Nog één wens voor Filipijnse Remy

Armoede en eenzaamheid, het is vaak dichterbij dan je denkt. Maar wie gaat er helpen? Bij Corné en Violeta Roche uit Sint-Oedenrode kwam het op hun pad. Niet vooraf gepland, zijn ze nu beiden mantelzorgers van Remy, een 83-jarige Filipijnse vrouw.

Door: Caroline van der Linden

Verschillende Rooienaren zullen Corné misschien kennen van de Beurs, waar hij heel wat jaren werkte. Twaalf jaar geleden ontmoette hij zijn vrouw Violeta. Zijn vader was ziek en Violeta die werkzaam was bij Brabant Zorg, kwam regelmatig over de vloer om zijn vader te verzorgen. De vonk sloeg over en onlangs zijn ze getrouwd. Violeta, van oorsprong Filipijnse, werd geholpen door de Rooise Mia van Boxtel om de Nederlandse taal nog wat beter onder de knie te krijgen. Daar ontmoette ze de destijds 76-jarige Remy, die voor hetzelfde doel bij Mia kwam.

Remy, inmiddels zo’n twintig jaar in Europa, om van hieruit haar familie te kunnen ondersteunen, ontmoette Jean, trouwde met hem en woonde met hem samen in de Laan van Mariëndael. Helaas overleed haar man op 4 april 2020 aan COVID-19. Beiden kwamen ze met corona in de hospice terecht, maar Remy kwam weer thuis. Ernstig ziek was ze niet toen ze ernaar toe ging, maar ging vooral mee, omdat er verder niemand was die voor haar kon zorgen. Twee maanden na het overlijden van haar man onderging ze een zware hartoperatie.

In de tijd dat haar man nog leefde, brachten Corné en zijn vrouw Violeta voor het eerst een bezoek aan hen. Bij binnenkomst zagen ze een enorme stapel post en zagen ze dat ook meerdere dingen in huis niet op orde waren en ze het financieel niet breed hadden. Het was duidelijk dat ze dringend hulp nodig hadden en dat er een keer iemand binnen liep. Corné stelde voor hun post een keer op orde te maken, zodat ze weer met een schone lei konden beginnen. Zo gezegd, zo gedaan en van het één kwam het ander. Ze werden mantelzorgers voor het stel en hielpen hen, zoals ze dat ook voor hun eigen ouders zouden doen. Toen Jean stierf regelden Corné en Violeta samen zijn begrafenis. Er was verder niemand die dit kon doen.

Inmiddels is Remy dus alleen. “Er is ooit een heel boek over geschreven, maar voor haar geldt dit nu als voor geen ander”, zegt Corné. “Haar wereld speelt zich ergens af, heel ver hier vandaan. Haar familie is in de Filipijnen en zijn zo arm, dat ze hun moeder niet kunnen helpen.” Remy spaarde al voor haar begrafenis, zodat de rekening straks niet naar haar kinderen in de Filipijnen gaat. Elke maand bracht ze wat centjes naar Uitvaartverzorging Kuis, zodat ze daarvan straks begraven kan worden. Antwan Kuis regelde een grafsteen voor haar, die hij van een geruimde begraafplaats wist te behouden. Hij maakte de steen mooi effen, zodat haar naam hier straks in gegraveerd kan worden. Iets overhouden om haar eigen kinderen in de Filipijnen nog te ondersteunen, zit er niet in.

V.l.n.r Corné, Remy en Violetta- Foto: Tijn Sneijder

Dagelijks gaan Corné en Violeta nu bij haar langs, om boodschappen te doen, in de tuin te helpen, een praatje te maken, een visje te brengen van de markt of voor een bezoekje naar de tandarts of het ziekenhuis. Behalve de thuiszorg, die ze zo’n tien minuten per dag ziet voor het geven van haar medicatie, is dat het enige bezoek dat ze krijgt. Ook na haar zware operatie kwam ze alleen thuis. “Moet je je dat eens voorstellen”, zegt Corné. “En voordat ze de operatiekamer in ging, moesten de artsen weten of ze nog gereanimeerd wilde worden, mocht het mis gaan. Dat kwamen ze aan ons vragen, een absurd moment. Dat er niemand anders voor haar was, om dat te kunnen zeggen.” Elke keer als Corné en Violeta nu bij haar aanbellen, leeft ze helemaal op. Ook staan er op haar tafeltje altijd vier thermoskannen met heet water en instantkoffie klaar, want mocht er toch ooit onverwacht bezoek komen, dan wil ze hen goed kunnen ontvangen.

