"We hadden echt graag gebleven"

Beringe / Boskant - Ze reanimeerden Het Riethof en daarmee ook het dorp Boskant. De Vriendschap werd door Dennis van Rensch en Paul de Corte dé plek waar je wilde eten, drinken, feesten en dansen. Iedereen had het over 'de jongens', de boekingen stroomden binnen. Ondertussen werkten ze zich het apezuur om een toekomst op te bouwen die wat hen betreft in het Rooise kerkdorp lag. Toch liep het anders. Met pijn in het hart verlieten ze Boskant om in Beringe verder te gaan met waar ze goed in zijn: mensen vermaken en verwennen. Het is alweer bijna vier jaar geleden dat ze naar Limburg verhuisden. Hoe zou het met ze gaan? DeMooiRooiKrant zocht ze op.

Door: Jeroen van de Sande

Ik rijd van de Meierij richting de Peel. Aan het landschap verandert amper tot niets. Tenminste niet zichtbaar vanaf de wegen. Ook de dorpen ogen vergelijkbaar, maar op één of andere manier merk je dat je zuidelijker gaat. Net buiten Beringe doemt een zaak op die ook in Boskant had kunnen liggen. Een bochtige weg stuurt me er recht op af. Een prachtig begroeid terras en een witte gevel van een oude boerderij. Hoove de Vriendschap staat er boven. Het logo zoals ze het ooit bedacht hebben toen ze een droom startten in Boskant. Ik glimlach wanneer ik tussen twee bloembakken door het terras op loop, want ik zie iets kenmerkends. Dennis achter zijn laptop op het terras, zo'n meter of drie van de ingang. Pakje sigaretten op tafel, telefoon er naast. Een weggeschoven stoel, omdat Paul even weg is. Een vertrouwd "Boskants" beeld.
Het gaat goed met ze. Dat hoor ik in de eerste vijf minuten. Natuurlijk vraag ik of ze nog veel bekenden zien. "Deze week nog!" zegt Dennis. "Wilco Verhagen uit Boskant heeft hier familie wonen en stond ineens binnen. We krijgen nog heel vaak bezoek van mensen uit Boskant en Rooi. Soms omdat ze toevallig in de buurt zijn, maar ook heel vaak gericht. Gewoon om te kijken hoe het hier gaat en om een hapje te eten. Zo heeft de Stichting Buurtbus Sint-Oedenrode hier nog twee keer een feest gevierd. Toen we De Vriendschap in Boskant hadden deden ze dat ook al bij ons. Geweldig toch?!" Ondertussen krijgt Paul twee gasten over de vloer die een feest komen bespreken. Dat gaat in Beringe gewoon door. Dennis en ik babbelen verder onder het genot van een kop koffie met iets lekkers.
"Dat heeft Paul zelf gemaakt", zegt Dennis, terwijl ik een hapje neem van een klein chocoladecakeje. "Hij maakt alles zelf. Ik zal je straks nog wat ijs laten proeven. Echt heerlijk!" Hoove de Vriendschap is net als De Vriendschap voornamelijk een restaurant. Een groot terras en binnen volop zitplaatsen. "Toen we dit kochten was het vergane glorie. Het was bijna nooit meer open. Soms speelden groepen hier Oudhollandse spelen, maar daar bleef het dan ook bij. We zijn meteen aan de slag gegaan om het naar onze zin te maken. Inmiddels is het ons paleisje", vertelt Dennis trots. De jongens wonen op de bovenverdieping. Daar hebben ze een groot appartement, niet te vergelijken met het kleine woongedeelte in Boskant. "Ach ja, daar waren we toch maar weinig. We waren altijd aan het werk, haha."
Hoewel Paul en Dennis nooit de ambitie hebben gehad om een restaurant te beginnen - sterker nog, ze moesten er niet aan denken – is het gewoonweg ontstaan. Paul is van huis uit hovenier. Dat is te zien aan de prachtige terrastuin die hij heeft aangelegd in Beringe. Het vak 'kok' heeft hij zich zelf aangeleerd. "Het begon allemaal met een tosti en een uitsmijter, maar al snel ging ik steeds meer maken", blikt Paul terug naar de beginperiode aan het Ritaplein. Inmiddels heeft hij het aankomend Gouden bruidspaar netjes te woord gestaan. Hen zien ze over een tijdje terug als ze feest komen vieren in de grote zaal. Dennis: "Soms kookt Paul in zijn eentje voor 150 mensen. Niemand snapt hoe hij dat voor elkaar krijgt. In Boskant startte hij met een klein oventje en een grote bakplaat waar hij alles mee maakte. De keuken hier is ook niet heel groot, maar dit is luxe voor hem." "Hier heb ik inderdaad de ruimte", knipoogt Paul. Als ik een uur later word rondgeleid zie ik zijn domein. 'Maak jij hier serieus eten voor een heel restaurant?' vraag ik. 'Alleen?' "Meestal wel ja", zegt Paul. "Het valt in deze tijd niet mee om personeel te vinden." Dennis benoemde dat al eerder in het gesprek. Ze krijgen wat hulp van jeugd uit de buurt en zo nu en dan komen er enkele oud-werknemers over uit Boskant. "Die wilden graag voor ons blijven werken. Als het dan laat wordt, kunnen ze hier gewoon blijven slapen", wijst Dennis naar boven. Het geeft maar weer eens de band aan die ze nog steeds met de Boskanters hebben.
