Afbeelding
Foto: Jos van Nunen

Hans van den Wijngaard: Ambtenaar + camera = Rooienaar

Human Interest Human interest

Sint-Oedenrode - In de reeks van interviews met onze medewerkers, is deze week de beurt aan redacteur en fotograaf Hans van den Wijngaard. De inkoopconsulent van de gemeente Meierijstad belandde min of meer toevallig bij DeMooiRooiKrant, maar is er nu bij wijze van spreken niet meer weg te denken. En dat geldt voor beide kanten. Want de redactie zou hem niet graag missen, en Hans zelf heeft aan de krant ook veel te danken. “Met mijn fototoestel in de hand ziet iedereen mij ineens niet meer als de ambtenaar van Meierijstad, maar als Rooienaar.”

Wim Ooijen
“De kiem voor mijn ‘carrière in de media’ – ahum – werd gelegd toen ik vanuit mijn functie bij de gemeente Sint-Oedenrode bij toeval in contact kwam met Wim Ooijen, de oprichter van TV Meierij. Er moest toen een kabel komen van UPC naar de sporthal. Wim vertelde enthousiast over zijn plannen met TV Meierij. Ik vertelde hem dat ik elke dag een weerbericht schreef voor de website van mijn buurman. Of ik dat voor hun ook zou kunnen doen? Ja, en je weet hoe dat dan gaat, er kwam steeds meer bij en er gaat niks af. Maar toen de omroep na verloop van tijd steeds meer ging – hoe zeg je dat netjes – ‘professionaliseren’, ging de lol er voor mij ook wel een beetje af. Steeds meer administratieve taken, formats, procesmatig werken, daar was ik niet voor gekomen. Het besluit was gevallen: mijn tijd bij TV Meierij zat er op.
Diezelfde dag fietste ik over de Heuvel en kwam Bas van Turnhout tegen. Hij vroeg hoe het ging en ik antwoordde: ‘Goed, ik ben gestopt bij TV Meierij’. Bas, lekker impulsief als altijd, brulde bij het kantoor naar binnen ‘Hee Jeroen! Hans wil ook voor ons komen werken!’ en daarmee was het beklonken. Ja, en ook daar werd het steeds meer. Ik heb geen vaste portefeuille, ik doe gewoon wat Jeroen mij vraagt, alleen sinds Meierijstad geen gemeente-gerelateerde onderwerpen meer. En het heeft mij veel gebracht. Werken voor de media verbreedt je algemene ontwikkeling en dingen die mij eerst niet interesseerden, begon ik leuk te vinden. Een voorbeeld? Hoeve Strobol, ik vind het prachtig wat daar allemaal gebeurt.”

Weerbericht
“Dat weerbericht is wel een beetje de rode draad gebleven in mijn werk voor de media. Ook bij de krant kon ik dat niet laten, nu schrijf ik elke maand ‘weer over het weer’. Eigenlijk doe ik niet veel meer dan de tabellen uitleggen in tekst, dat lezen de mensen veel liever.”

Hoogtepunten
“Tijdens mijn werk voor de media ben ik ook geïnteresseerd geraakt in alles wat er gespeeld heeft rond de bevrijding. Jeroen vroeg mij begin vorig jaar of ik misschien een idee had voor de krant, in het kader van 75 jaar bevrijding. Ik ben toen eerst mijn archief doorgelopen. De afgelopen jaren had ik al veel mensen gesproken over hun oorlogservaringen, en die verhalen ook in de krant gezet. Het zou niet alleen moeten gaan over de bevrijding, maar ook over de oorlogstijd zelf. Lang nagedacht, totdat ik uiteindelijk tijdens mijn wintersportvakantie, in een skilift, ineens dacht: yes! Ik ga al die verhalen herschrijven als in een jongensboek en elke week zetten we een hoofdstuk in de krant. In april 2019 kwam het eerste ‘hoofdstuk’ in de krant. Al meteen werd ik gebeld door mensen met de vraag of er ook een boek zou komen? De verhalen die de hoofdpersonen Hend en Ties beleefden zijn gebaseerd op de verhalen die ik hoorde tijdens de vele interviews, maar ook waren de dagboeken van Jan Hulsen uit Boskant en Janus van Kuijk uit Vressel een ware inspiratiebron. In het najaar van 2019 kwam er toch een echt boek ‘Een klein dorpje in een grote oorlog’. Bas en Jeroen hebben mij daar fantastisch mee geholpen. Een leuke anekdote is dat ik na een paar artikelen werd gebeld door een oudere man, die alles in DeMooiRooiKrant had gelezen. ‘Is da echt waor wat gij in de krant skrijft. Da kunde gij toch zelf nie meegemakt hebbe?’ ‘Nee, maar dat had wel zo gebeurd kunnen zijn’ legde ik hem uit. Waarop hij meteen zei ‘Maor dán lees ik ’t nie meer!’
In september vorig jaar mocht ik ter gelegenheid van de 75-jarige viering van de bevrijding Pete Hoekstra interviewen, ambassadeur van de VS in Nederland. Mijn Engels is nog slechter dan zijn Nederlands, maar met behulp van handen en voeten is er toch nog een aardig verhaal voor de krant uitgekomen. Plus nog een anekdote haha. Fotografe Lisette van Helden was daar ook bij aanwezig. Evenals bij een interview met een Amerikaanse parachutist, enkele jaren eerder. Lisette complimenteerde mij dat mijn Engels er flink op was vooruitgegaan. Wat zij niet wist, was dat ik mij goed had voorbereid met behulp van mijn zoon en zijn vriendin, en dat Google translate mijn beste vriend was bij de voorbereiding van dat interview.
En ja, vier jaar geleden kwam ik volkomen onverwacht zelf in het nieuws. Dat was tijdens het kasteleinsbal op Aswoensdag in de Loop’r in Olland. Daar was een loterij aan verbonden en ook ik kreeg een lotje in mijn hand geduwd bij de ingang, nummer 654. Tijdens de trekking stond ik op het podium om de gelukkige winnaar op de gevoelige plaat vast te leggen. Maarten van Hoof was dat jaar Prins en mocht de loting verrichten. ‘Zes!’ en in de zaal stopten veel mensen hun lotje weer in de broekzak. ‘Vijf!’, en weer waren er nog negentig mensen meer teleurgesteld. ‘Vier!’ en er gebeurde niets in de zaal. ‘654’ riep Maarten nog een keer, maar zijn adjudant schoof mij al naar voren”.

Sterke en minder sterke kanten?
“Bij sterke kanten denk ik aan het combineren van tekst en foto’s, als je dat in één hand hebt kan dat elkaar perfect aanvullen. Behalve natuurlijk van foto’s als ik zelf aan het interviewen ben, zoals bij Pete Hoekstra. Een minder sterke kant van mij is dus, zoals ik al eerder zei, dat ik slecht ben in Engels. Dat is wel eens lastig. En in mijn Nederlandse taal laat ik er af en toe ook een foutje doorheen glippen.”