Hoop op een weg naar herstel

Hoeveel Nederlanders houden nog langdurig klachten na hun coronabesmetting? Het zijn er meer dan we denken. Zo ook de pas achttienjarige Marinka van Lieshout uit Sint-Oedenrode. Zoals velen, heeft ze maanden na haar besmetting nog symptomen. Het aantal mensen dat hiervoor bij de huisarts aanklopt voor hulp, groeit. Mensen met allerlei klachten, zoals; vermoeidheid, concentratieproblemen, pijn op de borst, spierpijn, hoofdpijn, hartkloppingen, vergeetachtigheid en kortademigheid. Meedoen met sociale activiteiten of terugkeren op hun werk of stage, zit er bij velen van hen, net zoals bij Marinka, al tijden niet meer in.

Door: Caroline van der Linden

Toch blijven de problemen die deze groep ondervindt, vaak nog onderbelicht. Mensen met ‘Long Covid’, die lang lijden aan coronaverschijnselen, zijn in de meeste gevallen jonger dan 65 jaar. In het ziekenhuis of op de intensive care komen ze vaak niet terecht, de kans is groter dat ze langdurig uit de running zijn.

‘Long Covid’, het is geen officiële diagnose. Sommige klachten kunnen lang aanhouden, maar de heftigheid ervan kan in de loop van de tijd afnemen. Dat is wat we weten. Wat precies de oorzaak is dat een bepaalde groep mensen deze klachten heeft en anderen niet, is tot nu toe onduidelijk. Tijdens onderzoek wordt er vaak bijzonder weinig abnormaals gezien, maar toch hebben de klachten grote gevolgen voor het functioneren. Marinka vertelt hoe haar leven door corona totaal verstoord werd.

Voordat corona uitbrak, bestond het leven van Marinka volop uit bedrijvigheid. Drie dagen per week ging ze naar school, naar de Leijgraaf in Veghel, voor haar studie Pedagogisch medewerkster. Ze zat midden in haar examenjaar. Twee dagen in de week ging ze naar stage in de kinderopvang en ze werkte nog vier avonden in de friettent om een centje bij te verdienen. Met nog eens drie keer in de week voetbal, twee keer trainen en een wedstrijd, kon ze alles aan en genoot ze in het weekend van het chillen of op stap gaan met haar vrienden. Zoals je het iedere puber van achttien wenst. Thuis was ze niet vaak te vinden. Geen zorgen, maar leven wat er te leven valt. Tijdens de coronatijd kon er wat minder, maar ze maakte er het beste van.

"Geen zorgen, maar leven wat er te leven valt."

Maar in oktober van afgelopen jaar, werd haar plotsklaps een halt toegeroepen. Een week lang was Marinka wat verkouden. Vlak voor haar verkoudheid had ze nog buiten in de regen getraind, dus heel verklaarbaar. Op vrijdagochtend 2 oktober werd haar verkoudheid wat heftiger, maar ‘s middags trok het weer weg. ’s Avonds merkte ze dat haar geur weg was. Ze ging slapen en direct de volgende ochtend belde ze de GGD. Het was druk, maar na enige tijd aan de lijn, kreeg ze contact en kon ze ’s maandags in Helmond terecht voor een test. Op woensdag kreeg ze een positieve uitslag.

‘s Nacht werd ze erg benauwd. Geëmotioneerd vertelt Marinka, dat ze huilend in bed lag, omdat ze bijna geen lucht meer kreeg. Haar moeder was bij haar, maar moest afstand van haar houden, om zelf niet besmet te raken, dus aaide ze haar bij het voeteneind over haar benen. Een absurde situatie voor haar moeder, die haar eigen kind niet van dichtbij kon troosten, deed op dat moment wat ze kon om haar dochter rustig te krijgen. Marinka was bang en zweette van de koorts. Na een angstige nacht had ze de volgende dag met name last van spierpijn en door de benauwdheid, moeite met het binnen krijgen van haar avondeten. De benauwdheid bleef aanhouden en werd ´s nachts helaas weer erger. Vrijdagochtend zag haar moeder haar huilend naar beneden komen, waarbij Marinka aangaf niet te weten hoe lang haar lijf dit nog vol zou kunnen houden. Het valt haar duidelijk zwaar om die herinnering weer op te halen. Een overduidelijk signaal voor haar moeder, want zo kende ze haar dochter niet. Direct daarop werd de huisarts gebeld, waarna ze meteen mochten komen. Gezien de zorg van de huisarts om de benauwdheid en haar leeftijd, werd het advies gegeven direct door te rijden naar het ziekenhuis. Marinka werd aan allerlei apparaten gelegd om haar te kunnen onderzoeken. Bloed werd afgenomen, een CT-scan van de longen werd gemaakt, een hartfilmpje. In het bloed zagen ze een vreemde waarde, even werd er gedacht aan een longembolie, maar haar longen zagen er schoon uit. Marinka mocht naar huis om daar uit te zieken. Het zou misschien even kunnen duren, maar in het ziekenhuis konden ze op dat moment niets voor haar doen.

