Caroline van der Linden: “Bij een verhaal met emotie pink ik weleens een traantje weg”

Caroline van der Linden maakt inmiddels alweer anderhalf jaar deel uit van het team van redacteuren bij DeMooiRooiKrant en ze voelt er zich helemaal thuis. De moeder van Guus, Joep, en Pien is getrouwd met Cor en werkt daarnaast als leerkracht op basisschool Dommelrode. Ondanks dat ze de enige dame onder de redacteuren is, staat ze zeker haar mannetje.

“In mijn jeugd wilde ik of juf worden, of iets met schrijven gaan doen. Het werd het eerste, maar toen in oktober 2018 DeMooiRooiKrant een redacteur zocht, leek mij dit erg leuk om te gaan doen. Want naast mijn ontzettend mooie baan op school, is mijn affiniteit met schrijven ook altijd gebleven. Daarom stapte ik bij DeMooiRooiKrant binnen. Ik vertelde dat ik graag schreef, dat ik daar nooit een opleiding of cursus voor had gevolgd, maar het graag wilde proberen. Ze gaven mij die kans, want enkele weken later zat ik met Jeroen, Jan en Hans aan tafel en zij vertelden mij hoe zij te werk gingen en met die wijsheid ging ik voor de eerste keer op stap”, vertelt Caroline veel te bescheiden.

“Als kind schreef ik veel, hele dagboeken vol”, vervolgt Caroline. “Er ging geen vakantie voorbij of ik hield er wel een correspondentievriendin aan over. In mijn jeugd woonden wij in Mariahout naast mijn oma Bouwdewijns. Ik liep daar elke dag binnen totdat wij verhuisden en zij naar het verzorgingstehuis ging. Vanaf dat moment ben ik ook met haar gaan schrijven. Natuurlijk ging ik regelmatig bij haar op bezoek, maar toch miste ik haar en daarom kreeg zij heel wat brieven van mij. Bij elke vakantie kocht ik als eerste een ansichtkaart en stuurde die nog dezelfde dag naar haar.”

“Het leuke van schrijven voor DeMooiRooiKrant is dat je veel mensen ontmoet en ook op veel plaatsen komt. Zo maak je kennis met veel verschillende facetten van het leven. Meestal hebben mensen leuke en vrolijke dingen te vertellen, maar ik kom natuurlijk ook weleens bij mensen en op plaatsen waar het leven even niet zo meewerkt. Zeker de afgelopen maanden, toen het coronavirus ook in Rooi in alle heftigheid toesloeg en we veel droevige verhalen hoorden. Die verhalen doen me veel en hoop ik zo goed mogelijk over te kunnen brengen. En dan vloeit er ook wel eens een traantje. Ik ben heel dankbaar om zo’n verhaal te mogen schrijven, omdat ik het zo knap vind dat die ander zich hiervoor openstelt”, zegt Caroline daarover.

Tijdens het schrijven van haar stukken sluit Caroline zich even af van haar omgeving. “Dat kan ik het beste als de kinderen naar school zijn of als ze ’s avonds allemaal slapen. Maar zo’n verhaal spookt de hele dag al door mijn hoofd en in gedachte heb ik het al een paar keer geschreven, voordat ik achter de computer kruip. Op mijn nachtkastje liggen een kladblok en een pen klaar, voor als me ’s nachts in één keer nog iets te binnen schiet”, lacht Caroline en ze vertelt verder. “Het is voor mij belangrijk dat die ander echt tevreden is met het verhaal. Daarom lees ik het meerdere keren na, voordat ik het verstuur. En als je het even opzij legt en de volgende dag nog een keer naleest, dan zie je altijd nog wel iets, wat je toch nog even anders doet. Ook is het voor mij belangrijk dat de mensen die ik interview, het verhaal zelf nog een keer rustig na kunnen lezen, voordat het in de krant komt”.

Nadat de mensen die ik gesproken heb, het verhaal hebben gezien, stuur ik het naar de redactie. Vanaf dan is het voor mij ook een verrassing hoe het in de krant komt. Als dan dinsdagavond om half zeven de krant digitaal uitkomt, kijk ik alvast even hoe het erin staat en als woensdag de papierenversie op tafel ligt, lees ik het nog eens rustig door.”

“Ik hoop dit nog lang te kunnen doen, want ik vind het ontzettend leuk en achter elk mens of elke gebeurtenis zit altijd wel een mooi, interessant of ontroerend verhaal”, sluit Caroline af.