‘Hierboven woont een alleenstaande mevrouw, ik heb haar nog nooit gezien’
Roois nieuws Sint-Oedenrode - Er wonen veel eenzame ouderen in de 75 Wovesto-appartementen aan de Dommelstraat, Neulstraat en Ameroyenhof in Sint-Oedenrode. Dat hebben de bewoonsters Mariet van Heeswijk-van Heeswijk (66) en Mien Vos-van Heesch (75) met ‘het blote oog’ al lang gezien. Mariet en Mien vormen met hun tweeën de bewonerscommissie van het appartementencomplex. Het verzoek daarvoor kwam een jaar geleden van woningeigenaar Wovesto. ‘Mijn man zei: ‘jij bent nog jong, dat moet je doen. Ze hebben jonge mensen nodig’. De ongeneeslijk zieke echtgenoot van Mariet, Jan van Heeswijk (72) beaamt dat.‘Het is de bedoeling van Wovesto’, vertelt Mariet, ‘om de mensen achter de geraniums vandaan te krijgen. Deze appartementen staan er nou 19 jaar en er is nooit iets ondernomen.’ Echtgenoot Jan vult haar aan: ‘hierboven woont een alleenstaande mevrouw en ik heb haar nog nooit gezien.’ Mariet: ‘ik weet dat er een echtpaar is dat nog nooit buiten hun appartement is geweest.’ Mien: ‘Sommige mensen zien of horen we dagen achter elkaar niet.’
Eigenlijk, zeggen ze allebei, hebben ze geen goed idee over de ernst en de omvang van de eenzaamheid in hun buurt. ‘Maar het is méér dan je erg in hebt’, waarschuwt Mariet. ‘Oudere mensen zijn contactarm.’Mariet heeft een lijfspreuk die ze toepast op haar omgang met ouderen: ‘als gij niet wordt zoals kleine kinderen, zult gij de poort der hemelen niet binnengaan.’Haar uitleg: ’oudere mensen zeggen net zoals kinderen altijd alles recht voor hun raap. En niet iedereen kan daar tegen.’
Mariet en Mien wonen al heel lang in Sint-Oedenrode. Mien is een echte ‘Rooise’. Was vorig jaar 50 jaar getrouwd, woonde in Eerschot en al heel veel jaren in de Ameroyenhof. Mariet komt uit Schijndel, maar woont ook al bijna 46 jaar in Sint-Oedenrode.
’Oudere mensen zeggen net zoals kinderen altijd alles recht voor hun raap. En niet iedereen kan daar tegen.’
De mensen achter de geraniums vandaan halen, dat was dus het verzoek van Wovesto aan de bewonerscommissie van Mariet en Mien. ‘Maar daar heb je geld voor nodig’, vertelt Mariet, ‘en er is geen geld. Wovesto sponsort wel, maar dat is te weinig. We moeten andere bronnen aanspreken. Toen kregen we lucht van de donatie-actie van de Rabobank voor verenigingen en stichtingen. Maar wij, twee vrouwen van een bewonerscommissie, zijn geen vereniging en geen stichting, wij staan niet ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en hebben ook geen rekening bij de Rabobank. En dat zijn wél de eisen van de bank om mee te doen aan die donatie-actie. Ik heb toen de Rabobank gebeld en gevraagd of we toch mee konden doen en hoe we dat dan moesten aanpakken. Zo kwamen we via de Rabobank bij Wovesto terecht. We hebben het inschrijvingsnummer van Wovesto bij de Kamer van Koophandel mogen gebruiken. En iemand van de Rabobank zei me, verzin maar een mooie naam en een mooie slogan die jullie verzoek onderbouwt en aanspreekt. Nou, dat heb ik toen gedaan. Ik bedacht de naam “Bestrijding eenzaamheid ouderen” met als onderbouwing de slogan “wij willen de eenzaamheid bij ouderen opheffen door ze meer bij elkaar te brengen en activiteiten te organiseren die bij hun passen.“ Ik zei tegen mezelf: ‘Mariet, dat heb je goed bedacht, want zoiets spreekt ouderen natuurlijk aan, maar ook de jeugd.’