Corné en Violeta wilden haar wereld iets vergroten en schaften voor haar een mobiele telefoon en tablet aan. Violeta leerde haar hoe ze contact kon maken met haar familie. Alle stappen tekende ze uit en inmiddels kan ze beeldbellen en lukt het haar zelfs om het nieuws van de Filipijnen te volgen. Elke dag kijkt ze of ze een berichtje van haar kinderen heeft ontvangen en stuurt ze een berichtje terug. Een enorme verruiming van haar sociale leven. Ook hebben ze haar inmiddels kunnen voorzien van een kleine tv en magnetron. Remy is enorm dankbaar en bidt elke dag voor haar mantelzorgers dat ze gezond blijven. Dit raakt het tweetal in hun hart.

Door het feit dat Remy pas op late leeftijd de taal kon leren en de Nederlands taal niet zo machtig is, durft ze niet goed de deur uit. Ze is bang dat ze zichzelf niet goed verstaanbaar kan maken, wanneer ze aangesproken wordt.

Het enige waar Remy nog voor leeft, is om nog één keer terug te gaan naar haar geboorteland. Om afscheid te kunnen nemen van haar negen kinderen en om het stukje grond wat ze daar nog heeft, aan hen te kunnen geven. In de tijd dat ze nog in de Filipijnen woonde, liep ze elke dag vijf uur een berg op en ’s avonds weer vier uur terug, want dat ging wat sneller. Om boven op die berg het stukje landbouwgrond te bewerken, waardoor ze haar kinderen eten kon geven. Bij alles wat ze doet komt die wens terug. Het was zelfs voor haar de reden dat ze de zware hartoperatie op haar leeftijd nog onderging. Ze bidt er elke dag voor en haar kinderen bidden met haar mee.

Hier in Nederland heeft ze een weduwe AOW, wat wordt beheerd door bewindvoering, waardoor er geen ruimte is om geld te sparen voor een reis naar haar geboorteland. Daarbij komt dat ze niet meer zelfstandig kan reizen.

Nu gaan Corné en zijn vrouw Violeta, zodra het weer kan, naar de Filipijnen om de familie van Violeta te bezoeken op Cebu. Het tweetal zou niets liever willen dan de laatste wens van Remy in vervulling laten gaan en haar naar haar familie brengen op Palawan en haar weer ophalen als ze terug gaan. Maar een ticket kost al gauw 1000 tot 1200 euro, waar nog kosten bijkomen in het land zelf, omdat haar eigen kinderen haar in de tijd dat ze daar verblijft, niet kunnen onderhouden.

De aanleiding waarom Corné contact met ons opnam. Onlangs las hij een artikel over eenzaamheid in onze krant en vond het moment daar om ons een verzoek te doen. Hij vroeg ons dit verhaal te delen, zeker niet om zelf op de voorgrond te staan, maar om aandacht te vragen voor deze situatie en andere situaties met betrekking tot eenzaamheid, zodat we eens wat vaker naar elkaar omkijken. Corné en Violeta doen hierbij een oproep aan mensen voor een kleine bijdrage. Om het op deze manier mogelijk te maken dat Remy met hen meekan. Mocht er niet genoeg geld bijéén gebracht worden, dan leggen Corné en Violeta het resterende bedrag bij. Want het is nou eenmaal hun missie om haar laatste wens in vervulling te laten gaan. Mocht u een kleine bijdrage willen doen, dan kan dat op rekeningnummer NL 55RABO 0366829300, Ten name van C.A. Roche, onder vermelding van “Ik maak het mogelijk”. Voor eventuele vragen kunt u altijd contact opnemen via c.a.roche@kpnmail.nl. Alvast heel veel dank.