“Wat moet ik zeggen…..dit is het einde”
Roois nieuws Sint-Oedenrode - De camera van Omroep Brabant tuurt Ruud van der Rijt na, terwijl die zijn gang naar de kleedkamer maakt. Even daarvoor werd hij op schouders van het veld gedragen, toegejuicht door honderden mensen. Ruud is niet bepaald van de aandacht, zo zegt hij zelf. Hij is bescheiden, een rustige en sociale jongen. Misschien dat daarom zoveel mensen zijn afscheid als betaald voetballer van dichtbij mee willen maken.“Wat moet ik zeggen….dit is het einde”, snikt het middelpunt. Buiten is de wedstrijd nog bezig. Binnen vecht Ruud tegen zijn tranen. Logisch, de mid-twintiger moet noodgedwongen een punt zetten achter zijn carrière als profvoetballer. Veel te vroeg natuurlijk. Het is de staat van zijn knie die roet in het eten gooit. De Nijnselnaar speelde meer dan honderd wedstrijden voor FC Eindhoven, waar hij vrijwel altijd in de basis startte. Het leverde hem een transfer op naar het grotere Willem II uit Tilburg. Daar beleefde hij een promotie naar de Eredivisie. Ruud maakte kennis met de hoogste trede in het Nederlandse voetbal. Niet voor lang. Na vier wedstrijden zei het lichaam ‘stop’. De arts ook. Geen topsport meer voor Ruud van der Rijt.
Na zijn laatste minuten maakt een dubbel gevoel zich direct meester over Ruud. Zwaar teleurgesteld over een abrupt afgebroken carrière, maar de zonnige kant komt snel in hem boven. “Ik heb een geweldige tijd beleefd bij Eindhoven en bij Willem II heb ik de mooiste dag uit mijn leven meegemaakt. De promotie naar de Eredivisie was echt geweldig.” Een paar uur later bedankt hij degenen die de afscheidswedstrijd hebben geregeld. Bang om iemand te vergeten, noemt hij geen namen. Behalve van zijn ouders, Thea en Willy. Met een brok in de keel en tranen over beide wangen roept hij hen naar voren. “Ze hebben me altijd gesteund en me overal naar toegebracht. Bedankt!” Klik hier voor meer foto's >>>
Lees meer in DMRK van woensdag
