Lezerspodium: Twee jongens...

Sint-Oedenrode - Twee jongens bij een bushalte. Ze worden tegen de grond gesmakt, hardhandig in de boeien geslagen, geblinddoekt en afgevoerd. Een gezin aan tafel, een vrouw, een meisje en een klein jongetje. Twintig tot de tanden bewapende mannen beuken de deur in, halen alles overhoop en bezorgen hen een doodschrik.

Voor mensen die zich op de hoogte houden van gebeurtenissen in, zeg, Syrië, Somalië, Eritrea niets nieuws onder de zon. Op één kleinigheidje na. Dit gebeurde niet in oorlogsgebied. Dit gebeurde hier in Sint-Oedenrode, in een gewone straat in een gewone wijk.

Op verdenking van terrorisme mag de overheid alles, hoeft zij niets uit te leggen. De AIVD krijgt een tip. Van wie? Waarom? Vanuit welke achtergrond of overtuiging? Allemaal niet belangrijk. Met grof geweld wordt ingegrepen. Bewijzen? Hoeft niet! En zolang de 'verdachten' niet weten op welke gronden ze beschuldigd worden, kunnen ze helemaal niets doen om zich vrij te pleiten, ook al zijn ze volmaakt onschuldig.

Juist in deze meidagen, nu wij een zware periode in onze geschiedenis herdenken, een tijd waarin mensen op grond van afkomst, religie of overtuiging zomaar konden worden opgepakt, gevangen gezet en vermoord, is dit wranger dan ooit. Het gaat hier om twee jongens. Maar het gaat er vooral om dat deze jongens, dit gezin zomaar kunnen worden opgepakt en overvallen. Vanwege hun afkomst en religie, wie weet door een of andere obscure 'tip', in ieder geval niet op grond van concrete strafbare feiten. En zonder zich te kunnen verdedigen, omdat er geen aanklacht ligt.

Dit is een aanslag op de mensenrechten en vooral is het een aantasting van onze rechtstaat zelf. Wetten en besluiten die zijn gegrondvest op angst, toch al nooit een goede raadgever, hechten steeds minder aan bewijslast en privacy, geven steeds méér ruimte aan optreden dat in een echte rechtstaat geen plaats zou mogen hebben. "Welkom in het land waar de burgers doortrokken zijn van angst voor een afschuwelijke aanslag die maar niet wil komen," aldus Rob van Kan in de Volkskrant. Vandaag zijn het Somalische jongens, morgen.....?

Onweerstaanbaar dringt zich bij mij dan ook de tekst op die de Duitse predikant Martin Niemöller in Dachau schreef:

Toen de nazi's de communisten arresteerden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.
Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten, heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen, heb ik gezwegen;
ik was immers geen vakbondslid.
Toen ze de Joden opsloten en vermoordden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen Jood.
Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer die nog protesteren kon.

Mia van Boxtel