Het klasje van Hart: klein en groot tegelijk

Sint-Oedenrode - Het klasje van Hart. Nooit van gehoord? Voor wie de politiek in Meierijstad een béétje volgt, kan het niet moeilijk te raden zijn. Een kleine (school-)klas, en Hart, de politieke fractie van Meierijstad die aan de lopende band initiatieven ontplooit en daarmee regelmatig de media haalt. Veel initiatieven, zoals recent het Samen (fijnstof) Meten Meierijstad – dat inmiddels haar honderdste deelnemer mocht inschrijven - hebben wellicht meer te maken met betrokkenheid dan met politiek, het Klasje raakt de politiek in de kiem. Van maart tot en met april, acht deelnemers, waarvan zes tussen de 25 en 35 jaar. “Een leeftijdsgroep die lastig te bereiken is (gezin, carrière, Netflix)” aldus Hart-fractievoorzitter Laurens van Voorst. Die de verdienste van het klasje overigens toewijst aan fractielid Lambèr Gevers, de onderwijsman van Hart, als hoofdmeester en organisator.

“Hart vindt dat democratie alleen kan bestaan als mensen daaraan meedoen. Het is de reden dat we alsmaar op zoek zijn naar methoden om mensen te betrekken bij de politiek en om het openbaar bestuur naar de mensen te lokken. Eigenlijk is dát het bestaansrecht van Hart” vat Van Voorst hun eigen kiem samen. Om vervolgens op te sommen hoe ze elk signaal uit de samenleving oppakken en verbinden, hoe onbeduidend dat soms ook mag lijken.

Waarom het klasje van Hart?
“Het Klasje van Hart heeft drie doelen. In volgorde van belangrijkheid -echt!:

- We willen mensen inzicht geven over hoe het openbaar bestuur formeel en informeel werkt.

- We willen mensen enthousiast maken om actief te worden voor het behoud en versterken van de lokale democratie, bijvoorbeeld door in eigen buurt of dorp iets te ondernemen of door actief in de politiek te worden.

- We willen mensen het verhaal van Hart vertellen.”

Hoe zag dat eruit?
“Vier bijeenkomsten op locatie. De eerste avond ging over de formele organisatie van de lokale democratie. Over relatie raad-College, taken raad, wat een raadscommissie en een raadsvergadering inhouden, wat een amendement is en een motie – van die dingen. Dat deed Lambèr. De tweede avond deed ik en had als thema ‘de slangenkuil’. Over alles wat niet formeel is geregeld en er stiekem wel toe doet. Over botsende belangen, over de wens jezelf te profileren en tegelijkertijd de noodzaak tot samenwerking en dus tot geven en nemen. En over hoe het College graag een team wil zijn, maar dat in dat team vertegenwoordigers van concurrerende partijen zitten en dat het daarom op de keper beschouwd een slangenkuil is. De derde avond ging over het debat. Waarom dat niet lijkt op wat voor gesprek dan ook. Vooral oefenen. Deelnemers speelden gemeenteraadje en debatteerden over de verplaatsing van de kermis in Sint-Oedenrode en over een centrale vuurwerkshow. Dat deden Lambèr en fractielid Mirjam van Esch. Zij deed ook de laatste avond, met haar persoonlijk verhaal. Hoe ze als puber gegrepen werd door het heft in handen nemen. En over de frustraties en vreugde die de politiek haar opleveren.

Er deden acht mensen mee, waarvan zes compleet nieuw voor ons. Uit drie dorpen. We begonnen steeds vroeg, zodat we de avondklok konden respecteren. We werden bijna verlegen van de enthousiaste reacties die we aan het slot van de vierde avond kregen. Iedereen (!) zei dat het spijtig was dat het afliep en dat het smaakte naar een vervolg. Bij voldoende belangstelling krijgen ze een soort van ‘reeks voor gevorderden’. Het idee is dat we één raadsvoorstel gaan volgen van schriftelijke presentatie door het College tot en met besluitvorming. Met aandacht voor de formele en informele stappen. Ook willen we graag de eerste reeks opnieuw voor belangstellenden houden. Als we vier aanmeldingen hebben, gaat het door.”

Hoe kijk je er zelf op terug?
“Je kunt cynisch doen over het aantal van acht. Hart was er echter dolblij mee, het was boven verwachting. Zeker omdat er zes ‘vreemden’ waren. Zes mensen die echt nog nooit een raadsvergadering volgden en die vier avonden hadden vrijgemaakt voor ons verhaal. En verder geldt dat Hart inmiddels weet dat betrokkenheid genereren bij politiek een kwestie is van een hele lange adem en van steeds hele kleine groepjes bereiken.

We begonnen drie jaar geleden met een wekelijkse nieuwsbrief - uniek in Nederland voor een lokale partij! - en zes maanden na de start hadden we nog maar 25 lezers. We gingen desondanks stug door en nu komt er wekelijks een abonnee bij en hebben we er al bijna 150. Onze website: hetzelfde verhaal. Inmiddels druk bezocht, maar het eerste jaar schreven we soms een artikel voor pakweg dertig mensen. Hart is niet van ‘grote stappen, snel thuis’. Hart is van hard werken om steeds één of enkele mensen geëngageerd te maken.”