Welkom thuis

Sint-Oedenrode - Coronapatiënt Jan Bekkers (68 jaar), wonend in de Kruidenlaan in Rooi, vader van drie kinderen Pim, Nelke en Jaap en getrouwd met Emmy, lag vijf dagen in Eindhoven in het ziekenhuis, waarvan enkele dagen op de intensive care en daarna veertien dagen in Tiel. Hij heeft de strijd gewonnen en is nu inmiddels alweer vier weken thuis. 

Door: Caroline van der Linden 

Hij wil zijn verhaal vertellen, maar bij voorbaat willen we natuurlijk rekening houden met de kracht die het Jan kost om dit gesprek te kunnen voeren. Maar hij geeft zelf aan dat hij al flink wat geoefend heeft, vooruitgang ervaart en er vanuit gaat dat dit interview hem wel moet lukken. 

Jan, die zonder lichamelijke klachten volop van zijn leven genoot, regelmatig aan sport deed en altijd lekker bezig was, had een aantal dagen last van wat kortademigheid, voelde zich behoorlijk futloos en had totaal geen eetlust. “Mijn vrouw zei al een paar keer dat ik naar de huisarts moest gaan, omdat het volgens haar toch niet echt normaal was”, vertelt Jan. “Maar goed, ik loop ook niet meteen naar de dokter toe. Ik hoestte inderdaad wel, maar in mijn ogen niet echt verontrustend.” Woensdag 18 maart ging hij toch samen met zijn vrouw naar het speciale spreekuur van de huisarts. De symptomen die er toen waren, werden op dat moment niet herkend als corona. Als het erger werd, moesten ze weer contact opnemen. 

In de nacht van 18 op 19 maart werd Jan kortademiger en viel hij neer op de overloop. De daarop volgende dag kwam de huisarts bij hem thuis. Zijn zuurstofgehalte bleek veel te laag en direct werd de ambulance gebeld. Snel daarna werd hij met loeiende sirenes naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven gebracht. Jan kreeg meteen zuurstof toegediend, wat duidelijk verlichting gaf. Hij kwam op de hartbewaking en heeft hier donderdag, vrijdag en zaterdagochtend gelegen, in een corona neutrale kamer. Zaterdagmiddag voelde hij zich niet goed. Hij moest continu erg hoesten, kwam niet achter zijn adem en de artsen kregen de benauwdheid niet onder controle. Hij werd overgeplaatst naar een corona-afdeling, nadat corona definitief was vastgesteld. Na meting van zijn saturatie, het zuurstofgehalte in zijn bloed, was meteen duidelijk dat er snel iets moest gebeuren. Dat percentage lag te laag. “Bij een gezond mens moet dit minimaal 94 of 95 zijn”, vertelt Jan. “Ik haalde dit bij lange na niet, dus moest ik extra beademd worden.”

Die avond ging Jan verder achteruit en is hij ’s avonds met spoed overgebracht naar de IC. Het bericht was dat ze hem in slaap gingen brengen en aan de beademing zouden leggen, maar hij bleef bij kennis, waardoor dit gelukkig niet hoefde. Jan kreeg alles mee wat er om hem heen gebeurde. “Ze zijn nogal intensief bezig geweest met mij. Het wilde allemaal niet meteen lukken met het infuus en dergelijke. Het ging goed mis en ze moesten alles op alles zetten. Wat voor mij enorm heftig is geweest. Ik kan het nog zo vaak vertellen, maar het is niet te bevatten wat er op je afkomt. Ze hebben daar op de IC echt gevochten voor mijn leven. Daar ben ik enorm dankbaar voor.” Jan spreekt rustig en nauwkeurig over zijn ervaringen. Een logboek hoefde hij niet bij te houden, want elk moment is in zijn geheugen gegrift. 

Toen Jan in Eindhoven op de IC lag, kreeg hij na een hele heftige nacht, waarin hij geen oog dicht gedaan had en samen met de verpleegkundigen geknokt had voor zijn leven, het verschrikkelijke bericht dat zijn goede vriend aan corona overleden was. Zijn familie moest hem dit vreselijke nieuws gaan vertellen en dit kon enkel per telefoon. Als eerste belden zij daarom met de verpleegkundige van de IC, om door te geven dat zij dit gingen doen. De verpleegkundige zou stand-by staan. Een super intens en emotioneel telefoongesprek volgde. Het enige wat zij konden doen was eerlijk zijn en vooral geen informatie achterhouden. Dit bericht viel hem ontzettend zwaar. Heel heftig. Zijn familie zei tegen hem: “Pap, hoe verschrikkelijk dit bericht ook is, we zullen wel altijd eerlijk blijven tegen jou”. Om het afscheid van deze goede vriend te kunnen volgen had zijn familie gedaan wat ze konden, want er was geen mogelijkheid om dit vanuit het ziekenhuis te volgen. Jan vertelt: “Ik werd gebeld toen de rouwstoet bijna vertrok en iedereen langs de weg stond, zodat ik wist dat het begon. Na afloop heb ik er filmpjes van ontvangen, die voor mij gemaakt waren, zodat ik er toch een beetje bij kon zijn en er een beeld van kon vormen. Dat was werkelijk niet te bevatten, maar is wel heel belangrijk geweest voor het besef en de verwerking. Ik heb deze nog vaak teruggekeken, wat me veel steun gegeven heeft.” De vrouw van zijn goede vriend ligt nog steeds in Nijmegen in het ziekenhuis. Ook om haar hebben Jan en zijn vrouw veel zorgen gehad en leven nog steeds ontzettend met haar mee.

Lees woensdag het het hele verhaal in DeMooiRooiKrant