Een klein dorpje in een grote oorlog (deel 25)

Sint-Oedenrode - Als donderslag bij heldere hemel kwam afgelopen zondag rond het middaguur de vrijheid letterlijk uit de lucht gevallen. De lang verwachte bevrijding was in een keer daar. De eerste uren waren er vooral veel schoten en granaatinslagen te horen. Iedereen in Rooi die ook maar enigszins de mogelijkheid had om zich al of niet in een zelf gegraven schuilkelder te verstoppen deed dat. Wie geen kelder had of toevallig onderweg was, bracht vaak een groot deel van de middag door in de droge sloten of in duikers onder de weg. Later op de middag bereikten de eerste Amerikanen Sint-Oedenrode. Dat ging gepaard met zware gevechten. Daarbij vielen zowel aan Duitse als Amerikaanse kant, maar ook onder de Rooise bevolking doden en gewonden. In het Odaklooster waren zowel een Amerikaans als een Duits veldhospitaal ondergebracht. De Duitse en de Amerikaanse artsen werkten, hoe vreemd dat het ook klinkt hand in hand om de gewonden te verzorgen. Ook het Nederlandse Rode Kruis personeel doet al sinds de landing haar uiterste best om de gewonden zo goed en zo kwaad als het gaat bij te staan.

HOOFDSTUK 25: Eindelijk is het Engelse grondleger in Rooi

Ties zit met zijn ouders al een volle dag in de schuilkelder achter in de tuin. "Wanneer zouden de Engelsen er zijn? Zodat we eindelijk eens een keer uit deze kelder kunnen komen", vraagt Ties aan zijn vader.  "Als we die Amerikanen van gisteren mogen geloven, dan zal het niet meer lang duren", is het antwoord van Toon. "Die hadden het erover dat de Engelsen hier vanmiddag zouden zijn". Maar alle hoop ten spijt, laat de komst van de Engelsen nog steeds op zich wachten. Dan lijkt er even een gevechtspauze te zijn, want het schieten wordt minder. Ties waagt het erop om even zijn hoofd voorzichtig naar buiten te steken. ""Hey guys, are the English around?", vraagt Ties de Amerikanen die weer in hun tuin zitten. Maar de bevrijders moeten Ties teleurstellen. De Duitse tegenstand is veel heviger dan verwacht. Eigenlijk had het Engelse grondleger zondag al in Eindhoven moeten zijn, maar heeft de stad vandaag pas ingenomen. "Tomorrow, will they be here. Stay another night, in your basement for your own safety", is het antwoord van de Amerikaan.
Na een tweede nacht in de kelder onder de smederij, wacht Hend met zijn ouders en zus op de dingen die komen. "Is er hier volk?", horen ze een jongensstem bijna huilend in de smederij roepen. "Wie is daar?" vraagt Bert, terwijl hij voorzichtig over de vloer kijkt. Het is Pietje de Bruin, de zoon van Haske de Bruin uit de Heistraat. "Wat is er Pietje?", vraagt Bert aan de jongen. "Er is een granaat bij ons in huis ontploft en ons mam ligt onder een muur en een balk. Kunnen jullie helpen?", vraagt Pietje. Bert en Hend bedenken zich geen moment. Hend haal jij Toon en Ties en kom dan naar de Heistraat. Ik ga vast met Pietje die kant uit.
Toon van den Tillaart is hoogst verbaasd als Hend plotseling bij de ingang van de schuilkelder staat. "Wat doe jij hier? Het is levensgevaarlijk", roept Toon tegen Hend. "Ja, vertel mij wat, maar eigenlijk kom ik om hulp vragen. Pietje de Bruin was net bij ons en vertelde dat hun huis getroffen is door een granaat en dat Drieka onder een balk beklemd zit. Ons pap is al met Pietje naar de Heistraat om te helpen en het zou fijn zijn als jullie ook kunnen komen", is het antwoord van Hend. "Ja, we komen eraan, is het spontane antwoord van Toon en Ties". Via de sloten kruipen zij richting Heistraat. Een goeie vijftig meter van huis, zitten de drie Amerikanen die al sinds zondag bij Van de Tillaart rond het huis bivakkeren in de sloot. "Hey man, are you crazy. Hundred yards across are the Jerries".Ties legt de Amerikanen uit dat ze op weg zijn naar het huis van een bekende omdat moeders daar onder een balk beklemd zit. Ze mogen verder, maar wel op eigen risico. "Don't think we free you again if the Jerries take you prison", is de boodschap die ze van de Amerikanen meekrijgen.

Lees verder in DeMooiRooiKrant van deze week