V.l.n.r. tante Steffie, Jesse, moeder Annemarie en zus Chris
V.l.n.r. tante Steffie, Jesse, moeder Annemarie en zus Chris Foto: Caroline van der Linden

Op naar de jackpot voor kwetsbaar kind

Algemeen Sint Oedenrode Zorg en Welzijn / Sint-Oedenrode

Sint-Oedenrode - Bingo is echt een geluksspel, maar wel met genoeg kansen. Veel regelmatige bingospelers hebben weleens de jackpot gewonnen. Leuk om een keertje te gaan, toch? Dat denkt Annemarie Lathouwers ook en zeker niet zonder reden. Geboren in de Kofferenbar is ze een echte Rooise, maar acht jaar geleden verhuisd naar Lieshout, omdat ze voor haar zoon Jesse een huis met een grotere tuin zocht. Toen, net voor de crisis, was een soortgelijk huis voor haar in Rooi te prijzig om in ons dorp te kunnen blijven. "Natuurlijk wil ik graag nog eens terug", laat Annemarie direct weten tijdens ons gesprek. "Maar de eerste stap is al gezet. Mijn zoon Jesse gaat binnenkort bij de Kamille wonen." Haar zoon Jesse (22 jaar) is een jongen met een verstandelijke beperking en een complexe zorgvraag. Hij functioneert op het niveau van een tweejarige, is autistisch en heeft epilepsie. Dan vertelt Annemarie mij een aangrijpend verhaal.

Door: Caroline van der Linden

"Jesse logeerde tot vorig jaar ieder weekend bij zorglocatie Logterberge in Gennep. Tot daar in november een melding werd gedaan van mogelijke mishandeling door uitzendkrachten en later ook een aangifte van verwaarlozing en onzedelijk betasten. Een achtbaan van emoties werd ingezet. Van ongeloof, naar verdriet, van boosheid naar onbegrip, van frustratie naar machteloosheid. Daar waar ik als moeder van een kind met een beperking altijd bang voor was, werd werkelijkheid. Het lag buiten mijn macht, ik heb hem niet kunnen beschermen. Ik weet niet precies wat en of er wat met hem gebeurd is, want hij kan het me simpelweg niet vertellen. Misschien gebeurde het alleen bij de andere kinderen, wat me overigens niet minder boos maakt. Feit is dat ik ineens heel anders aankeek tegen zijn enorme blauwe onverklaarbare plek en de herhaaldelijke blauwe vingerafdrukken op zijn armen. Vanaf dat moment hield ik Jesse thuis, wat voor veel onrust en chaos zorgde binnen ons gezin. Na acht maanden besloot ik de media op te zoeken, omdat ik vond dat het te lang duurde, voordat justitie actie ondernam. Ik vond ook dat de zorginstelling de zaak in de doofpot probeerde te stoppen. Hier had ik allerlei bewijzen voor. Ook vond ik dat een openbaar excuus op z'n minst op zijn plaats was, maar wat ik vooral wilde bereiken, is dat deze mensen nooit meer in de zorg mogen werken. De inspectie werd erop gezet en er is veel aandacht voor geweest in de media. Misschien hebben mensen er al eens iets over gelezen of gehoord. De Telegraaf heeft er aandacht aan besteed, SBS 6, het NOS-journaal, omroep Limburg, omroep Gelderland en omroep Brabant. Hopelijk resulteert dit in een veroordeling. Dat weet ik nog niet, want de zaak loopt nog op dit moment. De groep jongens die zich volgens de zorginstelling schuldig heeft gemaakt aan mogelijke mishandeling, verwaarlozing en misbruik van mijn kind en/of zijn kwetsbare medebewoners, werkt tot op dit moment gewoon nog in de zorg en daarom is mijn strijd nog lang niet klaar.

Lees aanstaande woensdag het hele verhaal in DeMooiRooiKrant