'Ik schilder met passie. Kan ergens helemaal voor gaan'

Sint-Oedenrode - Ellen Voets (53) is een echte Rooise. Fulltime beeldend kunstenaar met exposities in binnen- en buitenland. Sinds vorig jaar zomer is haar werk te zien in een winkelpand aan de Hertog Hendrikstraat in Sint-Oedenrode, waar ze een galerie en atelier heeft gevestigd. Ze exposeert er haar eigen werk en dat van collega-kunstenaars en geeft er schilderlessen, werkt aan privé- en bedrijfsopdrachten, verzorgt masterclasses, geeft groepsworkshops op locatie, houdt lezingen en doet aan 'live action painting.' Met al deze activiteiten en haar baan als parttime docente Beeldende Vorming aan een HAVO/Vwo-opleiding in Gemert voorziet ze in een inkomen, waarvan zij en haar twee studerende kinderen moeten leven. Ze woont door 'toevallige omstandigheden' al ruim 25 jaar in Deurne, maar Sint-Oedenrode als geboorte- en woonplaats blijft haar trekken. Dat ze nog ooit definitief terugkeert naar haar roots in Sint-Oedenrode is een reële optie. Haar moeder woont in de Laan van Mariëndaal, pal tegenover haar galerie en atelier, haar broer Jan woont nog in het ouderlijk huis aan de Industrieweg in Nijnsel bij de voormalige Mazda-garage. Haar vader, Gerard Voets, is enkele jaren geleden overleden.

Door Jan H.F. van der Heyden

Haar professionaliteit als beeldend kunstenaar heeft ze opgedaan aan de kunstacademie in Tilburg, waarnaar ze op 20-jarige leeftijd vanuit Sint-Oedenrode vertrok. Ze deed vijf jaar over deze studie. Om aan de kost te komen werkt ze na haar examen een paar jaar als Art Consultant, giftpaperdesigner en als docente tekenen/schilderen en beeldende vorming op enkele scholen en bij creativiteitscentra. In 1991 trouwt ze, vestigt zich in Deurne met een eigen atelier en krijgt er een dochter en een zoon. In 1999 strandt haar huwelijk. Sinds die tijd is ze alleen met haar twee studerende kinderen, van wie dochter Emily in de voetsporen treedt van haar moeder.
Haar baan als parttime docente Beeldende Vorming aan het HAVO/Vwo Commanderijcollege in Gemert vindt ze heel erg leuk, omdat ze er veel voor terugkrijgt in de vorm van complimentjes en dankwoordjes van de middelbare scholieren. 'Daar doe je het allemaal voor.' En ze heeft daar, eenzaam als ze zich soms kan voelen, collega's. 'Het is heel anders werken dan als vrije kunstenaar in je eentje. Je krijgt ook veel meer het gevoel deel uit te maken van de maatschappij. De baan geeft vastigheid aan mijn inkomen.' Maar haar onderwijsfunctie heeft voor haar ook een schaduwkant, bekent ze eerlijk. 'Al die verplichtingen die erbij komen, dat vergaderen, ouders die je opbellen omdat je hun kind strafwerk hebt gegeven. Ik houd van vrijheid, mijn eigen tijd indelen. Dat is trouwens ook wel mijn grootste vijand, met de klok omgaan.'

Ellen Voets schildert niet met penselen, maar met paletmessen. 'Ik wilde als schilder loskomen, vrijer worden en koos daarvoor het mes in plaats van het penseel.' Ze is gespecialiseerd in het schilderen van mens en dier. Daarvoor maakt ze regelmatig safari's naar Afrika om het wild te fotograferen en daarna, thuis, op het doek over te brengen. Nog steeds brengt ze bijna jaarlijks een bezoek aan Afrika. Sinds ze in het onderwijs zit duurt dat verblijf korter dan voorheen. Ze is gepassioneerd door Afrikaans wild 'want dat is verreweg het meest imposante, het groteske, het spannende.' Paarden wil ze ook graag uitbeelden. 'Dat heeft te maken met mijn familie, met de broer van mijn vader, Jo Voets, hij heeft zijn hele leven paarden gehad en aan wedstrijden meegedaan. Het paard is een dier met gratie, met snelheid.' Dieren in kuddes hebben haar voorkeur. 'Om te zien hoe ze met elkaar bezig zijn. En vanwege de compositie op het doek. Als ik een groep olifanten zie, kijk ik ernaar door de lens van mijn camera; de zijwanden van de lens zijn dan al tevens de zijwanden van het doek.'Ze heeft zich met galerie en atelier in Sint-Oedenrode gevestigd. 'Het is de plek waar ik vandaan kom, waar ik me altijd thuis zal blijven voelen. In Deurne, waar ik woon, heb ik de kans gehad om gratis in een winkelstraat in het centrum een atelier te vestigen. Ik zag het niet zitten. Zag geen toegevoegde waarde. Hier wel, omdat het Sint-Oedenrode is.'
In een huurpand zit ze, waar ze bij wijze van spreken morgen te horen kan krijgen dat ze eruit moet. Benauwt haar dat?
'Jazeker. Ik zou het heel jammer vinden. Maar de huur opbrengen is heel moeilijk. Ik heb financiële afspraken gemaakt met de verhuurder. Ik zou niet weten wat ik ga doen als ik hier weg moet. Ik zit hier fijn, de locatie is prima, de ruimte is goed. Tegenover mijn moeder van wie ik natuurlijk heel veel plezier heb.'

Lees verder in DeMooiRooiKrant van deze week