Tot aan de dag dat de dames lucht kregen van het vernieuwde donatiebeleid van de bank, waar geld viel te vangen, hadden ze nog maar één bijeenkomst voor de eenzame bewoners belegd. Mariet: ‘Van de zomer hebben we hier bij het café Dommelzicht koffie gedronken met iets lekkers erbij en een borreltje gedronken. Dat was me toch gezellig. Daar waren zeker 50 mensen. En toen hebben we pas echt van hun eenzaamheid gehoord. Bijna iedereen vroeg aan het einde wanneer we weer zoiets wilden organiseren. Nou, dat doen we nu met een nieuwjaarsreceptie op 5 januari, weer bij café Dommelzicht met een kopje koffie, iets lekkers erbij en een borreltje. En de mensen die niet hebben ingeschreven, gaan we allemaal persoonlijk opzoeken en vragen waarom ze niet komen. En misschien kunnen we ze daarbij helpen als ze bij voorbeeld slecht ter been zijn.‘
‘Een kopje koffie, iets lekkers erbij en een borreltje’
Kort geleden hoorden de dames de uitslag van de donatiewedstrijd van de bank. Op de tweede plaats van de 220 meedingende verenigingen met 605 stemmen en een geldbedrag van € 2.216,00! ‘Had ik nooit kunnen dromen!’ is nog steeds de kreet van verrassing van Mariet over deze uitslag en het daarbij horende geldbedrag. Wat ze daarmee gaat doen? ‘Dat weet ik nog niet. Daar heb ik nog geen invulling aan gegeven. Daarvoor is het nog te vroeg. We willen dat rustig bekijken. We hebben nu een mooi buffertje. Maar de bedoeling is dat we dingen gaan doen waar de mensen iets aan hebben. Bijvoorbeeld met Pasen een paasbrunch of paasstukjes maken.’Mien: ‘wij moeten dat ook nog leren natuurlijk hoe we dat moeten doen. Zoiets moet groeien, hè.’ Mariet: ‘we gaan activiteiten organiseren die bij oudere mensen passen, zoals kaarten, kienen, bloemstukjes maken.’ Sinds kort heeft ze contact met Welzijn Meierij. Mariet: ‘Daarvan krijgen we ook signalen over de eenzaamheid in deze buurt. Over mensen die niet te bereiken zijn. De verpleegsters en verzorgsters die bij de mensen thuiskomen, zien dat het beste natuurlijk.’
Hoe ze aan 605 stemmen van Rabobank-leden voor haar activiteit is gekomen, weet ze niet. ‘I don’t know’, roept Mariet met duidelijk enthousiasme en een breed armgebaar. ‘Jawel, dat weet je wel,’ corrigeert Mien. ‘We hebben toch flyers gemaakt en hier in de brievenbussen gestopt. En veel e-mails rondgestuurd. En onze dochter heeft toch op het koor rondverteld dat ik ermee bezig was. ‘Jaja’, vult Mariet aan, ‘ik heb het ook op de gym verteld en bij het dansen. Maar ik denk ook dat veel mensen op ons gestemd hebben, omdat onze slogan heel veel mensen aanspreekt. Ook van oudere mensen die niet in deze buurt wonen. Die zullen ook wel op ons gestemd hebben, denk ik.’
Weten Mariet en Mien zelf wat eenzaamheid is? ‘Nee’, roepen beiden in koor. En opvallend snel is echtgenoot Jan ongevraagd met zijn verklaring: ‘maandagmorgen gaat ze wandelen, dinsdagmorgen naar de gym, woensdagmorgen hobbyen, donderdagmorgen dansen, vrijdagmorgen naar de markt, en ’s-zaterdags mag ik met haar mee, maar de zondag is voor mij. Dan word ik verwend.’
Mariet en Mien bedanken iedereen die op hen gestemd heeft voor de actie Hart voor Elkaar.
