Een vriendschap van 52 jaar

Sint-Oedenrode - Al twee keer is de 40e editie van de 50-jarigen reünie Rooi uitgesteld. Waar de organisatie in het najaar van 2019 startte met de voorbereidingen, gooide covid-19 het spreekwoordelijke roet in het eten. Nog minder dan veertig dagen dat reünie 50+ klas ‘81/’82 op zaterdag 14 mei hun beoogde feest gaat vieren. We interviewen een aantal Abrahams en Sara’s, die intussen alweer of zeer binnenkort, 52 jaar zijn. Deze keer Sylvia Lueb - Foolen en Saskia Louwers - Wapstra. Zij zijn al bijna 52 haar vriendinnen. Sylvia vertelt…

“Onze vriendschap begon bijna 52 jaar geleden toen we schuin tegenover elkaar in de C. van Rossemstraat in Eerschot zijn geboren. Onze moeders dronken vaak koffie samen, zodat wij konden spelen. Toen we vier jaar waren gingen we samen naar de kleuterschool, om daarna door te stromen naar de eerste klas van de Maria Goretti. We zijn heel onbezorgd opgegroeid in een wijk met veel kinderen waar we veel buiten speelden. Eerst met de poppenwagen erop uit, maar die werd al snel ingeruild voor rolschaatsen. Ook speelden we stoepranden, viervakken, pijlzetten en verstoppertje. Voor het donker moesten we binnen zijn!

Op de lagere school hadden we onze eerste verliefdheid. Saskia op Daantje Ploegmakers en ik op de meester van de tweede klas. Naar de bieb in het kasteel was toch wel erg leuk. We waren een twee-eenheid. Waar de een was, was de ander. In de zesde klas werden er fuiven gegeven, waarbij de kusjeskring heel populair was. Stiekem snel kijken waar je stil wilde staan, natuurlijk. Met de carnaval mochten we naar het krullenbollenbal op de markt. We trokken dezelfde jurkjes aan. Ook buiten de carnaval om we liepen vaak in dezelfde kleren, want de moeders gingen regelmatig samen naar de stad. De vakanties werden ook regelmatig met onze gezinnen samen gevierd, naar België of Frankrijk met de caravan. Daar zorgden wij en onze zussen voor een avondvullend programma, met dansoptredens en zelfgemaakte liedjes. Of onze ouders daar zo blij mee waren? Ik betwijfel het, haha!

Op ons twaalfde gingen we samen naar de huishoudschool in Rooi. Daar leerden we twee vriendinnen kennen: Jacqueline van Genugten en Astrid Kuijpers. Met zijn vieren vormden we een mooi gezelschap. Met Jacqueline vier ik dit jaar onze 40ste vriendschapsjaar. Nog altijd zijn we dikke vriendinnen en ondertussen ben ik peettante van haar oudste dochter. Veel brieven werden naar elkaar geschreven onder de les. Er was altijd wel iets wat we elkaar te vertellen hadden. Veel tijd hebben we op de gang door gebracht… Ieder weekend, zaterdag en zondag, stonden we heel de avond op de dansvloer in ‘t Palmke of in De Beurs, omdat we nog geen zestien waren mochten we eigenlijk niet binnen. Maar met wat typ-ex en het typemachine hadden we onze biebkaart zo vervalst. Op woensdagavond waren we te vinden in Boskant bij ‘t Pluugske, daar was van alles te doen, maar vooral kwamen we daar voor onze vriendjes. Op Tienertoer vonden we maar wat stoer, we reisden door heel Nederland. Op ons zeventiende gingen we voor het eerst samen met de vriendjes op vakantie naar Benidorm, met het geld dat we verdiend hadden bij Wim v. Erp met aardbeien plukken.

Na de huishoudschool gingen we ieder ons eigen weg. Sas ging naar het MBO in Veghel om daarna door te stromen naar het HBO in Eindhoven. Ik ging samen met Astrid naar het KMBO in Veghel, voornamelijk om de twee jaar vol te maken die we nog verplicht waren op school. We hebben veel gelachen en weinig geleerd. Dankzij een chocoladebol zijn we toch allebei geslaagd. Ik ben daarna gaan werken in Odendael en na de geboorte van onze kinderen ben ik mee in het taxibedrijf Rima Olland van mijn man gaan werken. Sas kwam terecht bij Kentalis waar ze nu alweer 27 jaar met veel passie werkt. Ik verhuisde in 1992 naar Boskant en Sas volgde twee jaar later. Daar werden we allebei moeder van een dochter en zoon. Onze (van Sas en mij) gezinnen samen waren en zijn nog steeds een grote familie en de traditie wordt voortgezet. Met z’n achten dagjes weg (Later met z’n zevenen, want helaas hebben we veel te vroeg afscheid moeten nemen van Marcel, de man van Sas) Vele vakanties hebben we samen doorgebracht. Onze zonen zijn beste ‘matties’ en onze meisjes zijn net als zusjes voor elkaar. Veel mooie, maar ook veel verdrietige momenten hebben we meegemaakt, wat onze band alleen maar sterker heeft gemaakt. We kijken ontzettend uit naar de reünie om onze klas weer te zien. Samen herinneringen ophalen en uiteraard zijn we ‘s avonds te vinden op de dansvloer.”