Lou Tellegen is misschien wel de meest beroemde Rooienaar ooit.
Lou Tellegen is misschien wel de meest beroemde Rooienaar ooit.

Van Rooise jongen tot Hollywood filmster (deel 2)

Algemeen

Tellegen was enige tijd kunstenaarsmodel, eerst in Brussel en daarna in Parijs, waar hij - afgaande op zijn memoires - omstreeks 1903 gedurende enkele maanden het exclusieve model van de Franse beeldhouwer Auguste Rodin zou zijn geweest. In een van de Parijse studio's en académies waar hij daarna poseerde, ontmoette Tellegen de kunststudente Jeanne de Brouckère, telg uit een gefortuneerde Belgische familie, met wie hij in het huwelijk trad, een huwelijk dat slechts twee jaar standhield.

Jeanne moedigde haar echtgenoot aan om - ondanks zijn zware Hollandse accent - de toneelopleiding te volgen aan het prestigieuze Conservatoire nationale de Musique et de Déclamation in Parijs. De vijf jaren die hierop volgden, werden - als men tenminste Tellegen zelf mag geloven - gekenmerkt door voor- en tegenspoed, verre en avontuurlijke reizen en een afwisselend liefdesleven. Tussen 1905 en 1910 zou hij niet alleen in gerenommeerde Franse toneelgezelschappen hebben gespeeld, maar ook in derderangs vaudevilles. Hij zou zowel de eigenaar zijn geweest van een Italiaanse villa als nachtenlang op banken in het park hebben moeten slapen. Naar eigen zeggen trok hij in 1909/1910 gedurende elf maanden geheel alleen onder barre omstandigheden door het Braziliaanse regenwoud om uiteindelijk als stoker in het ruim van een vrachtschip naar Frankrijk terug te keren.

In Parijs werd Tellegen onder de aandacht gebracht van Sarah Bernhardt. De toen 66-jarige actrice raakte zo onder de bekoring van zijn knappe uiterlijk dat zij hem opnam in haar ensemble, zijn matige acteertalent gemakshalve negerend. De veertig jaar jongere Tellegen werd haar vaste tegenspeler èn haar minnaar. In 1910/1911 nam Bernhardt hem mee op een langdurige tournee door de Verenigde Staten. Zijn Hollandse accent viel hier weliswaar minder op dan bij terugkeer in de Parijse theaters, maar zijn gebrekkige toneelprestaties ontgingen de Amerikaanse critici niet. Ook hier moest hij het hoofdzakelijk hebben van zijn imponerende fysiek; het vrouwelijke publiek adoreerde hem.

Samen met Sarah Bernhardt was Tellegen in deze jaren tevens op het witte doek te zien. Van de drie toneelverfilmingen waarin hij naast de Franse actrice optrad, was vooral Les amours de la reine élisabeth uit 1912 een kassucces, niet alleen in Frankrijk, maar ook in de Verenigde Staten, waar de film nog datzelfde jaar als Queen Elizabeth werd uitgebracht. Toen Tellegen in 1913, tijdens Bernhardts volgende Amerikaanse tournee, opnieuw veel applaus oogstte, besloot hij zijn toneelcarrière zonder zijn beschermvrouwe voort te zetten in de Verenigde Staten, of zoals hij het zelf zonder valse bescheidenheid in zijn memoires uitdrukte: 'to star alone' .In 1913 verkreeg hij de Amerikaanse nationaliteit.

Op Broadway speelde Tellegen in verscheidene toneelstukken. En opnieuw misten zijn knappe uiterlijk en on-Amerikaanse allure hun uitwerking op het vrouwelijk theaterpubliek niet: 'French romance, hand-kissing romance, dashing romance, it lives again with Tellegen', luidde een van de jubelende recensies (Caroll, 95). In de kortste keren was hij een 'matinee idol'. Vooral zijn hoofdrol in het melodrama Maria Rosa bleek een spectaculair succes. Toen Samuel Goldwyn, indertijd financieel directeur van de Jesse L. Lasky Feature Play Company, Tellegen in 1915 in dit stuk op de planken zag, was hij zo onder de indruk dat hij hem onmiddellijk contracteerde. Voor de Lasky Company zou hij zes films maken, waaronder The explorer (1915) en The Victoria cross (1916).

Goldwyns hoge verwachtingen werden evenwel niet waargemaakt. 'Lou Tellegen was at the very most only a moderate film success. The good looks which first caused such a flurry among the feminine portions of his stage audiences never carried well on the screen', luidde zijn teleurgestelde commentaar achteraf (Goldwyn, 154). Kort na Tellegens aankomst in Hollywood arriveerde daar ook Geraldine Farrar. Deze gevierde sopraan van de Metropolitan Opera was eveneens bezweken voor het aanbod het New Yorkse theater enige tijd te verruilen voor de Californische studio's om daar een aantal films op te nemen. Tussen Tellegen en Farrar ontstond spoedig een romance, en begin 1916 trouwden zij.

Dit huwelijk kwam Tellegens tot dan toe weinig voorspoedige filmcarrière ten goede. Niet alleen was hij nu de helft van een in de populaire pers gretig beschreven 'famous movie couple', maar ook kon hij ongegeneerd meeprofiteren van de roem van zijn vrouw als operadiva en - naar weldra bleek - getalenteerde filmactrice. Toen duidelijk werd dat de studiobazen met Tellegen in hun maag zaten, wist Farrar hen over te halen haar man enkele films te laten regisseren. Het draaide uit op een fiasco, zodat het bleef bij The long trail - waarin hij tevens de hoofdrol speelde - en What money can't buy , beide uit 1917, en The things we love uit 1918.

Deel 3 volgt morgen