5 Jaar Hospice Dommelrode (2): 125 unieke verhalen

Sint-Oedenrode - Hospice Dommelrode bestaat deze maand 5 jaar. Het bijna-thuis-huis staat inmiddels als een huis en vervult een belangrijke rol voor Sint-Oedenrode, Schijndel en omgeving. Het jubileum is een mooie aanleiding om even stil te staan bij het werk van de vrijwilligers. Twee initiatiefnemers en twee vrijwilligers gaan met elkaar in gesprek.

Maurice van Osch: ‘Het hospice staat of valt bij goede vrijwilligers. Een goede vrijwilliger moet kunnen luisteren, moet aanvoelen wat nodig is en wat iemand wil. Hij/zij moet een goede gastheer of -vrouw zijn en met mensen om kunnen gaan. Want iedere bewoner en iedere familie is anders.’ Willemien van den Brand: ‘Toen ik me had aangemeld als vrijwilliger, was er eerst een kennismakingsgesprek. Ik weet nog dat ze vroegen hoe ik ermee om zou gaan als iemand kwam te overlijden. Ik heb toen eerlijk gezegd dat ik dat niet wist.’ Joke in ’t Zandt: ‘Dat weet je ook niet, de ene keer raakt het je meer dan de ander keer. Sommige ervaringen blijven je altijd bij. Bijvoorbeeld als er een jong iemand overlijdt. Maar je kan meer aan dan je denkt. Belangrijk is wel dat je ‘t niet mee naar huis neemt.’ ‘Wat ik zo fijn vind,’ zegt Willemien, ‘is dat je altijd met z’n tweeën werkt. Als je ergens mee zit, kun je het altijd samen even bespreken, dat werkt heel goed.’ ‘Ja, en je krijgt als vrijwilliger een opleiding en wordt goed begeleid. De lijnen met de coördinatoren en het bestuur zijn kort en er wordt goed naar je geluisterd,’ vult Joke aan.
Maurice: ‘Die korte lijnen, dat werkt goed. Iedereen kan en durft elkaar aan te spreken.’ John ten Ham: ‘Iedereen gaat voor hetzelfde: er zijn voor elkaar, kwaliteit leveren voor de bewoners. En dat gaat soms best wel ver.’ Maurice: ‘Ja, de bewoner staat centraal. Iedere bewoner is anders, ieder van hen heeft zijn eigen unieke verhaal. En zijn eigen wensen.’ ‘Het gebeurt wel dat we voor een bewoner op de fiets stappen en frietjes gaan halen, of een ijsje, of beschuit met aardbeien,’ zegt Willemien. ‘Alles kan hier. Dat horen we ook steeds terug van zowel onze bewoners als hun familie. Het is als thuis. Ze kunnen hier bijvoorbeeld lekker in de tuin zitten om een wijntje te drinken en een toastje te smeren.’

Joke: ‘Geen dag is hetzelfde in het hospice. Na vijf jaar is het nog altijd heel fijn en dankbaar werk. In het dorp worden we vaak aangesproken op ons werk. Dankbare en enthousiaste verhalen horen we dan. Over een mooi afscheid. Over hoe fijn het was om als mantelzorger ontlast te worden. Dat is fijn. Daar doe je het voor.’ Maurice: ‘We hebben inmiddels 125 bewoners gehad. En daarmee 125 unieke verhalen mogen meebeleven, verhalen die hoop en troost geven.’
John: ‘Het hospice loopt op rolletjes. We kunnen ons voor de toekomst niets anders wensen dan dat we op deze manier door kunnen blijven gaan.’

Voor meer informatie: www.hospicedommelrode.nl