Santiago, de tocht van mijn leven, loslaten en verdergaan…….

Roois nieuws
Wandelen is voor mij al geruime tijd een vorm van ontspanning. De natuur, de wind, de ontmoeting geeft ruimte, maakt me los van de alledaagse bezigheden. ‘De kop in de wind’ heeft iemand mij ooit eens gezegd na een zeer moeilijke periode in mijn leven. Jaren heb ik de wens gehad om eens, een wat langere periode, tijd voor mezelf te nemen. Op weg gaan richting Santiago de Compostela zou misschien wel een vorm kunnen zijn om aan deze wens gehoor te geven.

Januari 2013 ben ik gestopt met al het vrijwilligerswerk. De projecten waar ik verschillende jaren aan gewerkt had, hadden hun voltooiing bereikt en ik kon me daardoor vrij maken om aan de voorbereiding op deze tocht te beginnen. Mijn vriendin Marga moest er toch wel wat aan wennen, maar wilde mij er zeker niet van weerhouden. Mijn kinderen stimuleerden mij nu maar eens woord bij daad te voegen.

Het was dan zover, op 3 juli 2013, de verjaardag van mijn overleden vrouw, begonnen we. Theo Spikmans (mijn loopmaat) en ik. Nadat we in Olland de deur achter ons dicht hadden gemaakt, startten we met de eerste etappe Olland-Vessem. De volgende morgen ontvingen we hier de wegzending en de reiszegen voor de lange pelgrimstocht, misschien naar Santiago de Compostela. Uiteraard had ik me voorbereid op deze pelgrimstocht, maar steeds meer kwam ik er achter dat ik niet wist waar ik aan begonnen was.

Het proces van loslaten kon beginnen. In het begin leek het wel op een ‘Woestijnervaring’, waarin ik me eenzaam en verlaten voelde. De mooie natuur en alles om me heen nam ik niet waar. Dit werd nog eens versterkt, toen Theo na vijf dagen weer naar huis ging en ik alleen verder ging. Deze woestijnervaring stelde me soms letterlijk voor de keuze; terug naar het veilige en dierbare thuis of verder gaan richting het ongewisse… Gelukkig ben ik doorgegaan. Dat maakte me sterk en is me tijdens mijn gehele tocht vaak ten goede gekomen. Zeker op momenten waar het afzien was, o.a. na een kilometerslange omweg om niet te vertwijfelen, maar toch door te gaan. Na ongeveer twee weken werd de periode van loslaten afgesloten en vervolgd met het gevoel van verwondering en bewondering, vertrouwen en dankbaarheid dat ik deze tocht mocht en kon maken.

Eindelijk had ik de weg gevonden die ik wilde gaan. De weg om mezelf te ontmoeten, de balans op te maken te midden van de natuur, de cultuur en de ontmoetingen met mensen. Hoe prachtig alles om me heen werd. Wat voelde dat goed, als de zon scheen en de wind door me heen blies. Een vriendelijke ontmoeting met een oud boeren echtpaar dat me een kopje koffie aanbood….Een vrouw die me met de auto naar de schoenmaker bracht…..Een boswachter die me terugbracht op de route…..Een oud gebrekkig echtpaar dat mij op een zondagavond te eten gaf, terwijl alles in dat stadje gesloten was…..en, en, en.

Het werd uiteindelijk de tocht van mijn leven over de “Via Monastica” van Postel naar Rocroi. Vervolgens de “Via Campaniensis” van Rocroi naar Vézelay. Verder over de ”Via Lemovicensis” van Vézelay naar Saint Jean Pied de Port. De “Camino Frances” van Saint Jean Pied de Port naar Santiago de Compostela. Van Santiago de Compostela via de “Camino Finisterre” naar Finisterre Faro. Een pelgrimstocht van ca. 2600 km. Ik liep ongeveer 30km per dag met maar twee rustdagen.

Op 8 oktober 2013 kwam ik samen met mijn dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen, die de laatste 22 km. van Pedrouzo naar Santiago de Compostela met mij wilden lopen, aan in Santiago. Een gevoel van intense dankbaarheid kon ik bij Sint Jacobus in de Kathedraal kwijt…… Op 10 oktober ben ik alleen verder gegaan naar Finisterre waar ik de Tocht van mijn leven op 12 oktober 2013 afgerond heb.

Henk van de Moosdijk