Oekraïense Elena leeft elke dag in angst

Sint-Oedenrode - Elena Golovkina zit veilig in Nederland, maar haar vrienden en familie schuilen in Oekraïne voor het Russische leger. Via WhatsApp staat ze met hen in contact, maar elke dag leeft ze in angst of ze nog reageren. Ze vertelt haar persoonlijke verhaal. Elena wil Nederland en in het bijzonder de mensen in Noord-Brabant en Sint-Oedenrode bedanken.

“Ik ben Elena Golovkina. Ik ben geboren in Rubiznje, Oekraïne is mijn moederland”, begint Elena te vertellen. Sinds november woont ze in Nederland, samen met haar man Hans. Hij steunt Elena onvoorwaardelijk in deze moeilijke tijd. “Elke dag zijn er aanvallen”, vertelt Elena met een brok in haar keel. Voor haar is de tragedie persoonlijk en geen uitzending van het dagelijks nieuws. Haar naasten wonen nog in Roebiznje, Severodonetsk, Charkov of Kiev. In alle steden wordt de situatie met de dag benauwder. De oorlog heeft al veel slachtoffers geëist, ook vrienden van Elena. “Mijn vrienden hebben geprobeerd om te vluchten, maar dat gaat bijna niet. Ze wonen al weken in schuilkelders.” Zodra ze aan de situatie daar denkt, wordt ze emotioneel. Er is geen gas, elektriciteit, water of warmte en continu vinden er aanvallen plaats.

Persoonlijke tragedie
Ondanks dat ze zo ver weg zit, krijgt zo toch van dichtbij de verhalen mee. Vrienden die in noodsituaties zitten, persoonlijke verhalen die ze te horen krijgt en dagelijkse contacten via WhatsApp die haar op de hoogte houden. “Mijn beste vriendin Lena woont in Sverodonetsk. Ze wil haar ouders niet in de steek laten, dus kan ze niet weg. Lena haar ouders hebben behoefte aan medicijnen, maar ze kunnen er niet aankomen. Het is hartverscheurend.” Elena vertelt hoe ze haar vriendin smeekte om te vluchten. Maar de Oekraïense ervaart ook de andere kant, een deel van haar familie en vrienden woont namelijk in Rusland. Daar is een totaal regime. De Russen krijgen enkel te horen wat Poetin wil. “Ik had een foto doorgestuurd van de situatie in Oekraïne, maar mijn vriendin blokkeerde me meteen. Ze gelooft mij niet”, vertelt de Oekraïnse met bevende stem. Het doet haar pijn, maar voor nu zijn haar naasten in Oekraïne prioriteit.

Nederland als tweede moederland
Ook de berichtgeving over dat Oekraïne een naziland zou zijn doet haar verdriet. “Alle mensen in Oekraïne zijn aardig en genereus, het is niet waar dat ze nazi zijn.” Oekraïne is sterk. Elena twijfelt er dan ook niet aan dat ze de oorlog gaan winnen. In Nederland probeert Elena waar het kan te helpen. Haar man Hans ziet dat de Rooienaren zich om haar bekommeren: “Dat is echt hartverwarmend om te zien en voor haar erg belangrijk.” Nederland ziet ze als haar tweede moederland.

“Ik woon pas kort in Sint-Oedenrode. Ik ken nog maar weinig mensen. Mensen zijn heel empathisch, iedereen wil helpen”, zegt Elena. Er worden veel goederen ingezameld die worden gelost aan de Pools-Oekraïense grens. De goederen worden verspreid, vooral door het westen van het land. Veel van haar naasten wonen in het oosten van Oekraïne. “Een deel van de spullen gaat naar Kiev, het midden van het land. Maar eigenlijk is dat al lastig. In het oosten krijgen ze bijna niks. Ze proberen het wel, maar de Russen maken het moeilijk.”

Elke dag gevechten
Bellen is vrijwel onmogelijk, dus houdt Elena via WhatsApp contact. Van twee families heeft ze begin maart voor het laatst gehoord. “Ik heb gezamenlijke vrienden bericht en gevraagd of zij iets weten, maar zij weten ook niet waar ze zijn”. Als ze aan haar naasten denkt, beginnen de tranen op te wellen. Het is moeilijk om hier te zijn, wanneer je moederland in oorlog is. Door foto’s krijgt ze de echte situatie te zien. Ontplofte gebouwen, kinderen in ziekenhuizen en schuilkelders, vrouwen die op een vuurtje buiten koken. Elke dag houdt ze de actualiteiten in de gaten. Haar hart brak toen het nieuws doorkwam dat haar geboortedorp in handen is gevallen van de Russen. “Dat doet veel met haar”, vertelt Hans. “Het laatste nieuws wat ze ontving ging over haar appartement in Severodonetsk waar recent nog zeven mensen woonden. Gelukkig zijn zij op tijd gevlucht. Het is zeer zwaar beschadigd.” Elena: “Mijn bovenbuurvrouw heeft het niet overleefd. De gevechten om Rubizjne en Severodonetsk gaan nog elke dag door. Mensen lijden terwijl ze in kelders zitten, maar zelfs in zo’n situatie proberen ze elkaar te helpen door voedsel te delen.”

Toch verschijnt er weer voorzichtig een lach als ze denkt aan de vele acties die georganiseerd worden. “Een mevrouw vertelde dat haar kleinkinderen koekjes hadden gebakken en deze met de vlag van Oekraïne hadden versierd. Het geld wat ze ophaalden met de verkoop ging naar Oekraïne. Dat is erg lief”, lacht Elena. Zelf is ze ook bij vele acties actief als vrijwilliger. Zo hielp ze bij het inzamelen, sorteren, inpakken en verzenden van humanitaire goederen bij Van Rooij Transport. Bovendien doneerden het stel geld, hygiëneproducten en voedingsmiddelen. “Ik help met vertalen van informatie. Mijn coach van The Blue Zone Gym - Ingrid - helpt mee met de actie van De Graspol, zij gaan vluchtelingen opvangen. Stilzitten is voor mij geen optie.”