Ingezonden zelfgeschreven gedichten tot en met 1 februari
CultuurTussen twee lakens een bloeiende roos
Ik weet het… je bent niet meer boos
Willemijn Poort
-----------------
Het leven
Het leven is als een afdruk in de witte sneeuw
Een lijn van bergen en dalen, met soms een brede groef
De zon zendt haar zijn stralen.
De wind wakkert aan
en stuift de dwarrelende sneeuw hoog op
Totdat geen stempel meer drukt op het geheel.
De mens snelt ijlings voort
Met een bedrevenheid, die alle rust verstoord
Het leven heeft geen tijd…
Willemijn Poort
---------------
Ik weet het nog
Ogen bewonderend op jou gericht
Je bloost van ingehouden trots
Je herinnert het je weer
Je weet nog hoe het was
Hoe het nooit meer worden zou
Jouw herinnering is strikt privé
Herinner je wat niet waar was
Dicht er een verhaal omheen
Creëer een gloednieuw leven
Herinner het je weer
Leef wat je niet durfde
Je voelt je als de superheld
Je herinnert het je weer
Weet je nog? Zul je zeggen
En gloeit genietend na
Emmy van Haastrecht 26 januari 2016
----------------
Voeten
Levendig
De herinnering
Torenhoog rijst
Het lichaam
Boven ons uit
Kwetsbaar daar
Helemaal onderaan
Wel beweeglijk
Dat wel
Als wij springen opzij
Omhoog of naar voor
Of zelfs achteruit
Het lichaam volgt
Hoe groot
De verantwoordelijkheid
Voorkom beschadiging
Reageer op tijd
Omhoog of opzij.
Levende herinnering
Suizend geluid
Van boven
Steeds dichterbij
De windvlaag
De sprong
Om te ontwijken
De pijn de pijn
Dat ding op een teen
Oh wat een ramp
Het lichaam dragen
Even niet meer
Rusten nu
Dat is beter dit keer
De pijn verdwijnt
Gelukkig maar
Nog maandenlang lelijk
Afijn afijn
Willemien van de Ven
----------------
GEEN ZIN MEER IN HET LEVEN
Dit gedicht is gemaakt naar aanleiding van de dood van
Antonie Kamerling 6 oktober 2010.
Opeens uit een klein celletje
Wordt je geboren
Je hebt er niet om gevraagd
Maar je wordt op deze wereld gedropt,
Je hebt er niet om gevraagd
Je groeit op als een kleine Uk
In de grote wereld wordt je gemobiliseerd
om wat te doen
Je groeit op als een volwassen persoon
Misschien ben je een dochter of een zoon
Je gaat naar de school, je moet in deze maatschappij
Want anders hoor je er niet bij
je wordt pastoor of advocaat
Of miljonair als het goed gaat
Je wordt verliefd tot over je oren
Je mag blij zijn dat je bent geboren
Als het niet goed je gaat, dan spring je van
De hoogste toren
En dan denk je was ik maar niet geboren.
Door Mari Oerlemans, 19 januari 2016.
------------------------
Wereld op aarde
Haat en nijd in koeienletters
Kun je nog op iemand bouwen?
Kun je anderen vertrouwen?
Moeilijk om nog hoop te houden
Mijn wereld, bomvol vragen
Zo veel op mijn overladen bord
Zo veel waar wel iets aan schort
Zo veel rottigheid aan alle kanten
Vragen stapelen zich op
Antwoorden niet snel te geven
Ernaar zoeken duurt een leven
Al ligt het op het puntje van je tong
Wereld van verschil op aarde maken
Is doorzetten en eerlijk delen
Zodat er ruimte komt voor velen
Compassie met jezelf, je vrienden
Ahmed en Hazan en ook Fleur en Rob
Daar leven wij van op
Door Emmy van Haastrecht, 21 januari 2016
-----------------
De pillenpassage
Ik voel me niet lekker, wat is er toch loos?
Ik maak heel veel ruzie en iedereen boos.
Mijn hoofd zit vol hoofdpijn, mijn hart is van slag,
's nachts lig ik wakker en ik slaap overdag.
