Pieter van Erp in de stal waar tot voor een week nog koeien stonden
Pieter van Erp in de stal waar tot voor een week nog koeien stonden

"Ik kende al mijn koeien bij naam"

Algemeen

Sint-Oedenrode - Een week geleden nam hij afscheid van zijn laatste twaalf koeien. Na zestig jaar koeien te hebben gemolken is Pieter van Erp aan een nieuwe fase in zijn leven begonnen. Toen de koeien weg gingen was dat een moeilijk moment voor de 69-jarige Rooienaar, die als negenjarige jongen het handmelken leerde. Melken hoorde in die tijd bij de opvoeding.

Pieter was de oudste uit een boerengezin van zes kinderen. "Toen ik negen was, leerde ik hoe je een koe met de hand moest melken. We hadden toen acht koeien, wat varkens en kippen op de boerderij. Omdat de inkomsten op de boerderij geen vetpot waren, ging mijn vader bij defensie als automonteur aan de slag. Ik denk dat zijn hart daar ook meer lag dan bij de boerderij", vertelt Pieter. "Samen met mijn broers Tom en Martien, molk ik de koeien voor dat we naar school gingen. De andere dingen die er bij kwamen kijken deed mijn moeder onder schooltijd".

Na de lagere school ging Pieter naar de Lagere Landbouwschool. Eerst in Eerschot op de plaats waar nu Meerschot staat en toen die school werd gesloten in Veghel. Nadat hij 1966 de Middelbare Landbouwschool in Boxtel had afgerond, ging Pieter thuis op het bedrijf van zijn ouders aan de slag. In dat jaar kwam ook de eerste melkmachine in huis, daarmee kon een koe tegelijk worden gemolken.

Steeds meer en groter hoefde niet
"In 1973, op mijn vijfentwintigste, heb ik het bedrijf van mijn ouders overgenomen. Ik heb toen een ligboxenstal gebouwd voor ongeveer veertig koeien. Daar hoorde een melkmachine bij, die kon acht koeien tegelijk melken. Voor die tijd was dat een vrij groot melkveebedrijf", vertelt Pieter. "Toch ben ik daarna niet meegegaan in de tendens van groter en meer. Natuurlijk heb ik daar wel eens over nagedacht. Bij de bouw van de ligboxenstal heb ik rekening gehouden met een uitbreiding, maar dat is er nooit van gekomen. Nu ben ik daar blij mee. Ik heb met mijn veertig koeien altijd de kost kunnen verdienen. Steeds meer, steeds groter en telkens sneller hoefde voor mij niet. Bovendien", zo vervolgt Pieter, "vind ik dat een koe in de wei hoort te staan. Met veertig koeien kun je dat nog makkelijk handelen, maar met twee- of driehonderd koeien geeft dat veel werk en dat komt de koe niet altijd ten goede".

Dat Pieter niet koos voor meer en groter komt deels door zijn liefde voor zijn koeien: "ik kende al mijn koeien bij naam en wist ook wat voor karakter ze hadden. Koeien zijn net als mensen, ze hebben goeie dagen en slechte dagen. Ik heb eigenlijk nooit koeien gekocht, alle koeien die ik sinds 1973 heb gehad komen uit eigen stal. Gemiddeld had ik veertig koeien en zo'n dertig kalveren op het bedrijf. Die kalveren werden vanzelf een keer koeien en zo is dat al die jaren gegaan. Eigenlijk heb ik maar zelden snel een koe verkocht. Wat je tegenwoordig veel ziet is dat als een koe wat minder melk geeft, dat ze wordt verkocht. Maar ik hield van mijn koeien en als er dan eentje een keer wat minder melk gaf, dan was dat maar zo".

Met de auto melken
Als we het dan toch over melk hebben komt ook de melkbus aan de orde. Pieter heeft meteen een anekdote klaar. Toen wij als jongens van een jaar of veertien gingen melken, deden we dat met de auto. De weg was hier nog niet verhard en omdat de koeien wat verder van huis stonden had mijn vader van een oude Bedford de achterdeuren verwijderd. Daarmee konden wij dan de melkbussen naar huis brengen. Overigens had mijn vader de auto wel zo aangepast, dat we alleen maar in de eerste en tweede versnelling konden rijden". In 1977, kort nadat Pieter voor zichzelf begon, was de melkbus geschiedenis en kwam de melktank op de boerderij.

Emotioneel
Tot dat Pieter in 2012 in het ziekenhuis terechtkwam ging er geen dag voorbij waarop hij niet met zijn koeien bezig was. Door gezondheidsredenen kon hij toen een maand zijn koeien niet melken. Dat was ook het moment dat Pieter na ging denken over de toekomst en met pijn in het hart heeft hij toen besloten om het rustiger aan te gaan doen. "Ik ben toen langzaam minder koeien gaan houden. Ten slotte heb ik de koeien die ik nog had niet meer laten insemineren en dan komen er ook geen kalveren meer en dan komt het einde in zicht. Vorige week heb ik de laatste twaalf koeien verkocht. Dat was best wel emotioneel", vertelt Pieter en dat klinkt door in zijn stem.

Hobby moet hobby blijven
Hoe Pieter zijn tijd in gaat vullen weet hij nog niet precies. Voorlopig hoeft hij zich in elk geval nog niet te vervelen, want als eerste gaat hij een nieuw huis bouwen op de plaats van zijn boerderij. Bovendien is hij een fervent dammer en wist afgelopen jaar nog de titel 'Brabants bekerkampioen' te behalen. "Het kan zijn dat ik meer ga dammen. Maar ik wil voorkomen dat ik, niet net als sommige mensen die stoppen met werken, zoveel tijd aan mijn hobby ga besteden dat het niet meer leuk is", zo sluit Pieter af.