van 9 en Lenne van 7. Hij denkt dan aan problemen van het 'geïntegreerd samenwonen' en aan milieutechnische vraagstukken.

Hoe zijn toekomst er over tien jaar uitziet? 'Ik heb het mooiste beroep van de wereld. Ik zal dan nog steeds bezig zijn met een mooi team om me heen met de verbetering van de persoonlijke effectiviteit van mensen, met mensen bezielen. Continueren dus, maar ook de trainingen, het coachen en de sprekersshows internationaal uitrollen. Daarvoor tref ik nu al voorbereidingen.'
Vertelt vervolgens over de uitgave van zijn derde boek dat over twee maanden verschijnt met de titel SLIM, dat staat voor Sympathie, Luisterend, Inlevend, Empowerment. 'In dat boek staan samenvattend mijn boodschappen voor de komende tien jaar.' 'En dan zal ik nog wel in Rosmalen wonen, verwacht ik, want ik krijg Carolien niet mee naar Rooi.'