Rooienaren in het buitenland

In deze serie vertellen Rooienaren over hun permanente of tijdelijke leven in het buitenland. Ze zitten over de hele wereld en DeMooiRooiKrant heeft enkele van hen gevonden.

Sophie van Berkel - Australië
Sophie van Berkel (20) is een echte Rooienaar. Haar hele leven heeft ze hier gewoond en vrienden gemaakt. Toch heeft ze besloten om voor enige tijd naar Australië te verhuizen, een levenslange droom van haar. Sophie is sinds begin september in Sydney. Daar is ze aan de slag gegaan als au pair voor een jong gezin.

Waarom ben je naar 'Down Under' vertrokken?
"Al van kleins af aan had ik de droom om naar Australië te gaan. Ons pap is ongeveer 25 jaar geleden ook in Australië geweest en telkens wanneer hij zijn verhalen aan het vertellen was, hing ik aan zijn lippen. Ik zag dan helemaal voor me dat ik het ook zou doen. Ons pap heeft even in Sydney gewoond en in zijn tijd daar heeft hij bij het Luna Park gewerkt. Het is speciaal om te bedenken dat ons pap daar heeft gewerkt en veel leuke dingen heeft gedaan en dat ik er vervolgens loop."

Voor hoe lang blijf je hier?
"Tot begin april blijf ik in Sydney in dit gezin werken. Daarna is het een groot vraagteken. Ik ben hier met een 'working-holiday' visa. Dat betekent dat ik een jaar in Australië mag reizen en werken. Ik heb nog geen plan. Waarschijnlijk wil ik, wanneer ik klaar ben als au pair, reizen langs de westkust van Australië. Back to basic, in een auto slapen en koken met een camping gaspitje. Niks staat nog vast natuurlijk, want misschien ga ik wel drie maanden boerderijwerk doen en kan ik daarna nog een jaar extra hier blijven. Ook wil ik nog naar Nieuw-Zeeland, Azië en Midden- en Zuid-Amerika. Het kan ook zo lopen dat ik over een tijdje geen geld meer heb en naar huis moet. We zien wel hoe het loopt."

Was het moeilijk om Nederland te verlaten?
"Ik vond het alleen maar leuk. Ik kon niet wachten om te gaan. Het weekend voordat ik ging, gaf ik een afscheidsfeest. Het was fijn, omdat je nog een keer iedereen die je lief hebt om je heen hebt. Mijn ouders, broer, schoonzus en zusje gingen mee naar het vliegveld. Dat was een gezellige dag. Het moment dat je incheckt en afscheid neemt is toch wel gek. In mijn achterhoofd wist ik dat het voor iets leuks is en er geen redenen voor tranen waren. Als je je zusje een traantje weg ziet pinken is het toch wel moeilijk om het helemaal droog te houden. Ondertussen hebben mijn broer en schoonzus hun eerste kindje gekregen. Dit heb ik niet van dichtbij meegemaakt en toen had ik wel even een momentje dat ik hun baby'tje wilde vasthouden. Gelukkig bestaat er tegenwoordig Skype en worden er veel foto's gestuurd. Ik word goed op de hoogte gehouden. Verder heb ik eigenlijk helemaal geen heimwee. Ik heb het veel te druk met leuke dingen doen en mensen ontmoeten. Zo lang ben ik ook nog niet weg en er zal zeker een moment komen dat er wat tegenzit en ik naar huis wil, maar dat hoort erbij.
Hier heb ik nu ook een thuis."

Heb je nog veel contact met je familie in Nederland?
"Pap, geef maar toe, volgens mij mis je me wel een beetje. Niet waar? Ik spreek mijn familie zeker nog. Het kan wel lastig zijn met het tijdsverschil van tien uur. Soms appen we met elkaar. Ik Skype niet super veel met familie. Voor mijn idee is mijn leven nu echt in Sydney en wil ik niet nog met een been in Rooi staan. Ik krijg elke maand post van mijn schoonzus en laatst kreeg ik een pakketje van ons thuis en van mijn oma. Zulke dingen zijn veel leuker."

Hoe vier je Kerst?
"De vrijdag voor Kerst kom ik aan in Melbourne en ga ik een paar dagen de Great Ocean Road rijden. Ik ga in mijn eentje. Maar ik hoef totaal niet alleen te zijn, het is zo makkelijk om mensen te leren kennen, vooral in een hostel. Dit is misschien wel mijn enigste Kerst in de zomer, dus dan lijkt het me extra leuk om dat tijdens het reizen mee te maken en niet thuis in Rooi."