"Een absurde situatie voor haar moeder, die haar eigen kind niet van dichtbij kon troosten"

Twee weken zat ze thuis in quarantaine, maar ze hield hoofdpijn, reukverlies en heel weinig energie. Maar ze wilde haar stage weer langzaam opbouwen en zou dan tegen de kerstvakantie wel weer de oude zijn, dacht ze. Dat viel helaas tegen. Maandag na de quarantaine ging Marinka naar haar stageadres, maar na ruim een uur was ze weer thuis, dood op. Zo gingen de weken voorbij, telkens weer opnieuw proberen, maar beter werd het niet.

Eind november ging ze terug naar de huisarts, waarom ging ze niet vooruit? Ook de koorts stak opnieuw op en Marinka klonk nog steeds benauwd. De huisarts schrok van de klachten die ze nog had en ze werd teruggestuurd naar het ziekenhuis. Vele onderzoeken volgden opnieuw, maar nergens kwam iets uit. Marinka startte bij Fysiotherapie de Meierij en bij de diëtiste, want buiten haar spieren, kracht en conditie om, ging ook het eten niet zoals het behoorde te gaan. Een paar kilo viel ze af, ondanks het positieve feit dat haar geur na twee maanden terugkeerde. Ze kreeg drinkvoeding en medische toetjes om op kracht te komen. Maar ondanks alle inspanningen was er geen enkele vooruitgang te zien. Twee uur per dag had ze energie om iets te doen, waarna ze de overige tijd bijkwam en met name sliep. Ze ging weer terug naar de huisarts en omdat er eind december nog steeds geen vooruitgang te zien was, werd ze doorverwezen naar de internist. Onderzoeken volgden opnieuw, maar ook hier kwam ze niet verder mee.

De vervolgstap was een doorverwijzing naar het revalidatiecentrum locatie Blixembosch. Aangezien de wachttijd, kon ze hier afgelopen februari terecht. In een bezoek van hooguit twee uur per keer gaat ze er langs de fysio, diëtiste, maatschappelijk werker en ergotherapeut en één keer per week gaat ze er zwemmen. Twee tot drie dagen per week gaat ze er naartoe. Maar tot op de dag van vandaag met geen enkele verbetering. Inmiddels een half jaar na de besmetting kan ze nog steeds maar twee uur per dag actief zijn en ligt ze de rest van de dag in bed.

Alle experts zitten met hun handen in het haar en zien momenteel geen zicht op verbetering. Een redelijk uitzichtloze situatie, waarbij er niet gezegd kan worden wanneer en of Marinka überhaupt wel weer helemaal de oude wordt. Het is een relatief nieuwe ziekte, een naar virus, waar we nog veel over moeten leren. Voorlopig is er nog geen medicijn voor een snel herstel van klachten door corona. Gelukkig gaan de onderzoeken door, maar voorlopig nog wel zonder een duidelijk perspectief. Het vergt kracht om de moed erin te houden voor deze achttienjarige, die in de bloei van haar leven zit. Hoewel ze wel degelijk beseft dat ze geluk heeft dat ze er nog is en hoop houdt op een weg naar herstel, valt het mentaal niet altijd mee. Ze heeft familie en vrienden die haar steunen, terwijl dat voor sommigen ook lastig is, maar ze begrijpt dat hun leven, ondanks corona, gewoon doorgaat.

Marinka heeft de moed verzameld om haar verhaal met ons te delen, omdat onderzoek naar en aandacht voor de gevolgen van corona voor velen van groot belang is. Het is niet haar bedoeling om angst te zaaien, omdat er immers ook veel mensen geen of nauwelijks klachten ervaren, wanneer corona hen overkomt. Wel wil ze een signaal afgeven, dat we het niet mogen onderschatten en dat dit ook jonge mensen treft.