Ik kom wel waar ik zijn moet
Human Interest Human interestSint-Oedenrode - Vrijwilligers, de stille krachten binnen Odendael. We beseffen dat hun toewijding en onbaatzuchtige inzet de ruggengraat vormen van veel initiatieven. Sjaan van de Pol-Kolen, onlangs overleden op 92-jarige leeftijd, was een van hen, maar niet zomaar één. Ze zette zich zo’n zestig jaar lang in als vrijwilligster. Een bijdrage van onschatbare waarde, waarvan je niet kunt zeggen dat je dat nou zo heel vaak tegenkomt, zo’n lange tijd.
Door: Caroline van der Linden
We blikken daarom even terug op hoe ze was en wat ze onder andere voor Odendael en voorheen het Open Huis betekend heeft. “Elke maandagmiddag was ze hier te vinden”, vertelt Mariëlle Duffhuis, managementassistent horeca en faciliteiten binnen Odendael. “Dan hielp ze de mensen waar ze kon bij het kaarten. Sjaan deed dit bij het rikken samen met haar buurvrouw en op donderdag en vrijdag kwam ze nog even terug om zelf een kaartje te leggen. Kaarten was haar alles. En ook bij het kienen bood ze regelmatig een helpende hand. Maar zo ie zo, had er iemand hulp nodig, dan was ze er voor die ander. Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar niets is minder waar. Maar zo was ze nou eenmaal.
“Als Sjaan binnenkwam hoorde je haar direct en bracht ze de gezelligheid mee”, vertelt Mariëlle verder. “Ook al zat de zaal nog zo vol, je wist precies waar ze zich bevond. Met haar buurvrouw Mariet van Heeswijk kwam ze vaak een hapje eten, ook haar kinderen nam ze regelmatig mee. Lekker eten en altijd iemand om haar heen, daar genoot ze van. Iets wat haar buurvrouw Mariet vast en zeker kan beamen als je naar haar maatje vraagt”, zegt Mariëlle.
Leuk om daarom eens bij haar langs te gaan. Met een druk op het belletje bij haar huisnummer, horen we al snel de vrolijke stem van Mariet. Loop het pad maar af richting het zwembad, dan vang ik je buiten op”, zegt ze enthousiast. Een vriendelijk gezicht heet ons welkom. Binnen begint ze volop te vertellen over haar maatje, vriendin en buurvrouw Sjaan.
“Zodra ik hier introk, was het contact meteen goed. Ik kende haar vanuit Nijnsel. Een hele vrolijke, lieve vrouw. Begaan met iedereen, lekker druk, heel sociaal, altijd pratend met jan en alleman, een grapje op z’n tijd, alles doen om bij de tijd te blijven, mensen in hun waarde latend en niet te vergeten een hechte familie om haar heen. Ik heb er altijd een hele fijne buurvrouw aan gehad”, zegt ze dankbaar. “We hebben zoveel aan elkaar gehad. Een mens uit duizenden. Ook al had iemand nog zoveel kwaad gedaan, ze zag toch altijd het goede van de mens. Ons contact was heel bijzonder. Dit wordt ook telkens weer duidelijk voor me wanneer ik me inzet voor bestrijding van eenzaamheid onder ouderen”, vertelt Mariet. “Zo’n band als ik met Sjaan had, kom je niet vaak tegen.
Trots ben ik dan ook hoe mijn lieve maatje door het leven is gegaan. Anderen helpen zat in haar aard. Op het laatst ging het eigenlijk niet meer, maar wilde ze toch nog mee om voor de mensen te zorgen. Hoewel ze allemaal jonger waren dan zij, hoorde je haar regelmatig zeggen dat ze even naar de oudjes moest”, lacht Mariet. “Tot het laatst toe wilde ze erbij zijn en deed dat met liefde en plezier. Het zullen er maar weinig zijn die kunnen zeggen dat ze op 92- jarige leeftijd nog vrijwilligerswerk doen. Ik mis ze ontzettend”, zegt ze. “Ze kwam meerdere malen per dag aan de deur en nu is het stil.” Zelf is Mariet 76 en kan ze gelukkig nog prima vooruit, maar het gemis hoor je door alles heen.
“Vandaag ga ik voor het eerst alleen naar Odendael”, vertelt ze. “Voor het eerst zonder Sjaan. We gingen altijd samen, best lastig dus, niet alleen voor mij, maar ook voor de bewoners. Maar het is prachtig wat ze voor hen heeft kunnen betekenen. En ik besef, ze heeft een goed leven gehad en Sjaan kennende komt ze vast en zeker waar ze moet zijn.”