Bas Saris – Italië
Waarom ben je naar Italië vertrokken?
"Heb altijd al de wens gehad om in het buitenland te gaan werken. Enkele jaren geleden heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt en ben ik tijdens een skivakantie in maart 2013 op sollicitatiegesprek geweest bij Hotel Lory in Molveno. Daar heb ik in het zomerseizoen voor het eerst gewerkt. Over de vraag of ik in de winter terug wilde komen om te werken hoefde ik niet lang na te denken. Als fervent snowboarder en liefhebber van de wintersport wilde ik maar al te graag dat winterseizoen gaan draaien. Het horecawerk beviel me ook uitstekend. Het voelt als een voorrecht om mijn hobby als werk te mogen doen.
Na drie seizoenen in Molveno waren het omstandigheden die mij nog iets verder Noord-Italië in brachten, namelijk Val Gardena. Dat werd me aangeraden door de eigenaren van Hotel Lory om daar te gaan solliciteren. Zodoende werk ik vanaf winter 2014 in Hotel Wolkenstein in St Christina. Ik kan in de winter elke dag snowboarden, want ik hoef pas in de middag te beginnen met werken. Het geeft zo'n vrij gevoel om daar lekker in die bergen te zijn. Ook in de zomer is het absoluut de moeite waard. Ik ben zelf iemand die graag wandelt en heb al vele mooie tochten gemaakt. Sinds deze zomer ook het e-biken ontdekt. Dat is erg leuk om te doen. Het sportief bezig zijn met het horecawerk is een fantastische combinatie. Ik ben altijd in een omgeving van mensen die op vakantie en dus goed gestemd zijn."

Hoe verliep de verhuizing?
"Eigenlijk was er niet echt een verhuizing. Ik heb in Nederland mijn appartement opgezegd, heb de spullen die ik nog had weggegeven, weggegooid of bij mijn ouders neergezet en ben met een koffer naar Italië vertrokken. Daar heb ik de eerste jaren 'vanuit die koffer' in een hotelkamer gewoond. Soms moest ik de kamer zelfs nog delen met een collega. Op een gegeven moment merkte ik wel dat ik behoefte begon te krijgen aan een eigen plekje, dus vanaf zomer 2015 heb ik daar een eigen appartementje. Maar om er een appartementje te kunnen huren moest ik mezelf wel daar in laten schrijven als inwoner van Italië. Na wat papierwerk heb ik sindsdien een Italiaans paspoort."

Was het moeilijk om Nederland te verlaten?
"Ik vond het niet moeilijk om Nederland te verlaten. Op dat moment was er niet veel waarvoor ik in Nederland zou willen blijven. Een langgekoesterde droom kwam hiermee uit, dus ik keek er naar uit om te gaan."

Heb je nog contact met je familie in Nederland?
"Ik heb nog goed en veel contact met mijn familie. We skypen, bellen of appen heel regelmatig. Met mijn neefje en nichtje heb ik een familie-app. Het jongste zoontje van mijn zus heeft nog geen telefoon, maar appt regelmatig met haar telefoon. Hij spreekt dan hele verhalen in voor Ome Bas. Hij is 'mijn maat'. Ik kijk er altijd ook weer naar uit om hen te zien. Mijn ouders komen ongeveer twee keer per jaar naar Italië. Ook mijn zus komt met haar gezin een keer per jaar. We doen echt moeite voor elkaar om elkaar te zien. Zo ben ik voor hun 12 ½ jarige bruiloft terug gekomen, dit hoort er dan ook bij.
Ik heb ook een vriendin uit Sint-Oedenrode. We leerden elkaar kennen in het jaar voor ik vertrok, dat kwam niet zo goed uit. We hebben het in het begin ook beetje afgehouden, want dat ik zou gaan had ik al besloten. Uiteindelijk bleef het contact en hebben we de relatie doorgezet. Ik heb dagelijks contact met haar. We vertellen elkaar alles, appen en bellen erg veel. In de periode tussen de seizoenen in ben ik in Nederland bij haar, dan hebben we het erg fijn samen. Genieten dan van het samen zijn. Mijn vriendin komt enkele keren per seizoen naar Italië. Door haar onregelmatige baan kan ze vaak zo ruilen dat ze regelmatig hier een weekje ofzo kan zijn. Daardoor zien we elkaar toch wel regelmatig. Deze tijd vliegt dan ook voorbij."