Die glimlach achter het masker

Meierijstad - Bezoekhuisjes en kletstenten. Zorgorganisaties bedachten allerlei vormen om bezoek tijdens het begin van de coronatijd mogelijk te maken, op het moment dat familie niet meer binnen mocht. Inmiddels is dit beleid verruimd, maar voorzichtigheid blijft, met anderhalve meter. Want die zal er nog wel even zijn, ook nu de eerste vaccinaties een feit zijn. Anderhalve meter, een afstand van niks, het is je armen wijd, maar toch zijn we elkaar een beetje kwijt. Hoe is het onze dierbare ouderen vergaan, die een knuffel en contact zo hard nodig hebben? 

Door: Caroline van der Linden

Om op die vraag antwoord te krijgen, breng ik een bezoek aan Lyan de Roos-Römkens, specialist ouderengeneeskunde van BrabantZorg, regio Meierijstad. Ze kreeg op 6 januari als derde Nederlander het vaccin in Veghel. Tijdens deze pandemie zit ze in het centrale crisisteam van Brabantzorg. Voorheen werkte ze tien jaar op locatie Odendael en ook zet ze zich samen met de huisartsen van huisartsenpraktijk Rijckehoef in, voor onze kwetsbare ouderen.

Tijdens haar studie geneeskunde vond ze heel veel specialisaties boeiend, maar ze zocht naar een compleet vak. Een vak waarin de mens centraal staat en waarin ze nabij kon zijn. Dat vond ze in de ouderenzorg. Ze is een echte teamplayer. Heerlijk vindt ze het om in de setting van een verpleeghuis te werken. Met iedereen om haar heen, waar ze laagdrempelig mag samenwerken en er niet alleen voor staat. Een breed vak, want ze moet van alle markten thuis zijn. Wat ze als dokter kan, dat weet ze, maar erg belangrijk vindt ze het, om altijd de vraag te stellen, of het ook wenselijk is. Als het gaat om de kwaliteit van leven, dan is de menselijke maat, voor haar een zwaarwegend uitgangspunt. Ze werkt met ouderen in thuissituaties, in de eerste lijn met huisartsen, ziekenhuizen en verpleeghuizen, van herstel- tot hospicezorg. Er komt veel aan bod, van revalidatie na een ziekenhuisopname, tot zorg bij complexe dementieproblemen. “Ik vind het ontzettend mooi om aan de kwaliteit van leven, een bijdrage te mogen leveren.” Haar werk is divers, van huisbezoeken tot medische zorg in het verpleeghuis, van praktijk en beleidsniveau tot opleider. Elke dag is anders. “Ik zeg regelmatig, ik heb het mooiste vak van de hele wereld. Het nabij kunnen zijn in de laatste fases van het leven en dit tot een mooie afronding kunnen brengen, is voor mij nog steeds de meest ultieme uitdaging. Dat familie zegt, het was goed, we kunnen er dankbaar op terugkijken.” Of waar ze zelf hier veelzeggend een link aan legt in haar dichtbundel, die ze tijdens deze crisis schreef: “In de stilte na de storm, kom ik jou weer tegen, kan ik zonder angst, weer met je mee bewegen.”

Lees verder in DeMooiRooiKrant van komende week