Hekel aan schrijven, en geen fantasie

Sint-Oedenrode - Van de reeks auteurs in de lezingencyclus van het RKK en 't Paperas stond vrijdag weer een onderscheidende schrijver in de Knoptoren voor het publiek. Het is soms lastig om een relatie te leggen tussen de bezoekersaantallen en de auteur. Vrijdagavond was het zaaltje maar half gevuld en aan de reputatie van de auteur kan het volgens mij toch niet gelegen hebben: Erik Vlaminck.

Door: Jan Egmond

Soms is het verrassend hoe de spreker het contact met het publiek oppakt, en dat was vrijdag zeker het geval. "Goeienavond, over mijzelf" was de gortdroge aftrap. Nog niet meteen oogcontact. Als dat maar goed zou gaan. Dat ietwat lompe begin was mogelijk een bewust stukje spanningsopbouw, want voor plankenkoorts was de Antwerpenaar waarschijnlijk al jaren immuun. Zijn hele presentatie straalde routine uit, in de positieve zin van het woord. Even warmlopen, en na pakweg tien minuten gloorde zowaar zijn eerste lachje ook al liep de humor vanaf de eerste minuut als rode draad door zijn verhalen. In de tussentijd kreeg het publiek alle vrijheid. "Het is niet mijn avond, het is júllie avond. Als je vragen hebt, stel ze gewoon tussendoor. Ik pak de draad zo weer op" en dat laatste ging hem inderdaad met groot gemak af. Hele hoofdstukken uit zijn boeken Suikerspin en Brandlucht las hij uit het blote hoofd voor. Met tussen de zinnen door korte, niet ongemakkelijke stiltes, en veel handgebaren.

Lees meer in DeMooiRooiKrant van deze week