"U bent", zegt de dokter: "behoorlijk van streek.
Ik schrijf een recept voor, een kuur van een week.
Martinuspassage, ga daar maar eens heen,
met lijvige pillen weer snel op de been".
Daar kocht ik die pillen, en slikte volop.
Dan ben ik, zo dacht ik, er weer snel bovenop.
Maar niets wilde helpen, niet één medicijn.
Verward en wanhopig, wat kon het toch zijn?
Ik kreeg van de dokter, die mijn ongemak voelde,
'n excuus met een glimlach, want hij bedoelde
in plaats van de apo-: de bibliotheek.
Ook daar heb je pillen, te leen voor een week.
Ik koos voor mijn hoofdpijn: Een reis zonder John,*
een historisch verhaal hoe het Westen begon
en ik las voor mijn hartslag van Annie MG
haar mooiste gedicht: De mislukte fee.**
Op het eind van de week, de boeken opzij,
was óver mijn ruzie, mijn boosheid voorbij.
Mijn hoofd heerlijk rustig, mijn hartslag weer licht;
'n verhaal blijkt te werken en vooral een gedicht.
Dus bij lichaamsravage, voor mentale massage
is het juiste adres: de pillenpassage.
Breng bij komende ziekte er direct 'n bezoek
en worden het pillen, begin met een boek.
* Reizen zonder John van Geert Mak
**uit: Die van die van U van Annie MG Schmidt
Door: Marius Wijnakker
--------------------
De molen van Van Riel
De molen van Van Riel,
die staat daar moederziel
in weer en wind, een eenzaam kind,
verweesd, verwaarloosd, onbemind.
Een bliksemschicht doorboort,
zijn evenwicht verstoord;
Een smet in't dommeldal
zo'n molen in verval.
Sint Victor draait zich in z'n graf,
het maalt maar door zijn hoofd,
dat niemand zich bekommert om,
in eerherstel gelooft;
En hoe of 't kan, dat zo'n juweel,
gegrepen door de tijd,
als molensteen om ieders nek zijn laatste dagen slijt.
Het raderwerk staat stil,
geen kap, geen koningsspil,
geen wieken en geen stelling meer,
de bovenkruier kruit niet meer
De boeren ach en wee
en hongerig het vee;
Neem stelling met elkaar
en steun de molenaar.
Een stille molen maalt geen meel,
er moet beweging zijn van kammen,
aswiel, bonkelaar, de stenen malen fijn
de haver, rogge, gerst en mout,
de molenaar verheugd,
de stand van wieken in de rouw verandert in de vreugd.
Ach, moederke Van Riel
toon mij uw moederziel.
Zorg, dat de molen alsjeblieft
het luchtruim weer in vieren klieft.
Dan draait ie straks weer fier
tot mijn en Roois plezier
de molen van Van Riel
de molen van Van Riel
Door Marius Wijnakker
-----------
Onze handen.
Mijn hand verdwijnt in jouw hand
uiting van een verbondenheid
tintelende gevoelens die stromen
zoals toen, toen ik zei, ja voor altijd.
Jouw hand met die van mij verbonden
ontvangen zichtbaar mijn gevoelens
direct beantwoord naar mij verzonden
zoals toen, toen ik zei, ik hou van jou.
Jouw hand, mijn hand, onze handen
dat gevoel bevestigd en laat stromen
het vuur van de liefde doet branden
zoals toen, toen ik zei, wat ik voelde.
Door Cor Vilé 23 Januari 2016
-----------------
Nog eenmaal
Papa
Mag ik vragen
Om samen wandelen
Te gaan
Over zandpaden
Bij de overloop
Langs de waterkant
Te staan
Samen naar de eendjes kijken
Zoals we vroeger
Zo vaak hebben gedaan
Paddestoelen zoeken
In de bossen
Bloemen bekijken
Bij naam benoemen
Kijken naar
Alle mooie mossen
Papa
Mag ik dat nog eenmaal vragen
Nog eenmaal
Samen weg te gaan
Om samen
Nog eenmaal
Langs de slootkant
Te staan
Door: Mieke van de Vossenberg
------------------
