Elfi Egmond.
Elfi Egmond.

Iedereen is corona-moe, maar niet bij iedereen gaat dat over

Gezondheid Gezondheid

Sint-Oedenrode - Het is inmiddels alweer 9 jaar geleden dat ik uit Sint-Oedenrode vertrok om in Spanje te gaan wonen. Drie jaar terug heb ik mijn première gemaakt in DeMooiRooiKrant toen ik promoveerde in de Klinische Psychologie, op het onderwerp "kwaliteit van leven in chronisch zieken".

Door: Elfi Egmond

Begin maart j.l. zat ik in het vliegtuig vanaf Barcelona om mijn familie en vrienden weer eens een keertje te komen bezoeken in Sint-Oedenrode. Er was al wel wat gaande omtrent het coronavirus, maar echt serieus werd het nog niet genomen. "Bangmakerij", "het zoveelste virus dat zogenaamd een epidemie gaat veroorzaken"; mijn omgeving (inclusief een arts) deed het af als vals alarm wat er in China gaande was. Ik zag het zelf ook als een ver-van-mijn-bed-show. Een bomvol vliegtuig, nergens een mondkapje of handgelletjes te bekennen. Een tijdje met de buurman zitten kletsen, een boterhammetje en drinken besteld, en binnen no-time landde ik op Brabantse bodem. Zo'n twee weken later zat ik in de auto onderweg naar een zusje, en ik kreeg het opeens heel erg warm. Ook voelde ik me licht in mijn hoofd en duizelig worden. "Als ik maar geen griepje heb opgelopen, daar gaat mijn vakantie", dacht ik. Aangekomen bij mijn zusje zei ik: "het zal toch geen corona zijn?". "Zou best kunnen", antwoordde ze laconiek (ik weet nog steeds niet of dat een grapje was of dat ze het serieus meende). De dagen erna had ik nog wat dergelijke aanvallen en begon ik me steeds beroerder te voelen.

Ondertussen werd in het nieuws bekender dat er door heel Europa steeds meer mensen besmet en opgenomen werden wegens Covid-19. Twee weken later lag ik in bed met verhoging, een kriebel in mijn keel die maar niet wegging en onbeschrijflijke pijn, en de nachten die erop volgden werd ik steeds benauwder. Tot zich een weer slapeloze middernacht aandiende en ik dacht dat ik aan het stikken was, ging ik na een telefoontje naar de artsenpost op naar het Jeroen Bosch-ziekenhuis. Er was speciaal een tent opgezet voor mogelijke coronagevallen zoals ik. Mijn zuurstofgehalte werd gemeten, mijn longen werden beluisterd en mijn temperatuur gemeten. Omdat mijn zuurstof niet voldoende laag was, werd ik met een recept voor paracetamol naar huis gestuurd. "Als het erger wordt, kom je terug maar probeer het thuis uit te zitten", was de boodschap. Tests waren niet beschikbaar en dit zou nog even duren, dus ik kon niet getest worden, al kwamen de symptomen erg overeen met het coronavirus. Dit was midden maart, het prille begin van de epidemie en er waren nog nauwelijks besmettingen in Nederland. Weken erop volgend lag ik elke nacht puffend en zwetend in bed naar het plafond te turen, kreeg geen hap door mijn keel en mijn maag begon in toenemende mate tegen de dagelijkse flinke toediening pijnstillers te protesteren. Ik heb in die periode meerdere keren afscheid genomen van mijn naasten, waaronder mijn moeder en mijn vriend, die pijnlijk op 1600 km afstand mijn verslechterende toestand toe moest zien.

Een aantal ziekenhuis- en huisbezoeken van de huisarts later, besloot ik op zoek te gaan naar een vlucht huiswaarts. Inmiddels waren alle vier van mijn opeenvolgende vluchten terug geannuleerd, maar eind april vond ik (na uren bellen met ambassades, vliegtuig-, trein-, busmaatschappijen...) een mogelijkheid voor een vlucht vanuit Frankfurt naar Barcelona. In theorie mocht ik de grens niet over, maar omdat dit de enige manier was om toch thuis te komen na anderhalve maand, waagden mijn moeder en ik toch maar de gok. Inmiddels met masker, handgel en handschoenen bewapend ondernam ik de grote reis richting zuiden. In het vliegtuig zaten hooguit 10 anderen verdeeld die dolgraag huiswaarts wilden gaan. Eenmaal in de uitgestorven aankomsthal stortte ik letterlijk (uitgeput en van blijdschap) in de armen van mijn vriend. Vele tranen en voorzichtige gemaskerde knuffels later dacht ik: het zit erop! Omdat ik nooit getest was, had ik geen idee of ik nog een gevaar vormde voor anderen. Ik voelde me wel wat beter maar bleef last hebben bepaalde symptomen, die van het ene op het andere moment veranderden. Voor de zekerheid hielden mijn vriend en ik twee weken lang afstand thuis; eigen badkamer en bed, en drie keer per dag een bordje eten voor mijn deur. Weken later had ik het nog steeds benauwd en was ik op te vegen; om de dag douchen was nog nét te doen. Kussens waren mijn beste vriend omdat ik zoveel gewicht was verloren dat mijn botten in de meeste posities pijn deden. Omdat het een nieuw virus is, wist ik in bepaalde gevallen meer dan de artsen zelf, mede dankzij het lezen en delen van ervaringen op een online forum met mensen zoals ik over de hele wereld. Mijn kennis op onderzoeksgebied is ook goed van pas gekomen! Als ik eens wist dat ik een soortgelijk iets zou meemaken als mijn patiënten tijdens mijn promoveren...

Lees dit verhaal woensdag verder in DeMooiRooiKrant. Heeft u ook ervaringen met corona die u wilt delen? Stuur dan een mail naar redactie@demooirooikrant.nl