Bewoners gezinsvervangend tehuis hoeven niet te verhuizen dankzij dorpsgenoten

Roois nieuws
Stichting Dichterbij liep met het idee om het gezinsvervangend tehuis van de hand te doen. Toen Marco en Marieke daar lucht van kregen, grepen ze hun kans.
Het gezinsvervangend tehuis aan de Kamille is de laatste in zijn soort in deze regio. Door veranderingen in wet en regelgeving in zorg en huisvesting en eisen die voor zorgorganisaties hieraan verbonden zijn is het voor Stichting Dichterbij te moeilijk om dergelijke initiatieven te behouden. De kans bestond dat de bewoners zouden moeten verhuizen. Binnen Rooi of zelfs naar een andere woonplaats. “We hebben intern gekeken naar een oplossing voor deze mensen”, vertelt Helma Tissen van Stichting Dichterbij. “In Sint-Oedenrode kwam ik via Toon van der Wijst in contact met Marco en Marieke. Zij zagen het zitten om de zorg en de huizen over te nemen. Binnen Dichterbij heb ik me er hard voor gemaakt, omdat ik hierin geloof.” Vanaf 1 januari zal de overdracht officieel van kracht zijn. Dan beginnen Marco en Marieke aan hun nieuwe avontuur. Dichterbij blijft actief in Sint-Oedenrode in diverse woon- en dagbestedingslocaties.

Het gezinsvervangend tehuis (vanaf 1 januari zal dit zo niet meer heten) aan de Kamille bestaat uit drie woningen. Marco en Marieke gaan in één van die huizen wonen met hun twee kinderen Bart en Meike. Op dit moment wonen er zo’n zeven mensen die hulpbehoevend zijn. Er is straks plek voor maximaal twaalf mensen. Saillant detail: Het koppel leerde elkaar kennen toen het als werknemers van Dichterbij aan de Kamille werkte. “Dat heeft voor de verwanten meegespeeld in de eindbeslissing”, zegt Marco, die er dertien jaar dienst deed. “Voor de cliënten is het namelijk prettig als ze te maken krijgen met bekende gezichten. Wij kennen eigenlijk alle mensen die er wonen.” Het echtpaar presenteerde onlangs de plannen aan familieleden van de bewoners. “Daarin hebben we onze visie laten zien”, legt Marieke uit. “We willen mensen met een verstandelijke beperking ondersteunen en begeleiden in alle levensaspecten. Op een gemoedelijke manier met veel persoonlijke aandacht.”

Het idee spookte al langer door de hoofden van de twee zorgverleners. Daarom kwam deze kans als geroepen. Marco en Marieke nemen de panden aan de Kamille over en zullen dag en nacht beschikbaar zijn om de mensen te helpen. Natuurlijk wel met de nodige hulp van gediplomeerden medewerkers. “En vrijwilligers”, merkt Marco op. “We zoeken straks mensen die ons en de bewoners een handje willen helpen. Op wat voor manier dan ook.” “Het liefst zien we dat het door iedereen in Rooi gedragen wordt”, vult zijn vrouw aan. “De buurt willen we er dan ook meer bij gaan betrekken. Waarom geen speeltuintje voor de deur? Zo krijgen de cliënten meer contact met de mensen in de wijk.”
Nog een paar maanden en dan komt de droom van Marieke en Marco uit. Met steun van de kinderen, want dat gaf uiteindelijk het laatste zetje om de handschoen op te pakken. Marieke: “Ik zie het al voor me. Op zondagavond met zijn allen een lekker bord soep eten als iedereen weer terug is van een bezoek aan de familie. Ik kijk er naar uit.”