Onweersdreiging houdt publiek niet weg

Onweersdreiging houdt publiek niet weg

Afgelopen zondag was het weer tijd voor de jaarlijkse expositie van Rooise beeldhouwers. Die wordt om het andere jaar bij de kunstenaars thuis gehouden, of in de tuin voor het kasteel-raadhuis en dat was nu weer aan de beurt. De exposerende kunstenaars keken niet alleen met spanning naar de publieke belangstelling, maar ook naar de wolken die het voltallige publiek met één hoosbui of foute bliksemschicht weg hadden kunnen jagen.

Verrassend genoeg gebeurde het tegendeel. Het dreigende weer en het onheilspellende gerommel hielden zo lang aan, dat het leek of iedereen nog even een kijkje wilde nemen voordat de hel los zou barsten. Pas tegen 15.00 uur vielen de eerste druppels en tot dat moment hadden de tientallen gelijktijdige bezoekers ruim de tijd om de creaties op hun gemak te bekijken en een praatje te maken met de beeldhouwer.

Slechts een handjevol Rooise beeldhouwers had gebruik gemaakt van de gelegenheid om te exposeren. De selectie van materialen was daardoor wat eenzijdig, maar te oordelen aan de reacties van het publiek was dat geen groot gemis en afwisseling in stijlen was er genoeg. Een harpiste verzorgde het - volgens de leer van Aristoteles – tweede zintuig, al wachtte zij de bui niet af.

Behalve verwondering, leeft het spelelement bij zo'n expositie ook bij het publiek. Stelt het abstracte werk iets concreets voor, en zo ja, wat? Moét het eigenlijk wel iets voorstellen of 'mag' je het simpelweg mooi vinden? Mag je er zelf een betekenis aan geven? Dat laatste was in ieder geval de boodschap bij de totempaal van Adri Liefkens. Of je hem nou mooi vond of niet, creatief was hij in ieder geval. Bovenaan prijkte een smiley die vanwege de 'harmonicabewerking' twee gezichten had. Als je links kwam aanlopen zag je een big smile, eenmaal voorbij keek hij beteuterd. Dat was niet alleen grappig bedoeld, aldus Liefkens. "Het is maar van welke kant je het bekijkt. Alles heeft twee kanten."