Bewoners Vogelsven luiden de noodklok om bomen te behouden

Sint-Oedenrode - We willen ontzettend veel van ons bos, we genieten ervan, het houdt ons gezond, het is van belang bij de bescherming van biodiversiteit en het levert allerlei producten, zoals hout. In het bosbeheer moet je daar allemaal rekening mee houden en compromissen sluiten. Daartoe moet er weloverwogen ingegrepen worden en moeten er soms bomen gekapt worden. Dat begrijpen ook Paulus en Saskia, bewoners van het Vogelsven aan de rand van ons Rooise dorp. Toch maken ze zich ernstige zorgen, want er moeten volgens hen ook voldoende oude bomen blijven staan.

Door: Caroline van der Linden

Paulus van Tilburg en Saskia Jansen trekken daarom aan de bel en vragen ons als laatste redmiddel hier aandacht aan te schenken. “Want de tijd dringt, het gaat hard”, vertelt Paulus. “Heel hard, want er zijn inmiddels al heel wat bomen gekapt en steeds meer Amerikaanse eiken gestipt, die allemaal nog om zullen gaan. Een stevige ingreep dus. Er worden open plekken gemaakt, stroken gekapt en percelen vrijgemaakt. Saskia en ik zien dit met lede ogen aan, want we vinden het wel erg drastisch. We hebben daarom de bewoners van ons Vogelsven gemobiliseerd en hebben de boswachter uitgenodigd om met ons een ronde te lopen door het bos, zodat zij de geplande werkzaamheden nader toe kon lichten. Hier werd direct op ingesprongen en we vonden naar ons idee een luisterend oor. Tijdens de wandelronde bleek dat er naast de sparren en diverse dennensoorten, ook veel enorme Amerikaanse eiken zijn gemarkeerd. We snappen dat er enkelen om moeten, maar deze maken onderdeel uit van lanen en paden en geven zo, in al hun pracht en glorie, een indrukwekkend beeld van het Vressels bos. Waarom dan zo rigoureus een hele laan en niet enkelen in het midden van het bos of een aantal in een laan of pad? Deze bomen zijn naar schatting dertig tot zestig jaar oud, kunnen nog tientallen jaren doorgroeien tot woudreuzen van het Groene Woud en een prachtig aanzicht vormen. Maar ze gaan weg! Dit gaat ons enorm aan het hart. Natuurlijk proberen wij te begrijpen wat de achterliggende gedachte hiervan is en heeft de betreffende boswachter, waarmee het contact prettig verliep dit ook kenbaar proberen te maken”, vertelt Paulus. “Maar een begrijpelijke goed verklaarbare reden, waardoor wij inzien dat dit het beste zou zijn voor de natuur, krijgen we naar ons gevoel niet. Naar ons idee is het ook niet zozeer de boswachter die iets te verwijten valt, maar wordt dit door hogerhand beslist. We stellen het dan ook zeker op prijs dat onze boswachter tijd en ruimte heeft gemaakt om naar ons te luisteren.”

Lees woensdag het hele verhaal in DeMooiRooiKrant