Het woelige leven van wegenbouwmachinist Reinier Brugman

Sint-Oedenrode - Ruim zeshonderd A-viertjes heeft hij met de hand geschreven, ongelofelijk. Alleen dit gegeven al geeft aan wat Reinier (95 jaar) tijdens zijn leven aan ervaringen opdeed. Het is een voorrecht om aan deze man een bezoek te mogen brengen. Ik kan me niet voorstellen hoe het zal zijn om zo lang te mogen leven, om zoveel mee te maken en dat nog zo goed te kunnen herinneren. (Deel 1)

Door: Caroline van der Linden

In de berm aan de Villenbraken in Nijnsel staat een woonwagen, waar een aardige oude vitale man al snel naar de deur toe komt om me welkom te heten. Ik hang mijn jas aan de kapstok in de doorgang naar de woonkamer. Ik neem plaats aan een tafel in een ruimte vol met foto’s en door hemzelf nagemaakte machines, waar hij zelf ooit op gewerkt heeft. Het is meteen duidelijk dat Reinier tijdens zijn leven een gedreven wegenbouwmachinist is geweest. In allerlei soorten en maten decoreren ze de knusse ruimte.

Hij vertelt me dat hij al negentig jaar in een woonwagen woont. In een huis wilde hij nooit lang blijven, hij zat dan in de kost bij anderen. In een huis voelt hij zich nog steeds niet thuis. “Ik zou zo dood zijn”, vertelt hij mij. Reinier is een sociaal bewogen man en heeft vrienden van jong tot oud. Hij loopt elke dag, maar maakt geen wandeling door het dorp. Van kletspraatjes onderweg, bemoeien met anderen en grote bijeenkomsten met mensen houdt hij niet zo. Zijn verblijf is twaalf meter lang, waar hij een aanbouw aan heeft gezet, omdat dit, zoals hij het zelf zegt, na zijn vele reizen, zijn eindbestemming is. Achter zijn woonwagen ligt een stoep van zestig vierkante meter. Die loopt hij veertig keer per dag en komt dan aan zo’n twee en een halve kilometer, zodat hij zonder onnozele praatjes, toch een half uurtje gewandeld heeft. “Ik woon hier inmiddels vijftig jaar en het is hier schitterend. Ik kijk uit over een mooi landschap en heb een klein tuintje, wat ik hiervoor nooit eerder heb gehad. We staken als kind wat madeliefjes uit en maakten er ons eigen tuintje van. Ik ben hier helemaal tot rust gekomen. Eerst woonde ik aan de overkant bij Harry van Boxtel. Na zijn overlijden mocht ik van zijn broer Ben hier komen wonen. Hij zei tegen me dat ik m’n leven lang hier mocht blijven staan.

Ik ben geboren in de Achterhoek vlakbij Zutphen. In 1927 ging ik op tweejarige leeftijd voor het eerst verhuizen. Mijn vader kreeg een aanbieding als stoomwalsmachinist vlakbij Den Haag. We streken neer in Noordwijkerhout, waar mijn vader een woonwagen aangeboden kreeg. Hij was op die manier dicht bij zijn werk en zijn kinderen vlakbij school.

Lees deze week deel 1 in DeMooiRooiKrant. Volgende week volgt deel 2.