Uiteraard kan het niet onbesproken blijven waarom de heren zijn weggegaan uit Boskant waar de liefde duidelijk van twee kanten kwam. Alhoewel, blijkbaar was dat niet helemaal het geval. Dennis en Paul kijken elkaar even aan. Er zit ze nog steeds iets dwars, zoveel is wel duidelijk. Dennis start terwijl hij een sigaret door zijn vingers laat glijden. Paul duikt iets verder onder zijn petje en kijkt even de andere kant op. "We hadden geweldige plannen om uit te breiden en te verbouwen. Dat we het pand wilden kopen was inmiddels bij iedereen duidelijk. Na onderhandelingen met Wovesto kregen we een mes in de rug. Zij hadden duidelijk andere plannen. Erg jammer, want we hadden echt graag gebleven. Het heeft ons veel pijn gedaan. Vooral Paul heeft er nog heel lang last van gehad. Hij kan niet tegen onrecht." Inmiddels hebben ze het samen een plek weten te geven, al zal er altijd een litteken blijven, zoals ze het zelf verwoorden. "We besloten om er nooit meer een stap binnen te zetten. Toch zijn we er vorig jaar nog één keer geweest voor de begrafenis van Marnita Merks. Daar wilden we per sé naar toe", denkt Dennis terug aan één van die Boskantse mensen die ze zo lief hadden (en hebben). Meer willen de jongens er niet over kwijt. "We zijn in ieder geval niet zonder reden zomaar ineens vertrokken, wat sommige mensen misschien dachten", rechtvaardigt Dennis.
Gelukkig denken ze vooral nog met veel plezier terug aan de tijd in Sint-Oedenrode. "Wat wij daar in 3,5 jaar mee hebben gemaakt, maken sommige mensen nog niet in tien jaar mee", slaat Dennis de spijker op zijn kop. "Al vrij snel kregen we de 50-jarigen reünie toegezegd. Dat was voor ons de doorbraak. Het was een geweldig feest waar nog lang over is nagepraat. Daarna begon het te lopen als een trein. Ieder weekend hadden we meerdere feesten, we gaven danslessen en het restaurant zat steeds voller." Het was beulen voor de twee mannen die ondertussen banden opbouwden met de Boskanters. "We hadden in het begin best onze twijfels. Je weet natuurlijk nooit hoe de mensen ons zouden ontvangen. 'Wat komen die twee homo's hier toch doen?' zagen we ze al denken. Toch werden we met open armen ontvangen. Ik denk dat de mensen vooral blij waren dat er weer iets gebeurde." Uiteraard vraag ik nog om een leuke anekdote. De mannen lepelen er een paar op, maar eentje haalt de krant. "Het was Eerste Kerstavond", gniffelt Paul. "Een paar dagen er voor droomde ik dat de stroom eruit knalde tijdens het Kerstdiner. Wat denk je?! Het gebeurde ook nog! Het restaurant zat bomvol en het gebeurde tussen twee gerechten in. De mensen dachten dus: waar blijft het vuurwerk? We staken kaarsen aan voor de sfeer en op de achtergrond probeerden we het probleem te verhelpen. Gelukkig kregen we hulp van een elektricien uit de straat, Falco Visser. Het duurde allemaal wat langer, maar de mensen hebben het amper in de gaten gehad, haha."
Paul mag aan de slag in de keuken. Een tweetal fietsers heeft een uitsmijter besteld en ook voor mij maakt de kok des huizes een heerlijke lunch. Ik hoef er niet eens om te vragen. Even later zwiert Dennis over het terras met de klaargemaakte gerechten van zijn partner. Ze laten me rustig genieten van mijn broodje en zodra ik de laatste hap door mijn keel voel gaan, staat er ineens een bord met verschillende desserts voor mijn neus. "Deze zou ik je nog laten proeven", lacht Dennis. Ik zit al aardig vol, maar voor Tiramisu met ijs maak ik graag plaats. Vijf happen later is Paul klaar en schuift hij weer aan. "Ik maak alles zelf. Van ijs tot saus. De kaart stel ik ook samen. Iedere maand wordt die vernieuwd. Eerst was dat iedere week. Die druk legde ik mezelf op. Dat was toch teveel van het goede." Ik bekijk de menukaart en zie gerechten van over de hele wereld. "Daarmee staan we bekend, met die wereldgerechten", legt Dennis uit. "Onlangs zijn we in de top-3 geëindigd van best gewaardeerde restaurants in Limburg." Behalve het goed draaiende restaurant vinden er met regelmaat feesten en partijen plaats en geeft Dennis er ook nog steeds danslessen in ballroom en latin. Dennis is een grote naam in de danswereld met in het verleden grote (internationale) prestaties. Dat zette hij dit jaar luister bij door 'per ongeluk' Nederlands Kampioen ballroom te worden. Zo doet hij met tenminste geloven terwijl hij me rondleidt door Hoove de Vriendschap. 'Ligt hier dan jullie toekomst?' vraag ik hem op de man af. "We zien dit inderdaad wel als ons 'paleisje'", vertelt Dennis me. "Maar je weet ooit nooit hoe dingen gaan lopen. Wie weet komen we in de toekomst nog wel terug naar Brabant."
Even later babbelen we wat na bij de vijver die Paul eveneens heeft aangelegd. Met dezelfde vissen die ook in Boskant hun rondjes zwommen. Ik beloof de groeten te doen in Boskant en zwaai de heren uit. Wanneer ik drie minuten later achter een tractor rustig richting snelweg hobbel, bewonder ik de manier waarop ze in acht jaar tijd twee zaken hebben opgebouwd. Missen ze Brabant? Vast en zeker… maar voor mijn gevoel zijn ze vooral weer op zoek naar een nieuwe uitdaging. Het zal 'de jongens' vast en zeker gaan lukken, want met wilskracht kom je ver.