Jan Egmond beleefde een flashback door na vele jaren Willem van den Berg weer te mogen interviewen.
Jan Egmond beleefde een flashback door na vele jaren Willem van den Berg weer te mogen interviewen. Foto: Jos van Nunen

Tweeluik: De tijd, en de horlogier

Algemeen

Aflevering I
Sint-Oedenrode - Over het begrip Tijd zijn veel spitsvondigheden bedacht, met steeds een kern van waarheid. Niemand heeft het, maar iedereen kan het maken. Tijd is een middel waarmee de natuur voorkomt dat alles tegelijk gebeurt. Het is toch opvallend dat de drukste mensen altijd de tijd vinden om je te vertellen hoe druk ze het hebben. Tijd. De mens heeft er afspraken over gemaakt, maar het fenomeen tijd zélf kun je met geen enkel zintuig waarnemen.

Door: Jan Egmond

Schrijven is niet altijd mijn favoriete bezigheid geweest. Toen ik het moést, op school, als linkshandige met mijn rechterhand, zelfs met tegenzin. Later werd het een middel, om mijn school af te maken, liefst met wat diploma's. Eénmaal maakte ik, samen met wat klasgenoten, een schoolkrantje. Ook dat moést, maar ik merkte dat ik het verdorie best leuk vond. Eindelijk een gelegenheid om de (Nuts-)school eens te laten merken dat je zelf ook best kritisch kunt zijn. We hadden de krant Nutspot genoemd, en alle leerkrachten moesten er aan geloven. We kwamen er nog mee weg ook. Mijn eerste bewustwording van onze democratie.

Na een uitstapje van vijftien jaar fanatiek sporten, viel ik na een blessure zo ver terug dat ik dat niet meer kon opbrengen. Mijn endorfineverslaving voorbij, had ik ineens veel tijd over. Door een tip kwam ik in contact met het Eindhovens Dagblad. Ze zochten een correspondent en daar sprong ik zo fanatiek bovenop, dat ik al aangesteld was voordat ze een letter van mij hadden gelezen. Dat was eind 1990.

Vanaf dat moment was schrijven voor mij niet langer een middel, maar een doel. Al snel diende mijn eerste interview zich aan. Of ik eens een praatje wilde maken met klokkenmaker Willem van den Berg. Zoals wel vaker met dingen die je voor het eerst doet, staat die ontmoeting nog steeds in mijn geheugen gegrift. Tijd slijt niet altijd even snel.
Willem woonde op de Eerschotsestraat, iets voorbij de Hubo – of was het al Formido? Ik belde aan, tenminste …. "Hij maakt alléén klokken" werd mijn openingszin. "Die kapotte voordeurbel hoort er dus bij"
Het werd een boeiend gesprek met een man, die verschrikkelijk enthousiast kon vertellen en zich de gelukkigste mens van de wereld vond. Omdat hij precies op tijd geboren was om de ontwikkeling van álle soorten uurwerken mee te mogen maken. De hele opsomming weet ik dan niet meer uit mijn hoofd, een paar soorten kende ik nog niet. Een cybernetisch horloge bijvoorbeeld, daar had ik nog nooit van gehoord. Willem verbaasde zich over de gigantische horloges die toen in de mode waren. "Rotzooi". Een gevleugelde uitspraak van Willem werd de kop van het artikel: "De mens leeft maar tijdelijk, een klok is voor eeuwig." Nooit meer iets van gehoord. Tot …
Oktober 2018. Mailtje van Jeroen van DeMooiRooiKrant. "Er zit voortaan een exclusieve horlogemaker in ons dorp gevestigd, aan de Corridor." Hij maakt exclusieve horloges van Vincent van Gogh en Jheronimus Bosch. Van den Berg watches.………"
Tijd is net zo ongrijpbaar als toeval, al wordt het bestaan van dat laatste wel eens in twijfel getrokken. Daar zijn verschillende theorieën over, bijvoorbeeld die van Einstein. "Toeval is Gods manier om anoniem te blijven"
Volgende editie leest u deel II van het tweeluik. Dan komt Willem aan het woord en u bent gewaarschuwd: dan wordt het een stuk langer dan aflevering I. Want Willem neemt de tijd voor zijn gedachtegoed uiterst serieus. En iets wat authentiek is, moet je niet samenvatten.