Jeroen wil herdenkingsdag voor Rooise coronaslachtoffers

Al die lege stoelen, hoe kunnen we hen die we verloren aan corona blijvend herdenken? Dat is wat Jeroen van de Meulengraaf graag zou willen. Maart 2020, is voor hem en velen met hem, een tijd die nooit vergeten zal worden. Covid-19 sloop binnen en alles veranderde. Helaas heeft ook hij het van dichtbij meegemaakt. Niet op een normale manier afscheid kunnen nemen van een dierbare. Het overkwam ons in grote mate. Jeroen zocht contact met ons, om zijn verhaal te delen, maar vooral om aandacht te vragen voor het idee wat hem bezighoudt, een herdenkingsdag voor het grote verdriet dat velen van ons overkwam. Voor iedereen die iemand heeft verloren of iemand kent die het meemaakte. Voor ons dorp, hoe het vooral tussen 27 februari en 1 juni 2020 tot het epicentrum van de coronacrisis behoorde. Waar we niet op voorbereid waren en die de kracht van samen liet zien. Opeens beheerste corona alle verhalen.

Door: Caroline van der Linden

Zo ook het gesprek met zijn vader, tijdens de allereerste coronapersconferentie van premier Mark Rutte op 9 maart 2020. Zijn vader Jan van de Meulengraaf zei tegen hem: “Als ik corona krijg, dan is het fataal voor mij”. Hij was er zich van bewust dat hij tot de risicogroep behoorde. Wat hij toen zei werd tot groot verdriet ook werkelijkheid. De bewuste datums zijn bij Jeroen in zijn geheugen gegrift. “5 maart had hij zijn laatste repetitie bij het koor, 14 maart werd hij ziek, op 18 maart ging hij naar het ziekenhuis en op 23 maart overleed hij in Eindhoven aan corona.”

“Op vrijdag 27 maart werd hij begraven op het kerkhof in Sint-Oedenrode. Veel waarde hechtte hij aan de Heilige Ritakapel in Boskant. Het was dan ook onze bedoeling om, zodra het mocht, nog in de buitenlucht bij de kapel zijn afscheidsviering te houden. Helaas heeft dit niet meer plaats kunnen vinden.” De heilige Rita is de patrones van de hopeloze en moeilijke zaken. Zijn vader hechtte hier veel waarde aan. Hij deed dan ook alles wat hij kon om deze kapel te kunnen behouden. In 2019 werd hij gehuldigd voor veertig jaar vrijwilligerswerk voor de parochie. In eerste instantie met name voor de Heilige Ritakerk in Boskant, tot deze in 2014 sloot. Destijds namen een paar mensen uit Boskant het initiatief om er alles aan te doen de kapel te behouden, waaronder dus zijn vader Jan van de Meulengraaf. En dit lukte, want met een aantal vrijwilligers is de huidige kapel, vroeger de doopkapel, helemaal opgeknapt. Vele uren is Jan er bezig geweest met voornamelijk het schilderen ervan en het resultaat mag er wezen. Het was dan ook zijn grote trots. Tot de corona uitbrak, was er iedere woensdagavond om zeven uur een Heilige mis, waar vele mensen naartoe kwamen. Ook de toren bleef behouden. Helaas heeft hij dat niet meer mee mogen maken. Jan nam deel aan de parochievergaderingen, was later secretaris van de torengroep Boskant, heeft zich jarenlang ingezet als dirigent van het kinderkoor en zong tevens zelf bij verschillende koren. Muziek was zijn passie. Op zijn vijfde begon hij al met piccolo spelen. Maar vanwege het scherpe geluid kreeg zijn moeder er hoofdpijn van en stapte hij op zijn zevende over op een piston en later een trompet. Hij speelde bij een muziekkorps en blies vaak solo de Last Post bij het Joe Mann theater. Daarom was het zo mooi dat torengroep Boskant en verschillende inwoners, voor hem een erehaag vormden tijdens zijn uitvaart en de rouwwagen stopte bij zijn geliefde kapel. “Een mooi en groots gebaar”, laat Jeroen weten. “Het afscheid dat hij zo verdiende kon helaas niet, met een beperkt aantal mensen in de kerk en zonder zijn geliefde koren. Terwijl hij zelf zoveel uitvaarten muzikaal begeleid had. Niemand die voor hem de Last Post kon blazen, die hij zelf zo vaak had gespeeld. Gelukkig kon dit nog middels een CD, want hij was immers trompettist in hart en nieren.Heel mooi dat dit kon, maar toch blijft er een gevoel, dat ik meer zou willen doen. Want dit is mijn verhaal, maar het is er één van zo velen. Zouden we al onze coronaslachtoffers niet blijvend kunnen herdenken? Al die lege stoelen aan de kersttafel, zoals Mark Rutte het eens zei tijdens een persconferentie. Ik weet hoe enorm veel pijn zo’n lege stoel kan doen. Veel rouwprocessen zijn incompleet, maar rouwen zullen we moeten, om elke geliefde, elke vriend. Het hoort bij ons, ook in deze tijd. Het maatschappelijke en politieke debat lijkt nog maar weinig over de overledenen te gaan. De focus ligt uiteraard op het stappenplan waarmee de samenleving weer open kan. Maar is er daarnaast in onze gemeente niet een moment nodig van oprechte bezinning en collectieve rouw, omdat we zo hard getroffen zijn? Ik denk van wel, zelfs wanneer de urgentie er straks af is en mensen ongelijke offers hebben gebracht. Ik denk dat het belangrijk is om de leegte die achterblijft, zichtbaar te maken. Elke vriend, kennis of collega die bevestigt hoe erg het is dat mijn vader gestorven is, helpt mij dat het gezien wordt. Ik kan me voorstellen dat dit voor meerdere mensen geldt. En zeker voor nabestaanden van coronaslachtoffers, die vaak door de maatregelen niet het afscheid hebben gehad, zoals ze dat graag hadden gewild. Het is in ieder geval een vraag die mij bezighoudt. Want wat er ook gebeurt, we mogen hen zeker niet vergeten.”

Wilt u meedenken over deze vraag, zoek dan contact op met Jeroen van de Meulengraaf. Dit kan telefonisch (06-15438366) of door een berichtje te sturen naar: jtjvandemeulengraaf@gmail.com. Hiervoor alvast hartelijk dank, namens Jeroen.