‘Na mijn scheiding stond ik er alleen voor’

Meierijstad - Wie aan eenzaamheid denkt, legt waarschijnlijk niet meteen de link met het ouderschap. Toch komt dat vaker voor dan men denkt. Zo ook bij Sophie. Na de geboorte van haar tweede kindje doemden de eerste signalen van eenzaamheid op. “Na mijn scheiding werd het steeds erger. Ik stond er alleen voor en durfde lange tijd niet om hulp te vragen”, vertelt Sophie.

Door: Ties van Dooren

De in Veghel werkende Sophie heeft twee kinderen van 9 en 11 met haar ex-partner en is inmiddels in blijde verwachting van haar nieuwe vriend. Ze lacht, straalt en zit vol energie. Niets wijst erop dat ze zich niet zo super lang geleden nog erg eenzaam voelde. Toch was dat wel zo. “Ik ben heel verdrietig geweest. Op een gegeven moment ging ik de deur niet meer uit, omdat ik er tegenop zag om daarna weer alleen thuis te komen. Ik bespaarde me die pijn en bleef dus liever thuis. Alleen.”

Hulpvraag
Het zoeken naar hulp was voor Sophie een grote stap. “Ik ben hoog opgeleid in de opvoedkundige sector. Mede daarom wilde ik het allemaal alleen doen. De hulpvraag was er stiekem wel, maar ik weigerde hem te stellen. De drempel vond ik te hoog.” En dus probeerde Sophie alles zelf te rooien. Na haar scheiding nam het gevoel van eenzaamheid snel toe. “Toen stond ik er, voor mijn gevoel, helemaal alleen voor. Ik had een rijk sociaal leven en een rijk dateleven. Dus op dat gebied was ik totaal niet eenzaam, maar op het moment dat ik alleen thuiskwam vloog de eenzaamheid me aan.”

‘Ik was er niet op voorbereid’
Het contact met haar ex-partner is goed. Sophie’s kinderen verblijven er dan ook vaak. “Als de kinderen niet thuis waren dan was ik letterlijk alleen. Alleen slapen, alleen eten en alleen opstaan. Ik kreeg het gevoel van eenzaamheid maar niet weg. Daar heb ik echt veel last van gehad. Eenzaamheid komt voor bij alle leeftijden. Ik was een jonge vrouw met een goede baan en twee leuke kinderen en toch voelde ik me ongelukkig. Dat kwam voort uit die eenzaamheid. Het is ook niet zo dat je het ziet aankomen. Het gevoel van eenzaamheid is me echt overkomen. Ik was er totaal niet op voorbereid.”

Zelfbescherming
Het was zelf zo erg dat Sophie op een gegeven moment niet meer de deur uitwilde, omdat ze wist dat ze daarna alleen thuis zou komen en zich ellendig zou voelen. “Ik heb een tijd gehad dat ik niet op stap ging, omdat het contrast tussen een gezellige avond met vrienden en het alleen thuiskomen te groot werd. De sleutel in slot steken en de lege kinderkamers en de stilte in huis. Het greep me aan. Ik vond het fijner om alleen thuis te blijven. Eigenlijk deed ik dat uit zelfbescherming.”

‘Mijn vriend zei tegen mij: ‘Je hoeft het niet allemaal alleen te doen, doe even normaal joh’

Stilte
Sophie heeft nooit om hulp gevraagd. Met terugwerkende kracht had ze dat wel moeten doen. “Je denkt dat je alles zelf maar moet kunnen. De balans tussen werk, moeder worden en alle gevoelens die daarbij horen en een sociaal leven. Dat vond ik ingewikkeld. Het alleen zijn heb ik echt moeten leren. Van het alleen thuiskomen tot het alleen besluiten nemen. Verder heb ik leren omgaan met stilte. Dat hele proces was waarschijnlijk sneller gegaan als ik aan de bel had getrokken en het niet had weggestopt. Het taboe op eenzaamheid is nog altijd te groot”, vindt Sophie.

Tranen
Volgens Sophie is het een veel groter probleem dan men denkt. “Er zijn veel ouders die hier tegenaan lopen. Je bent jong en gezond, dan heb je toch geen reden om te klagen over eenzaamheid? Uiteindelijk heb ik het al die jaren alleen gedaan, terwijl dat niet had gehoeven als er niet zo’n taboe op heerst. Mijn huidige vriend zei uiteindelijk tegen mij: ‘Je hoeft het niet allemaal alleen te doen, doe even normaal joh’. Dat was voor mij wel een eyeopener, hoe logisch het ook klinkt. Ik barstte zelfs in tranen uit.” In Sophie’s geval is het gelukkig allemaal goed gekomen. Ze lacht: “De drempel om zelf hulp te vragen is megagroot. Wat wel kan helpen is om het gewoon te vragen aan iemand. Als er hulp aangeboden wordt, ben je eerder geneigd te zeggen ‘ooo wat fijn’. Zeker als het uit je eigen sociale netwerk komt. Vraag eens aan elkaar hoe het gaat of biedt aan om te helpen. Liefst met een concreet voorstel.”

Worstelen
Andrea Olfen van ONS welzijn en Nelleke Zomer van Welzijn de Meierij herkennen de problemen die zich in het leven van Sophie hebben voorgedaan. Ook zij zijn ervan overtuigd dat er meer vaders en moeders met dit soort problemen rondlopen. “Trek aan de bel als je je eenzaam voelt of dreigt te gaan voelen. Ook als je als ouder met opvoedingsvragen zit. Je hoeft daar niet alleen mee te worstelen. Je staat nooit alleen. Wij willen graag helpen”, vertelt Olfen. De welzijnsorganisaties staan dan ook open voor ideeën en initiatieven om (eenzame) ouders met elkaar in contact te brengen. Zomer vult aan: “In Nijnsel hebben we het Mamacafé en in Sint-Oedenrode zijn we bezig met Mom (Moeder ontmoeten moeders). Dat zijn twee voorbeelden waar moeders naartoe kunnen, zoiets zouden we ook graag organiseren voor vaders. Ouders kunnen elkaar helpen met vraagstukken, want ze bevinden zich in dezelfde levensfase en lopen tegen dezelfde obstakels aan. Als er ergens behoefte aan is dan laat het ons weten. Wij brengen (eenzame) ouders graag met elkaar in contact.”

Sophie ziet hierin een belangrijke rol weggelegd voor hulpverleners die de wijk induiken. “Dat verlaagt de drempel. Het is fijn om eens met iemand te praten. Een hulpverlener kan een luisterend oor bieden en eventueel tips geven. Een bezoekje aan het consultatiebureau is meteen zo serieus. Daar ga je niet zo makkelijk naartoe”, besluit ze.

Sophie is een fictieve naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.