Aandacht voor elkaar
Roois nieuws Ons huidige leven is veel meer als vroeger een ik maatschappij geworden. Sociaal contact is er wel maar vaak er op gericht van….als ik er maar beter van word.Als u nu een senior bent van 60 jaar en u denkt nog even terug aan zo´n 50 jaar geleden dan was het wel anders. We kenden de buren, hielpen elkaar en als er veel werk of ziekte was werd er spontaan geholpen. En we leenden bij elkaar als er even gebrek was aan het een of ander of pasten op elkaars kinderen waar dit nodig was.. Burenhulp en hulp aan familie onderling was een groot goed.
Hulp is ook nu nog nodig, maar dan op een andere manier. Als we denken aan: kinder-opvang, naschoolse opvang, thuiszorg, dagverzorging, klussendiensten, knoppendiensten enz. alles wordt georganiseerd. Iedereen mag hieraan zelf een waarde toekennen, maar de echte, spontane aandacht voor elkaar is vaak door instellingen en instituten overgenomen.
Natuurlijk zijn er goede voorbeelden waar u de buren nog echt kent en waar u om hulp durft te vragen. Maar vooral de jongere gezinnen hebben het druk, druk met de kinderen, met het werk, op school, en in de weekenden sporten of contacten met hun eigen vrienden. En op zondag naar Opa en Oma kan nog wel in gezinnen met heel kleine kinderen maar is de lagere schoolleeftijd bereikt dan zijn de sport en andere activiteiten belangrijker geworden.
Hebben wij als senioren nog wel voldoende aandacht voor elkaar? Wel voor familie, vrienden, de club en misschien enkele buren. Maar is er ook aandacht voor iemand die pas weduwe of weduwnaar is? Voor iemand die eenzaam, verdrietig of langdurig ziek is of voor gehandicapten die ook extra zorg nodig hebben?
Ik hoor nog een deskundige spreker op een bijeenkomst voor ouderen zeggen: de 3 belangrijkste punten die senioren niet mogen vergeten zijn het geven van: aandacht, aandacht en nog eens aandacht.
Kan dit ons ook inspireren?
Sam Sterk
