Rondje Olland

Olland - Een verzoek van het Mediahuis Meierijstad om nog een keer in te vallen als bezorger. DeMooiRooikrant dus, met Hubo en iets van mode. Er werd geen route genoemd. Dat had natuurlijk al een lichtje moeten doen branden. Maar in deze tijd word je geacht om andere prioriteiten te stellen. De elleboog is ook weer populair en nu niet meer alleen bij mensen die het daar achter hebben. En het werd Olland, dus dit keer niet een van de grauwe Rooise stadswijken. ‘Eitje,’ dacht ik. Maar dat werd het niet. Eerder een struisvogelei.

Door: Lambert Verhoeven

De eerlijkheid gebiedt te zeggen, enige naïviteit is mij niet vreemd, dat ik tot voor kort dacht dat Olland enkel bestond uit de Ollandseweg en zijn verlengde. Ook dacht ik, en eigenlijk nog, dat Olland een zelfstandige gemeente is waar Erik Huijbregts als burgemeester de scepter zwaait. En dat je daar alleen maar burgemeester kunt worden als je ook het ambt van voorzitter van de lokale voetbalclub op je wilt nemen. Ik ben er geheid van overtuigd dat Erik met ambtsketting om elke week met Wim van de Donk, beurtelings in Den Bosch en bij De Loop’r, aan tafel zit met hoofdpijndossiers op tafel zoals geitenfokkerijen en zendmasten. Lastig, zeker als overal de paracetamol is uitverkocht. Normaal heb je als burgervader ook een college van wethouders tot je beschikking, maar dat is hier de Dorpsraad.
Mijn eerste (meteen aangename) kennismaking met Olland was in de vorige eeuw en wel met een lokale schone, zo’n ruim twintig jaar geleden, die bij mij bij Rabobank Tilburg bleek te werken. Niemand kende Olland in Tilburg zei ze enigszins bedremmeld maar ik wel! Haar gemoed klaarde meteen op. En als tegenprestatie vertrouwde ze mij toe dat zij Nijnsel kende. Twee blije guppen. Het was een frisse deerne die naast een handvol zussen ook nog handenvol kleine tomaten in huis bleek te hebben.
Natuurlijk bezocht ik in het verleden de kerk waar de heilige Martinus van Tours destijds kind aan huis was. Er worden op dit moment nergens missen opgedragen, maar in Olland is dat al lang niet meer. Zij zijn hun tijd dus ver voor, zij zagen het al aankomen. Misschien ligt Olland ook wel iets dichter bij China. Wat verder naar rechts ligt het sportpark waar zwartwit met de regelmaat van de klok successen boekt, al moet er wel bij worden gezegd dat er ook wel eens een nieuw batterijke in die klok moet. Ooit miste ik om nog steeds onduidelijke redenen de afslag naar Ekkerzicht en toen kwam ik bij een heuse kermis uit. Ik dacht eerst dat het Tilburg kermis was maar dat bleek een misvatting, het was Kasteren Kermis. Je kon er niet meer verder, dat was mijn geluk. Tussen de kiosk en de ballengooientent ontdekte ik ook nog een café. Volgens mij dronk ik toen Antoniusbier. Antonius mag dan de patroonheilige zijn van Verloren Zaken, na het afrekenen was ik toch behoorlijk de weg kwijt. En weer miste ik Ekkerzicht dat toen plotseling aan de andere kant van de weg bleek te liggen. Daar was ik duidelijk niet op voorbereid.

Lees woensdag verder in DeMooiRooiKrant